O 7:15 rano usłyszałam trzask zamykanego kufra. Zaspana otworzyłam drzwi sypialni, myśląc, iż Marek szykuje się do wyjazdu służbowego. Zamiast tego stanął w przedpokoju w kurtce, z walizką w ręku, twarz miał napiętą, jakby od tygodni powtarzał przed lustrem każde słowo, które miał zaraz wypowiedzieć.
Wyprowadzam się rzucił, nie patrząc choćby na mnie. Do Jadwigi.
Zamarłam. Przez chwilę nie pojąłem, o kim mówi.
A potem obraz nabrał ostrości, jak zdjęcie w albumie rodzinnych wspomnień: Jadwiga, koleżanka z jego biura, przy której siedziałam przy jednym stole na kilku firmowych grillach, której kiedyś pocieszałam po rozwodzie, której pożyczałam książki. Jadwiga, której ufałam.
Zaczęło się kilka miesięcy wcześniej, choć wtedy nie dostrzegałam żadnych znaków. Marek wracał późno, tłumacząc się nawałem projektów. W weekendy nagle miał spotkania z klientami.
Czasem słyszałam, jak wkłada telefon do kieszeni, kiedy wchodziłam do pokoju. Wmawiałam sobie, iż przesadzam przecież byliśmy razem prawie trzy dekady, a znałam go jak własną kieszeń.
Najgorsze przyszło, gdy uświadomiłam sobie, iż Jadwiga była przy nas przez cały ten czas. Była na naszych rocznicach, widziała, jak kupujemy nowy stół do jadalni, jak śmiejemy się z synem przy niedzielnym obiedzie. Wiedziała, kim jestem dla niego, a mimo to
Pierwsze tygodnie po jego odejściu były jak koszmar na jawie. Dzwoniły telefony, ludzie pytali, czy to prawda. Czułam wstyd, jakby zdrada była moją winą. Najgorsze były noce budziłam się z uczuciem, iż zaraz wejdzie do sypialni, położy się obok, jakby nigdy nic. ale panował jedynie chłód i cisza.
Pewnego dnia poszłam do sklepu i zobaczyłam ich razem. Nie chowali się. Jadwiga miała na sobie płaszcz, który kiedyś pochwaliłam, a Marek trzymał ją za rękę w taki sposób, w jaki kiedyś trzymał mnie. Pomyślałam wtedy, iż to koniec mojego upokorzenia zobaczyłam wszystko, co musiałam zobaczyć.
Zaczęłam powoli odzyskiwać siebie. Najpierw małe kroki zmieniłam fryzurę. Potem większe pojechałam na weekend nad Bałtyk, sama. Patrząc na fale, zrozumiałam, iż choć straciłam męża, zyskałam coś, czego nie miałam od lat wolność decydowania wyłącznie o sobie.
Spotkanie z Jadwigą przyszło niespodziewanie. Minęły prawie trzy miesiące. Weszłam do kawiarni przy Nowym Świecie, a ona siedziała przy stoliku w rogu. Spojrzałyśmy na siebie i na chwilę zapanowała cisza. Nie wiedziałam, czego się spodziewać czy podbiegnę, czy zrobię scenę? Zamiast tego podeszłam, patrząc jej prosto w oczy.
Wiesz, co jest najgorsze? powiedziałam spokojnie. Nie to, iż mi go zabrałaś. To, iż przez lata byłaś w moim domu i patrzyłaś mi w twarz, planując to w swojej głowie.
Nie odpowiedziała. Odwróciła wzrok. A ja opuściłam lokal, czując, iż to ja odchodzę nie od męża, bo on już dawno odszedł, ale od wszystkiego, co mnie więziło: od wstydu, od poczucia przegranej, od złudzeń.
Dziś wiem, iż 27 lat nie poszło na marne dały mi siłę, której wcześniej nie doceniałam. Nauczyły mnie, iż zdrada nie kończy życia. Zamyka jedynie pewien rozdział. Bo teraz rozumiem, iż największą zemstą nie jest nienawiść, ale szczęście i właśnie zaczynam je pisać na nowo, w złotych barwach nowego jutra.
