Nie pasujesz tutaj drwił z mamy w klasie biznesowej. Wtedy głos pilota sprawił, iż jego uśmieszek zniknął.
Marek Kowalski uwielbiał kontrolę. Kontrolę nad harmonogramami, spotkaniami, nad każdym szczegółem, który mógłby go spowolnić.
Tego ranka, gdy wsiadał na lot do Warszawy, czuł satysfakcję, widząc swoje nazwisko wyraźnie wydrukowane na karcie pokładowej miejsce 4A w klasie biznesowej, z dostateczną przestrzenią na laptopa, notatki i trzygodzinną wideokonferencję z inwestorami z Singapuru.
Idealnie.
Wsunął bagaż na półkę, zdjął marynarkę i zaczął organizować swoją podróżną strefę pracy: laptop, ładowarki, dokumenty, długopis, telefon w trybie Nie przeszkadzać. W jego głowie nic nie mogło zakłócić koncentracji.
Aż nagle ciszę rozerwał dźwięk dziecięcych głosów.
Marek spojrzał w kierunku przejścia i zobaczył *ją*. Młodą kobietę, może trzydziestkę, z włosami spiętymi w kucyk, w bluzce nieco wyblakłej od prania i zwykłych dżinsach. W jednej ręce trzymała torbę podręczną, drugą prowadziła małego chłopca, który kurczowo ściskał pluszowego zająca. Za nimi szła dziewczynka, około dwunastu lat, ze słuchawkami na szyi, oraz kolejny chłopiec, może dziewięcioletni, wlokący plecak z wizerunkiem superbohatera.
Marek błyskawicznie przejrzał numery miejsc na ich kartach pokładowych, gdy zatrzymali się obok niego. Rząd 4. *Jego* rząd.
Nie krył irytacji.
NIE WYGLĄDACIE NA TYCH, KTÓRZY POWINNI TU BYĆ rzucił oschle, przeszywając wzrokiem jej strój i dzieci.
Kobieta zamrugała, zaskoczona. Zanim zdążyła odpowiedzieć, pojawiła się stewardesa z profesjonalnym uśmiechem.
Proszę pana, to pani Agnieszka Nowak z dziećmi. Mają przydzielone te miejsca.
Marek nachylił się do niej. Słuchaj, mam międzynarodowe spotkanie w trakcie lotu stawką są miliony. Nie mogę pracować, jeżeli dookoła będą kredki i płacz.
Uśmiech stewardesy stał się chłodniejszy, choć głos pozostał spokojny. Proszę pana, zapłacili za te miejsca, tak jak wszyscy inni.
Agnieszka odezwała się wtedy, cicho, ale stanowczo: W porządku. jeżeli ktoś chce się z nami zamienić, nie mamy nic przeciwko.
Stewardesa pokręciła głową. Nie, proszę pani. Ma pani pełne prawo tutaj siedzieć. jeżeli komuś to przeszkadza, może sam zmienić miejsce.
Marek westchnął przesadnie, wsuwając się na fotel i wkładając słuchawki. W porządku.
Agnieszka pomogła dzieciom się rozlokować. Najmłodszy, Tomek, zajął miejsce przy oknie, by móc przyklejać nos do szyby. Średni, Kacper, usiadł obok matki, a najstarsza, Zosia, wsunęła się na środkowy fotel z godnością, jaką potrafią okazać tylko dwunastolatki.
Marek tymczasem zerkał ukradkiem na ich wyblakłe ubrania i wytarte buty. Pewnie wygrana w konkursie, pomyślał. Albo marzenia wykupione na kredyt.
Silniki zaryczały. Gdy samolot oderwał się od ziemi, Tomek pisnął: Mamo! Patrz! Lecimy!
Kilku pasażerów uśmiechnęło się na dźwięk jego radości. Marek nie należał do nich.
Wyjął jedną słuchawkę. Możecie *proszę* zapanować nad dziećmi? Zaraz mam połączenie. To nie jest plac zabaw.
Agnieszka odwróciła się, przepraszająco. Oczywiście. Dzieci, mówimy cichutko, dobrze?
I przez następną godzinę utrzymywała je w spokoju Kacper rozwiązywał łamigłówki, Zosia kolorowała, a Tomek słuchał cichutko opowiadanej szeptem historii o latarni morskiej.
Marek choćby tego nie zauważył. Był zbyt zajęty pochylaniem się nad kamerą, mówieniem o marżach i kwartalnych wynikach, rozkładając próbki tkanin na stoliku kaszmir, jedwab, tweed, ułożone jak trofea. Wspominał Mediolan i Paryż, jakby były jego prywatnymi podwórkami.
Gdy w końcu zakończył rozmowę, Agnieszka spojrzała na próbki. Przepraszam odezwała się uprzejmie czy zajmuje się pan tekstyliami?
Marek prychnął. Tak. Kowalski Fashion. Właśnie podpisaliśmy umowę licencyjną na międzynarodową skalę. Chociaż pewnie pani nie wie, o czym mówię.
Agnieszka skinęła powoli. Prowadzę mały butik w Krakowie.
Roześmiał się cicho. Butik? To tłumaczy ten styl. Nasi projektanci pokazują kolekcje w Mediolanie i Paryżu. Nie na weekendowych targach.
Jej głos był spokojny. Podoba mi się ten granatowy wzór w kratę. Przypomina mi projekt, który kiedyś stworzył mój mąż.
Marek przewrócił oczami. Jasne, stworzył. Może kiedyś uda wam się dobić do wielkiej ligi. Na razie trzymajcie się tego, co robicie. Pchle targi?
Palce Agnieszki zacisnęły się na podłokietniku, ale nie odpowiedziała. Tylko wzięła rękę Tomka, potem Kacpra, w końcu Zosi jakby przypominając sobie, co jest ważne.
Gdy samolot zbliżał się już do Warszawy, przez głośniki rozległ się głos kapitana: *Panie i panowie, witamy na lotnisku Chopina. Rozpoczynamy podejście do lądowania. Prosimy o zajęcie miejsc i zapięcie pasów.*
Marek schował laptopa, zadowolony, iż dzień potoczył się zgodnie z planem.
Wtedy kapitan odezwał się ponownie, tym razem cieplej:
*A zanim wylądujemy, chciałbym powiedzieć coś osobiście. Dziękuję wszystkim za podróż z nami, ale szczególnie jednej pasażerce mojej żonie, Agnieszce Nowak, i naszym trzem wspaniałym dzieciom, za to, iż po raz pierwszy lecieli ze mną, czyniąc ten lot wyjątkowym.*
W kabinie rozległy się westchnienia i uśmiechy. Pasażerowie odwrócili się w stronę Agnieszki, ich twarze złagodniały.
Marek zastygł.
*Jak niektórzy wiedzą * kontynuował kapitan *latałem przez dziewiętnaście lat, ale nigdy z moją rodziną na pokładzie. Moja żona trzymała cały dom, gdy ja byłem tysiące kilometrów stąd. A dziś w końcu są ze mną dzieląc niebo po raz pierwszy.*
Stewardesa, która wcześniej interweniowała,
