Oczywiście, pamiętał wszystko doskonale

Ja nic nie pamiętam, bo to się nigdy nie zdarzyło! powiedział Rydzyk, patrząc na nią szczerymi, zmęczonymi życiem oczami.

Rozmowa jakoś nagle ucichła, i każdy poszedł w swoją stronę.

Po co kłamał? myślała Grażyna. Przecież widać było po oczach, iż łże!

Chcesz, żebym był twoim Kajem? zaproponował jedenastoletni Piotrek Rydzyk swojej koleżance z klasy, Grażynie Sokołowskiej, która mu się podobała.

Jakim Kajem? zdziwiła się dziewczynka.

No wiesz! Czytałaś chociaż raz tę baśń? Tam jeszcze Królowa Śniegu go zaczarowała! A Gerda go ratuje!

Gerda? Przecież to Gerda go ratuje! ze wzgardą odparła Sokołowska. Co za Andersen!

Ale co za różnica? Grażyna, Gerda? machnął ręką Rydzyk, który nie przejmował się takimi drobiazgami. Pytam: chcesz, żebym był twoim Kajem?

Dziewczynka nie chciała: Piotrek był chuderlawy, miał odstające uszy i był od niej niższy. Choć takiego może łatwiej byłoby ratować.

Ona zaś była krzepka, o pół głowy wyższa jakby to wyglądało, gdyby musieli potem chodzić razem? Wstyd!

Oczywiście, iż nie! Do tego jej serce było już zajęte przez Michałka Pudło, klasowego lenia.

Notabene, stał niedaleko i z zaciekawieniem przysłuchiwał się tej rozmowie.

Grażyna poprawiła kokardę i, wiedząc, iż Michał słyszy, powiedziała z przekąsem:

Kaj? Ty choćby na renifera byś się nie nadawał! Więc, Kaj, idź i nie marudź!

Michał parsknął śmiechem, a Piotrek przestraszył się i uciekł. Następnego dnia, przy wszystkich, nazwał Sokołowską Grażyną-burakówną moja zemsta będzie straszna!

No cóż, Sokołowska, czego się spodziewałaś? Nie każdy mężczyzna zniesie taką zniewagę! A on został odrzucony

Chuderlawy Piotrek miał za to rozum, który z nawiązką rekompensował brak siły fizycznej.

Tyle iż wczoraj, dostawszy niespodziewany cios od ukochanej, nie zdążył się zorientować każdy by się załamał.

Teraz śmiał się nie tylko Pudło, ale cała klasa przezwisko się spodobało! Bo było zabawne. Choć wtedy jeszcze nikt nie używał słowa przy