Nazywam się Halina Kowalska. Mój syn, Krzysztof, i jego żona, Agnieszka, wydawali się idealną parą, ale teraz czuję, iż ich małżeństwo wisi na włosku. Mieszkając w małym miasteczku pod Wrocławiem, rzadko ich widuję, jednak ostatnia wizyta otworzyła mi oczy: Agnieszka się zmieniła, zamieniła dresy na eleganckie sukienki i zaczęła chodzić na siłownię, ale Krzysztof, pochłonięty pracą, jest ślepy na te zmiany. Moje serceństwo krzyczy: coś jest nie tak, i boję się, iż ich związek zmierza ku przepaści. ale syn tylko macha ręką, a ja rozdarta jestem między chęcią uratowania ich rodziny a strachem przed utratą wnuków.
Krzysztof ożenił się z Agnieszką dziesięć lat temu. On ma 38 lat, ona 32, i ich związek zawsze wydawał się stabilny. Mają dwoje dzieci — ośmioletnią Zosię i pięcioletniego Jacka. Mieszkają w innym mieście, więc widujemy się rzadko: praca, dom, obowiązki pochłaniają ich czas. Ale miesiąc temu przyjechałam w odwiedziny i ledwo poznałam synową. Zamiast znanego mi dresu i rozczochranych włosów — elegancka sukienka, szpilki, makijaż. Agnieszka promieniała jak gwiazda, a ja zauważyłam, iż zaczęła regularnie ćwiczyć. Jej oczy błyszczały, ale w tym blasku wyczułam niepokój.
Agnieszka pracuje na zmiany, a w wolnym czasie zdąży zająć się dziećmi i domem. Wszędzie lśni: dzieci nakarmione, ubrania uprasowane, porządek idealny. Jeszcze pół roku temu w weekendy nie wychodziła z dresów, siedząc w domu. Jako kobieta od razu poczułam, iż coś jest nie w porządku. Takie zmiany nie dzieją się bez powodu. Agnieszka, piękna, z dwojgiem dzieci i wiernym mężem, nagle zaczęła się tak starać. Dla kogo? Boję się, iż jej serce bije nie dla Krzysztofa, ale dla kogoś innego.
Mój syn, jak ślepiec, niczego nie widzi. Zatopiony w pracy, wraca późno, zmęczony, i nie zauważa, jak zmieniła się jego żona. Próbowałam z nim rozmawiać: „Krzysiu, widzisz, jak Agnieszka się zmieniła? Może brakuje jej twojej uwagi?” Ale odciął się: „Mamo, nie wtrącaj się w nasze życie. U nas wszystko gra.” Jego słowa zraniły mnie, ale nie potrafiłam milczeć. Chcę uratować ich małżeństwo, póki nie jest za późno. jeżeli Agnieszka szuka uczucia gdzie indziej, ich związek jest skazany na klęskę, a moje wnuki zostaną między młotem a kowadłem.
Nie mogę siedzieć z założonymi rękami. Zosia i Jacek to cały mój świat, ale po rozwodzie mogę ich stracić. I tak widujemy się rzadko, a jeżeli się rozstaną, Agnieszka może zabronić mi przyjazdów. Dręczy mnie myślę: a może się mylę, a Agnieszka po prostu postanowiła zadbać o siebie? Ale co, jeżeli moje przeczucia są słuszne? Nie chcę, żeby Krzysztof został z złamanym sercem, a dzieci wychowywały się bez ojca. ale syn mnie nie słucha, a ja czuję się winna, iż się wtrącam.
Z jednej strony nie powinnam ingerować w ich życie. Są dorośli, a może Agnieszka robi to dla siebie albo dla męża. Niektórzy przymykają oczy na niewierność, żyjąc po swojemu. Ale z drugiej strony nie mogę milczeć, wiedząc, iż mogę zapobiec tragedii. jeżeli przemilczę i okaże się, iż miałam rację, Krzysztof będzie miał mi za złe, iż go nie uprzedziłam. jeżeli się wtrącę, już teraz jest zły, iż wchodzę tam, gdzie nie powinnam. Jestem w pułapce, a każdy wybór wydaje się zły.
Moje serce pęka ze strachu o syna i wnuki. Jak ochronić ich szczęście, nie niszcząc wszystkiego? Może ktoś przeżył coś podobnego? Gdzie jest granica między troską a wtrącaniem się? Chcę wierzyć, iż Agnieszka po prostu postanowiła się zmienić dla siebie, ale matczyne serce szept mi: zbliża się nieszczęście. Nie mogę stracić kontaktu z Zosią i Jackiem, ale jeszcze bardziej boję się, iż ich rodzina się rozpadnie, a ja zostanę tylko biernym świadkiem. Czy naprawdę jestem bezsilna, by uratować tych, których tak kocham?
