Odeszła, a on zdał sobie sprawę zbyt późno, iż była jego jedyną prawdziwą miłością.
Marcin siedział w samochodzie, wpatrując się w wejście do restauracji. Jego dłonie drżały, ale tego nie zauważał. W uszach pulsował mu tępy dźwięk, znak ogromnego napięcia. Dziś była zjazdowa impreza po latach. Dwadzieścia lat minęło od ukończenia liceum. Dwadzieścia lat, odkąd sam zniszczył to, co mogło być jego szczęściem.
Wtedy posądził Ewę o zdradę. Zdjęcie z nowym adoratorem, jak wtedy myślał, wywróciło mu wnętrzności. Ona się nie tłumaczyła. Milczała. On krzyczał, oskarżał, wyrzucał z siebie wszystko, co w nim tkwiło. A ona odeszła. Bez krzyku. Bez słów.
Pół roku później ożenił się z Kamilą. Z rozpaczy. Był przekonany, iż udowodni Ewie, iż potrafi być szczęśliwy bez niej. Ale szczęścia nie było. Małżeństwo było płaskie, napięte jak struna. Wszystko wydawało się na miejscu: żona, dziecko, praca. Tylko jego serce pozostawało nieme.
A dziś miał ją zobaczyć ponownie. Ewę. Jedyną. Tę, którą naprawdę kochał.
Wszedł do sali i natychmiast ją poczuł. Nie zobaczył jej od razu wyczuł jej obecność. Jej energię, lekki śmiech. Wciąż była niesamowita: kwiecista sukienka, kręcone włosy opadające na ramiona, to pewne siebie spojrzenie. I nagle wszystko znów się przewróciło. Jak dawniej.
Ewo zawołał, gdy wyszła na telefon.
Tak, Marcinie? odpowiedziała spokojnie, niemal z nutą szyderstwa.
Chcę wiedzieć wszystko Jak żyłaś beze mnie?
Jesteś pewien, iż chcesz to usłyszeć? w jej głosie nie było bólu, tylko głębokie zmęczenie, wyczerpanie.
Nie umiem bez ciebie żyć. Bez nas
Nie ma już *nas*, Marcinie. Od dawna.
A nasze dziecko? rzucił nagle.
Zbladła. Zamknęła oczy. Potem odezwała się cicho, ale stanowczo:
Mówisz o dziecku, które straciłam po twoich oskarżeniach? O tym, którego nie mogłam uratować, bo płakałam za mocno? Tak, byłam w ciąży. Ale ty powiedziałeś, iż to nie twoje. Uwierzyłeś w to zdjęcie. Nie we mnie. Nie w swoje serce. Uwierzyłeś Kamili.
Pochylił głowę. Tego dnia zniszczył wszystko.
Przetrwałam, Marcinie. Złamana, spalona. Ale przetrwałam. Odeszłam. Zacząłam od nowa. Pomógł mi człowiek, który zobaczył we mnie po prostu mnie. Nie moje błędy, nie moją winę, nie przeszłość. Dziś mamy dwoje adoptowanych dzieci. Są moje od pierwszego dnia. I jestem szczęśliwa.
Wybacz mi
Po co? Za to, iż mnie zniszczyłeś? Wybaczyłam ci. Samo wybaczenie sobie zajęło mi więcej czasu. Ale dziś nie jestem już tą, którą znałeś. Nie należę do ciebie. Za późno zrozumiałeś, co straciłeś.
Odwróciła się i odeszła. Lekkim krokiem, z wyprostowanymi plecami, pełna pewności siebie. Wszystko, czego nie potrafił ochronić dawniej.
A on został tam, nieruchomy, w ciszy parkingu, z sercem w kawałkach i pewnością: nie da się cofnąć czasu. Czasem po prostu jest za późno. I choćby jeżeli przez całe życie niosłeś ją w sercu dla niej już nie istniejesz.
Życie uczy, iż zaufanie jest kruche, a słowa wypowiedziane w gniewie mogą zabrać więcej, niż jesteśmy w stanie odzyskać.
