Władysław Nowak, ojciec trojga dzieci, nigdy nie przypuszczał, iż swoje jesienne lata spędzi w domu opieki. Tylko pod koniec drogi dowiadujemy się, czy dobrze wychowaliśmy swoje potomstwo.
Stał przy oknie swojego nowego pokoju w domu seniora w małym mieście Kołobrzeg i z niedowierzaniem patrzył na padający śnieg. Miękkie płatki przykrywały ulice białym całunem, a w jego sercu panowała lodowata pustka. Człowiek, który przez całe życie dbał o rodzinę, teraz czuł się samotny wśród obcych ścian. Kiedyś jego życie tętniło euforią – przytulny dom w centrum miasta, kochająca żona Halina, trójka wspaniałych dzieci, śmiech i dostatek. Pracował jako inżynier w stoczni, miał samochód, duże mieszkanie, ale najważniejsza była rodzina, z której tak dumny. Teraz to wszystko wydawało się odległym snem.
Władysław i Halina wychowali syna Jakuba oraz dwie córki, Katarzynę i Zofię. Ich dom zawsze był pełen ciepła, przyciągał sąsiadów, przyjaciół, kolegów z pracy. Starali się dać dzieciom wszystko: wykształcenie, miłość, wiarę w dobro. Jednak dziesięć lat temu Halina odeszła, zostawiając Władysława z raną, która nigdy się nie zabliźniła. Wtedy jeszcze wierzył, iż dzieci staną się jego podporą, ale czas pokazał, jak bardzo się mylił.
Z biegiem lat stał się dla nich ciężarem. Jakub, najstarszy syn, wyjechał do Norwegii w poszukiwaniu lepszego życia. Tam się ożenił, założył rodzinę, został cenionym architektem. Raz do roku przysyłał krótką wiadomość, czasem przyjeżdżał, ale w ostatnich latach kontakt urwał się niemal zupełnie. „Praca, tato, sam rozumiesz” – mówił, a Władysław tylko kiwał głową, ukrywając ból.
Córki mieszkały niedaleko, w Kołobrzegu, ale ich życie wypełniał pośpiech. Katarzyna miała męża i dwójkę dzieci, Zofia – karierę i wieczne obowiązki. Dzwoniły raz na miesiąc, czasem wpadały na chwilę, ale zawsze spieszyły się: „Tato, wybacz, tyle spraw na głowie”. Władysław patrzył przez okno, gdzie przechodnie nieśli choinki i prezenty. 23 grudnia. Jutro Wigilia, a zarazem jego urodziny. Pierwsze urodziny, które spędzi samotnie. Bez życzeń, bez ciepłych słów. „Nikomu nie jestem potrzebny” – szepnął, zamykając oczy.
Przypomniał sobie, jak Halina dekorowała dom na święta, jak dzieci śmiały się, rozpakowując prezenty. Wtedy ich dom był pełen życia. Teraz cisza przytłaczała, a serce ściskał smutek. Władysław myślał: „Gdzie popełniłem błąd? Z Haliną dawaliśmy im wszystko, a teraz jestem tutaj, jak zapomniana walizka”.
Następnego dnia dom seniora ożył. Dzieci i wnuki przyjeżdżały po swoich staruszków, przywozili smakołyki, śmiali się. Władysław siedział w swoim pokoju, wpatrzony w stare rodzinne zdjęcie. Nagle usłyszał pukanie do drzwi. Drgnął. „Proszę!” – powiedział, nie wierząc własnym uszom.
„Wesołych Świąt, tato! I sto lat!” – rozległ się głos, od którego Władysławowi zabolało serce.
W drzwiach stał Jakub. Wysoki, z lekką siwizną, ale z tą samą uśmiechniętą twarzą co w dzieciństwie. Rzucił się w stronę ojca i mocno go objął. Władysław nie mógł uwierzyć. Łzy spływały mu po policzkach, a słowa więzły w gardle.
„Kuba… To naprawdę ty?” – wyszeptał, bojąc się, iż to sen.
„Oczywiście, iż ja, tato! Przyleciałem wczoraj, chciałem zrobić ci niespodziankę” – odparł syn, trzymając ojca za ramiona. „Dlaczego nie powiedziałeś, iż siostry zabrały cię tutaj? Co miesiąc przesyłałem pieniądze, dobre pieniądze, specjalnie dla ciebie! A one milczały. Nie wiedziałem, iż tu jesteś!”
Władysław spuścił wzrok. Nie chciał narzekać, nie chciał poróżniać dzieci. Ale Jakub był stanowczy.
„Tato, pakuj się. Dzisiaj wieczorem jedziemy pociągiem. Zabieram cię ze sobą. Na razie zamieszkasz u teściów, a potem załatwimy papiery. Polecisz ze mną do Norwegii. Będziemy razem!”
„Dokąd, synu?” – Władysław był zdezorientowany. „Przecież ja stary jestem… Co ja tam będę robił?”
„Nie jesteś stary, tato! Moja żona, Ingrid, to wspaniała kobieta, już wszystko wie i czeka na ciebie. A nasza córeczka, Emma, marzy, by poznać dziadka!” – Jakub mówił z taką pewnością, iż Władysław zaczął wierzyć w cud.
„Kuba… Nie wierzę… To za dużo” – szeptał starzec, ocierając łzy.
„Koniec dyskusji, tato. Nie zasłużyłeś na taką starość. Pakuj się, jedziemy do domu.”
Inni mieszkańcy domu szeptali między sobą: „Jakiego ma syna ten Nowak! Prawdziwy mężczyzna!” Jakub pomógł ojcu spakować skromny dobytek i wieczorem odjechali. W Norwegii Władysław rozpoczął nowe życie. Pośród kochających ludzi, pod chłodnym, ale łaskawym niebem, znów poczuł się potrzebny.
Mówią, iż dopiero na starość poznajemy, czy dobrze wychowaliśmy dzieci. Władysław zrozumiał: jego syn stał się człowiekiem, jakiego zawsze pragnął widzieć. I to był najpiękniejszy dar, jaki mógł otrzymać.
