Od Żebraka do Cudu: Rewolucja w Jednym Dniu

Z Żebraka do Cudu: Jednodniowa Rewolucja
Myślała, iż to tylko biedny, kulawy żebrak! Codziennie dzieliła się z nim skromnym jedzeniem, które sama miała Ale pewnego ranka wszystko się zmieniło!

Oto historia biednej dziewczyny o imieniu Zosia i kulawego żebraka, z którego wszyscy się śmiali. Zosia miała zaledwie 25 lat. Sprzedawała jedzenie w drewnianym budynku przy drodze w Krakowie. Jej budka, zbita ze starych desek i blachy, stała pod wielkim drzewem, gdzie wielu zatrzymywało się na posiłek.

Zosia nie miała prawie nic. Buty były wytarte, a sukienka połatana. Mimo to zawsze się uśmiechała. choćby zmęczona, witała każdego gościa życzliwie. Dzień dobry, proszę pana. Nie ma za co mówiła do każdego klienta.

Wstawała wcześnie rano, by ugotować ziemniaki, kapustę i żurek. Jej ręce pracowały szybko, ale serce biło wolno z smutku. Zosia nie miała rodziny. Rodzice zmarli, gdy była mała. Mieszkała w ciasnym pokoiku przy budce, bez prądu ani bieżącej wody.

Miała tylko marzenia. Pewnego popołudnia, gdy wycierała ladę, przyszła jej przyjaciółka, Pani Halina. Zosiu spytała starsza kobieta dlaczego ty się zawsze uśmiechasz, choć masz ciężko jak my wszyscy? Zosia znów się uśmiechnęła. Bo płacz nie napełni garnka.

Pani Halina roześmiała się i odeszła, ale słowa utkwiły Zosi w sercu. Była prawda. Nie miała nic. A jednak dzieliła się jedzeniem z tymi, którzy nie mogli zapłacić. Nie wiedziała, iż jej życie zaraz się zmieni. Każdego popołudnia przy budce działo się coś dziwnego.

Na rogu ulicy pojawiał się kulawy żebrak. Sunął powoli, popychając starą, skrzypiącą wózek inwalidzki. Koła trzeszczały po kamieniach. Skrzyp, skrzyp, skrzyp. Przechodnie śmiali się lub zakrywali nosy. Patrzcie, ten brudas znowu mówił jakiś chłopak.

Nogi mężczyzny były owinięte bandażami. Spodnie podarte na kolanach. Twarz pokryta kurzem. Miał zmęczone oczy. Jedni mówili, iż śmierdzi. Drudzy, iż jest stuknięty.

Ale Zosia nie odwracała wzroku. Nazywała go Ojcem Janem. Tamtego popołudnia, pod palącym słońcem, Ojciec Jan podjechał wózkiem i zatrzymał się przy budce. Zosia spojrzała na niego i cicho powiedziała: Znowu tu jesteście, Ojcze Janie. Wczoraj nie jedliście.

Połóż głowę. Głos był słaby. Był za słaby, by przyjść, tłumaczył. Nie jadł od dwóch dni. Zosia spojrzała na stół. Został tylko talerz kapusty i chleba.

To miało być jej własne jedzenie. Zawahała się. Potem, bez słowa, wzięła talerz i postawiła przed nim. Proszę, jedzcie. Ojciec Jan popatrzył na jedzenie, a potem na nią. Dajecie mi swój ostatni posiłek znowu? Zosia skinęła głową.

Ugotuję sobie więcej, jak wrócę do domu. Jego ręce drżały, gdy brał widelec. Oczy były wilgotne.

Ale nie płakał. Spuścił głowę i zaczął jeść powoli. Przechodnie patrzyli na nich.

Zosiu, dlaczego ciągle dajesz temu żebrakowi jeść? spytała jedna kobieta. Zosia się uśmiechnęła. Gdybym sama jechała na wózku, to chciałabym, żeby mi ktoś pomógł? Ojciec Jan przychodził codziennie, ale nigdy nic nie prosił.

Nie wołał nikogo. Nie wyciągał ręki. Nie prosił o jedzenie ani o złotówki.

Siedział cicho, przy budce Zosi, z głową opuszczoną i rękami na kolanach. Wózek wyglądał, jakby zaraz się rozleci. Jedno koło choćby przechylało się na bok.

Gdy inni go ignorowali, Zosia zawsze przynosiła mu ciepły posiłek. Czasem ziemniaki. Innym razem kapustę z chlebem.

Podawała je z szerokim uśmiechem. Pewnego upalnego popołudnia, gdy Zosia właśnie podała kluski śląskie dwóm studentom, podniosła wzrok i zobaczyła Ojca Jana, siedzącego na swoim zwykłym miejscu.

Nogi wciąż obandażowane. Koszula z jeszcze większymi dziurami. Ale był tam, cichy jak zawsze, nic nie mówiąc.

Zosia uśmiechnęła się, napełniła talerz parującymi ziemniakami I wtedy Ojciec Jan podał jej kopertę, ujawniając fortunę, która na zawsze zmieni życie tej dziewczyny o czystym sercu.