Głód nas przytulał, ale on, każdej nocy, ukrywał pod księżycem worek mąki, który ocalił nam życie.
Nazywam się Weronika Kowalska, a mój ojciec, pan Józef, był człowiekiem kilka mówiącym, ale o nieugiętej sile. Urodziłam się w ciężkich latach 40., kiedy powojenna bieda dusiła jak niewidzialna pętla każdy dom. Nędza była namacalna, a głód – widmem czającym się przy naszych drzwiach. Mieliśmy liczne rodzeństwo, a matka, wyczerpana, żonglowała tym, co mieliśmy, by cokolwiek znalazło się na stole. Ojciec, zwykły robotnik, harował od świtu do nocy, ale często zapłata była marudna, a czasem pracy wcale nie było.
Pamiętam noce pełne ciszy, gdy brzuch burczał, a sen nie przychodził łatwo. Matka patrzyła gdzieś przed siebie, udając, iż nic się nie dzieje. Ojciec za to wstawał o północy. Myśleliśmy, iż szedł do ubikacji albo napić się wody. Nigdy nie pytaliśmy – byliśmy zbyt mali, by zrozumieć powagę sytuacji, albo by domyślić się jego tajemnicy.
Lata później, gdy życie odrobinę się ułożyło, a na stole pojawiło się trochę więcej, matka wyjawiła nam prawdę. W najgorszych latach głodu, kiedy chleb był nieosiągalnym luksusem, ojciec podjął się potajemnej misji. Każdej nocy, po wyczerpującej robocie, szedł kilometry do opuszczonego młyna, gdzie pod osłoną ciemności i księżyca zdobywał – Bóg wie jak – mały worek mąki. Chował go w skrytce w ogrodzie i stopniowo, dzięki tej „dodatkowej” mące, matka mogła upiec chleb albo ugotować zacierkę, która dawała nam siłę, by przetrwać kolejny dzień.
Nigdy nam o tym nie powiedział. Ani skargi, ani słowa o niebezpieczeństwie, które podejmował, ani o skrajnym zmęczeniu. Jego dłonie, spękane i mocne, były jedynymi świadkami tego cichego poświęcenia. Nie wygłaszał nam mów o nadziei – gotował ją nam codziennie w tym tajemniczo wyrabianym chlebie. To nie była skradziona mąka – to była mąka z jego własnej desperacji, przemieniona w miłość.
Ojciec uratował nas przed głodem nie wielkimi gestami, ale czystym aktem miłości, powtarzanym noc za nocą w zupełnej ciszy. Dziś, ilekroć widzę pole pszenicy, przypominam sobie jego dłonie siejące nie tylko ziarno, ale i nadzieję w sercach swoich dzieci.
Największa miłość nie zawsze jest głośna. Czasem wyrabia się ją w milczeniu i podaje z każdym świtem.
