Stracił miłość, ale odnalazł rodzinę
Krzysztof od miesięcy nosił w sobie ciężką myśl – chciał odejść. Bez krzyków, bez tłuczonego szkła, bez łez. Po prostu zniknąć, jakby wyszedł po bułki i nie wrócił.
Z Jadwigą byli razem osiem lat. Bez dzieci, bez głośnych awantur, bez burzliwych namiętności. Ich życie było gładkie jak asfalt na głównej ulicy ich miasteczka. Każdego ranka powtarzał się ten sam schemat: kawa, tosty, jej staranne pismo w kalendarzu. Kiedyś Krzysztof zdał sobie sprawę, iż nie pamięta, czym różnił się zeszły piątek od tego.
Jadwiga była idealną żoną. Zbyt idealną, i to zaczynało go dławić. Dom lśnił czystością, obiad zawsze był gorący, wszystko działo się bez jego próśb. Pewnego dnia pomyślał o herbacie – i w tej samej chwili Jadwiga weszła z parującą filiżanką.
– Jak zawsze zgadujesz? – zapytał, ukrywając irytację.
– Po prostu cię znam – odpowiedziała cicho. – Bo cię kocham.
Krzysztof skinął głową, ale w środku coś się ścisnęło. Nie przytulił jej, nie pocałował – tylko mruknął „dziękuję”, jak obcemu. Uczucia wyparowały niezauważalnie, zostawiając pustkę. Nie było gniewu, tylko obojętność, która przerażała bardziej niż kłótnie. Jadwiga zdawała się wszystko rozumieć. Rzadziej wchodziła do jego pokoju, mniej go dotykała, coraz częściej kładła się spać sama.
Pewnego dnia zauważył, iż przestała na niego czekać w progu. Po prostu szła do sypialni bez słowa, jakby już go puściła.
—
Kinga wdarła się w jego życie jak wiosenny wiatr. Młoda stażystka w ich firmie budowlanej była całkowitym przeciwieństwem Jadwigi: żywiołowa, bezczelna, z iskrą w oczach i śmiechem, od którego chciało się żyć. Jej ruchy, głos, choćby to, jak niedbale rzucała długopis na biurko – wszystko przyciągało wzrok.
Krzysztof zauważył ją od razu, ale starał się zachować dystans. Była zbyt młoda, zbyt jaskrawa. Ale Kinga, jakby wyczuwając jego zainteresowanie, nie ustępowała. Zaczepiała pod jego gabinetem, poprawiała włosy, zaczynała błahe rozmowy, za którymi kryła się iskra.
Zaczął o niej myśleć bez przerwy. Jej głos brzmiał mu w głowie, jej sylwetka migała w oknach biura. Po raz pierwszy od lat poczuł, iż żyje. Wina gryzła go, ale machnął ręką: „Nic się nie dzieje”.
Aż się wydarzyło.
Późny wieczór, pusty biurowiec, winda. Zostali sami. Cisza. Kinga nagle podeszła bliżej i pocałowała go – lekko, bez słów.
– Chciałam spróbować – szepnęła, wychodząc z uśmiechem.
Krzysztof został w miejscu, serce waliło mu jak nastolatkowi. Krew buzowała.
Ona nie robiła już kroku naprzód, ale jej spojrzenia, gesty, przypadkowe dotknięcia działały jak magnes. Grała subtelnie, nie narzucając się. A on coraz bardziej zagłębiał się w tę grę, przestając słyszeć głos Jadwigi przy kolacji.
Kinga wypełniła jego myśli. I nie zauważył, kiedy fantazje stały się zdradą.
Znaleźli się w motelu na skraju miasta. Deszcz dudnił w szyby, w powietrzu unosił się zapach jej perfum. Wszystko stało się szybko, jak w gorączce. Krzysztof czuł się wolny, jakby zrzucił kajdany. Nie był mężem zdradzającym żonę – był człowiekiem, który odzyskał życie.
Wychodząc, Kinga poprawiła włosy i mrugnęła:
– Jesteśmy dorośli. Bez zobowiązań.
Skinął, ale w piersi już rodził się niepokój.
W domu czekała na niego kolacja pod przykryciem. Jadwiga spała na kanapie, przykryta kocem. Usiadł obok, patrzył na nią. Otworzyła oczy. Milczeli, ale jej wzrok mówił wszystko.
Krzysztof chciał się wytłumaczyć – „przepraszam”, „to nie ty”, „zgubiłem się” – ale słowa utknęły mu w gardle. Jadwiga nie pytała. Tylko odwróciła się do ściany.
Zdradził nie żonę – zdradził tę, która wciąż na niego czekała.
Ale następnego dnia znów pojechał do Kingi.
—
Krzysztof wyjechał w delegację, odwlekając nieuniknioną rozmowę z Jadwigą. Kinga przyjechała za nim, jakby to było oczywiste. Spędzali wieczory w jego pokoju, zacierając granice przeszłości.
Czwartego dnia wracał sam. Lało. Przechodząc przez ulicę, zauważył kobietę z wózkiem, która weszła na jezdnię. Zza zakrętu wyskoczył samochód. Krzysztof zdążył odepchnąć ich na bok. Uderzenie przyjęło na siebie.
—
Śpiączka trwała tydzień. Diagnoza brzmiała jak wyrok: uraz kręgosłupa, ryzyko paraliżu. Ocknął się i zobaczył Jadwigę. Siedziała przy łóżku, trzymając jego dłoń. Bez łez, bez słów – po prostu była.
Kinga przyszła piątego dnia. Stała w drzwiach, nie podchodząc.
– Jestem na to za młoda – powiedziała chłodno. – To nie moja droga.
Wyszła, nie oglądając się, jakby zamknęła książkę.
Krzysztof zrozumiał: nigdy go nie znała. I nie chciała.
Jadwiga została. Rozmawiała z lekarzami, sprzątała ze stolika, czasem drzemała na krześle przy jego łóżku. Jej dłoń w jego dłoni była jedyną rzeczą, która trzymała go przy życiu.
Po wyjściu ze szpitala życie się zawaliło. Pracy nie było – „delikatnie” go zwolnili. Kingę spotkał w biurze z nowym dyrektorem. Minęła go bez spojrzenia.
Leczenie, leki, rehabilitacja – wszystko spadło na barki Jadwigi, nauczycielki. Pewnego dnia zauważył, iż nie nosi już swojego pierścionka z szafirem.
– To tylko rzecz – powiedziała cicho. – Ty jesteś ważniejszy.
—
Wiosną zabrał ją do małej restauracji nad Wisłą. Skromnej, z żywą skrzypaczką i ciepłym światłem. Jadwiga się uśmiechała, jej oczy błyszczały ciepłem, które kiedyś ignorował.
– Co mogę dla ciebie zrobić? – spytał, gdy kawa wystygła.
– Oddałabym za ciebie życie – odpowiedziała. – Ale niczego nie potrzebuję. Po prostu żyj.
Wziął jej dłoń, pierwszy raz od lat czując jej ciepło.
Tydzień późOtworzył oczy i zobaczył, jak jego syn biegnie ku niemu z uśmiechem, a Jadwiga stoi w progu, patrząc na nich obu z cichą nadzieją.
