**Dzisiejszy wpis w dzienniku**
Katarzyna choćby nie przypuszczała, iż dzień, który zaczynał się jak święto, stanie się dla niej momentem bez powrotu. Razem z Bartłomiejem przyszli na jubileusz jego matki — Jolanty Antoniny. Ta promieniała szczęściem, otoczona kwiatami, życzeniami i uwagą gości. Cały bankiet był dopracowany co do sekundy, wszystko — dla jej wielkiej chwili.
— A teraz życzenia złoży syn Bartłomiej! — radośnie ogłosił prowadzący.
Katarzyna, jak wszyscy, odwróciła się w stronę sceny. Mąż wstał, uśmiechnął się, poprawił mikrofon.
— Mamo, dziękuję ci za wszystko. Z okazji twojego jubileuszu przygotowałem prezent — powiedział z tajemniczym uśmiechem.
To, co stało się potem, wprawiło Katarzynę w osłupienie. Bartłomiej wręczył matce… dokumenty na działkę. Nie kartkę, nie symboliczny datek, ale prawdziwą działkę — z domkiem, ogrodem, placem, warzywnikiem i miejscem do odpoczynku. Wszyscy bili brawo, teściowa płakała ze wzruszenia. Tylko Katarzyna siedziała przy stole blada jak ściana, z dłońmi wpiętymi w poręcze krzeseł.
Jak mogłeś, Bartek?
Nie wierzyła własnym oczom. Tego ranka, przed wyjściem na ten nieszczęsny jubileusz, odkryła, iż z konta, na które od dwóch lat wspólnie oszczędzali na nowe mieszkanie, zniknęły wszystkie pieniądze. Wszystkie. Nie zdążyła go wypytać — Bartłomiej milczał, zbywał ją, unikał tematu. Teraz stało się jasne. Wydał je na „prezent” dla matki. Bez jej zgody. Bez rozmowy. Po prostu — oddał.
Te pieniądze nie były tylko jego. To były ich marzenia. Ich córka Zosia niedługo miała iść do pierwszej klasy, a Katarzyna pragnęła, by miała własny pokój, własne dzieciństwo. Dla tego pracowała po nocach, brała nadgodziny, odkładała premie, urlopowe… A teraz wszystko zamieniło się w sen teściowej — działkę z grządkami.
Święto było jej, a wstyd — mój
Bartłomiej stał się synem roku. „Oto syn!” — szeptali goście. „Jaki troskliwy chłopak! Nie to, co dzisiejsza młodzież…” — wzdychały babcie. A Katarzyna patrzyła, jak stoi z dumnie uniesioną głową, i rozumiała jedno — w tym domu już dla niej nie ma miejsca. Nie po tym.
Gdy wstała i wyszła z sali, nikt nie zauważył. Albo udawali, iż nie widzą.
Szła do domu pieszo, przez wieczorną spiekotę, nie czując nóg. W mieszkaniu było pusto. Córka nocowała u jej mamy — dzięki Bogu. Przy niej nie mogłaby płakać. A tak — mogła.
Wyjęła z lodówki butelkę wina, włączyła światło i po raz pierwszy od dawna zapłakała naprawdę. Bez hamowania. Bez dumy. Nie z powodu żalu — z powodu pustki.
Rozmowa była krótka
— Co ty sobie wyobrażasz?! — warknął Bartłomiej, wpadając do domu.
— Ja? To ty sobie pozwoliłeś — spokojnie odparła Katarzyna. — Wydać nasze pieniądze bez pytania. Urządzić show. Kupić matce działkę zamiast mieszkania dla rodziny. Sam wszystko zdecydowałeś — to teraz żyj sam.
— Kasia, nie dramatyzuj. Jeszcze odłożymy. To przecież moja matka! Będziemy tam jeździć, z Zosią na grilla…
— To sobie jedź. Tylko już bez nas. Rozwodzę się z tobą. I idę do sądu. Połowa tych pieniędzy jest moja. I je odzyskam.
Bartłomiej wyszedł. Nie zabrał rzeczy. Tylko trzasnął drzwiami. Po godzinie zadzwoniła teściowa:
— Co ty sobie uroiłaś?! Komu ty będziesz potrzebna z dzieckiem i kawalerką?! Myślisz, iż ustawią się w kolejce?
Katarzyna otarła łzy, uśmiechnęła się gorzko:
— A wy pomyślcie, komu wasz syn będzie teraz potrzebny. Maminsynek, bez grosza, bez charakteru, bez kręgosłupa. A my z Zosią sobie poradzimy. Kawalerka to dopiero początek. Wszystko sobie zdobędziemy. Bez działek. I bez was.
Sprawiedliwość zwyciężyła
Rozwód przeszedł szybko. Sąd nakazał Bartłomiejowi zwrócić Katarzynie połowę pieniędzy — na szczęście data wypłaty i kwota były udokumentowane. Na mieszkanie nie rościł praw — skandal był zbyt głośny, a może sumienie jednak go gryzło.
Katarzyna, z pomocą rodziców, znalazła mieszkanie z dopłatą — już z trzema pokojami. niedługo przeprowadzi się z córką — do nowego życia, w którym nie ma miejsca na zdradę, upokorzenie i fałsz.
A Bartłomiej teraz raz w miesiącu przychodzi, by zobaczyć Zosię. Stoi w drzwiach, wije się, przeprasza, mówi, iż „wszystko zrozumiał”. Ale drogi powrotnej nie ma. Katarzyna zrozumiała to dobrze: jeżeli mężczyzna stawia matkę ponad rodzinę — nie jest mężczyzną.
I największym prezentem, który dostała po tym nieszczęsnym jubileuszu, była wolność. I pewność, iż jej córka dorośnie w innym świecie. Gdzie miłości nie kupuje się za pieniądze. Gdzie matka nie jest najważniejsza — tylko ważna. I gdzie nikt nigdy nie wyda wspólnych marzeń na cudzą działkę.
**Lekcja na dziś:** Rodzina to nie podarek pod choinkę — to codzienny wybór. A ten, kto nie potrafi wybierać, zostaje sam.
