Stop, ty szaleńcu! wykrzyknął mężczyzna, zanim jego dłoń uderzyła w twarz Grażyny Nowakowej. Łokieć odbijał się o podłogę, a policjanci z telefonami w ręku krzyczeli i mrugali lampami. Przed chwilą obok przejechał samochód, z którego wystrzelił huk. Szyby pękły, a ktoś krzyknął: Na ziemię!. Mężczyzna pchnął Grażynę za mur, szepnął: Uratowałem cię.
Czasem pomoc przychodzi w nietypowym opakowaniu. Warto przyjrzeć się jej bliżej może uratować życie. Grażyna spojrzała w oczy tego niechlujnego, zmęczonego, ale spokojnego człowieka. Serce jej podskoczyło. Kim jesteś? zapytała. On tylko wzruszył ramionami i rzekł: Później, teraz jedźmy. Po prostu ruszyła. Kolejny strzał odbił się od nadjeżdżającego samochodu. Nie znała go, a jednak wewnątrz kazał jej zaufać.
W aucie panował milczenie, a serce Grażyny waliło jak młot. Drżącymi palcami trzymała kierownicę, bo jej kierowca zniknął, a ochroniarze zniknęli razem z nimi. Obok niej siedział dalej Stas. Uderzyłeś mnie, szepnęła. Po to, żeby mnie uratować odparł. Zobaczyłem broń. Miałem sekundę, by przenieść cię w bezpieczniejsze miejsce. Czasem, by ratować, trzeba najpierw przyciąć.
Nie skupiaj się na bólu, patrz na przesłanie dodał, spoglądając w lustro. Jego twarz była szorstka, ale oczy pełne spokoju. Uratowałeś mnie. On tylko skinął głową i po chwili rzekł: Omijaj główną drogę, mogą nas wciąż ścigać. Za nimi podążały dwa motocykle w czarnych kaskach, bez tablic. Nie wirowały jak zwykłe, ale sunęły równym tempem.
Są zbyt pewni siebie zauważył Stas. Grażyna ściskała kierownicę i szeptała: Co mam zrobić?. Jedź powoli, nie panikuj radził. Na zewnątrz świat pędził, a w aucie czas stał w miejscu. Gdy strach przytłacza, nie przyspieszaj. Oddychaj, myśl, zachowaj spokój. W następnym zakręcie skręć w prawo dodał, a jej usta wyschły od napięcia.
Motocykle zbliżały się, a jej policzki wciąż pulsowały. Jedna maszyna ruszyła na przód, a Stas krzyknął: Nie zatrzymuj się, jedź przez to. Serce Grażyny podskoczyło, gdy przejechali półotwarte wrota. Po nich wślizgnął się cień kolejny motocykl. Stas szepnął: Doktorze. Nagle z kurtki kierowcy wystrzelił pistolet. Czasem odpowiedź nie jest ucieczka, ale podążanie naprzód, choćby gdy serce wali jak szalone.
Syrena w oddali rozświetliła niebieskim światłem drogę, a czarny van wciągnął się na zakręt. Stas krzyknął: Nie zatrzymuj się!. Grażyna wcisnęła gaz do podłogi. SUV zagrzmiał, przetarł mur lub przejechał przez niego. Motocykl uderzył w bramę i upadł, przewracając się w pył. Drugi wciąż ich gonił. Stas otworzył okno, rzucił starą torbę pod kierowcę i torba uderzyła w pierś. Broń wypadła, a jeździec stracił równowagę i rozbił się.
Odłóż to, co nosisz, jeżeli ma cię ruszyć naprzód. choćby ostatni plecak poradził. Policja wypełniła powietrze, a niebezpieczeństwo oddaliło się za nimi. Grażyna zatrzymała się przy pełnej stacji, drżącymi rękami wyjęła kluczyki. Mogłabym już nie żyć wyszeptała. Ale ty mnie ocaliłeś. Dlaczego? Stas spojrzał w stronę mostu i usłyszał rozmowy mężczyzn pod nim: planowali zamach, nie mógł odejść.
Grażyna patrzyła: Dlaczego ja? Stas spuścił wzrok. Masz sposób chodzenia, jakbyś rządziła światem. To im się nie podobało. Nie było CEO, nie było przemówienia, panika w radzie. Musiałem ich powstrzymać. choćby gdy czujesz się sam, ktoś może patrzeć. Ktoś może dbać. Nie trać nadziei.
Mężczyzna nie miał domu ani pracy, a jednak ryzykował życie. Dziękuję powiedziała drżącym głosem. Nie jesteś niewidzialny. Nie dla mnie. Dotarli do komendy policji. Grażyna wciąż miała włosy w szkle od połamanych szyb. Stas wyglądał na starszego pod jasnym światłem. Dowódca przywitał ich zszokowany: Co wy tu robicie z bezdomnym? Stas odpowiedział: Został ze mną, uratował mnie.
W prywatnym pokoju Grażyna usiadła przy krześle, a prawdziwa pomoc przychodzi w cichych formach. Gdy przyjdzie, chroń ją. Mów za tymi, którzy nie mogą mówić. Stas stał, skanując każdy kąt. Jeden z ludzi powiedział: Snajper. Dlatego uciekłem. Wiedziałem, iż to prawda. Grażyna przez łzy spojrzała: Nie znałeś mnie nawet.
Stas mówił powoli: Pracowałem w banku. Miałem dobrą pracę, żonę, córkę. Jedna kłamliwa informacja zrujnowała mnie. Ktoś użył mojego loginu. Trafiłem do więzienia. Żona odeszła, córka mnie zapomniała. Jego głos drżał, a serce Grażyny przyspieszyło. Straciłem wszystko, ale nie straciłem siebie. Gdy życie cię łamie, trzymaj serce to prawdziwa siła.
Myślałem, iż już nikt nie będzie dbał przyznał Stas. Ale dziś nie mogłem odejść. Grażyna skinęła, łzy w oczach. Nie będziesz już chodził sam. W tym momencie poczuł się zauważony.
Wtem do pokoju wbiegł oficer. Mamy go, on zmarł, zatruty. Grażyna stała mocno. Stas zmarszczył brwi. To głębiej niż biznes.
Wtedy muszę walczyć wyszeptała. Spojrzała na dowódcę: Zagrozili też mojemu synowi. Nie ma bezpiecznego miejsca. Gdy walka sięga rodziny, stań prosto. Strach nie jest opcją. Miłość jest silniejsza. Stas odwrócił się: Musimy się schować. Mają ludzi wszędzie, choćby w domu.
Serce Grażyny zamarło, myśląc o Dawidzie. Zaciśnęła pięści. Teraz musimy ruszyć. Tej nocy jej willa zamieniła się w twierdzę. Bóg stał przy każdym wrota, a Dawid pytał: Mamo, kto to był?. Grażyna uśmiechnęła się słabo: To on mnie uratował. Dawid podbiegł, dziękując: Dziękuję, panie. Stas po raz pierwszy uśmiechnął się szeroko.
Proszę bardzo, chłopcze. Dzieci szybciej wyczuwają prawdę niż dorośli. Uwierz ich oczom. Telefon zadzwonił. Głos groźny: Zrezygnuj z umowy Seagate, albo twój syn zapłaci. Grażyna upuściła słuchawkę. Stas podniósł się: Musimy iść teraz. Nie możesz ufać choćby własnym ochroniarzom.
Strzały rozległy się na zewnątrz, brama wstrząsnęła. Dawid krzyknął. Grażyna chwyciła go, a strażnicy krzyczeli. Stas nie drgnął: To pułapka. Chodźcie ze mną. Wbiegli przez drzwi służbowe w noc, wypełnioną dymem i strachem. Cienie przemykały za nimi, ale Grażyna nie odwróciła się, gdy mury się waliły. Nie czekaj. Biegnij odważnie, razem z tymi, którzy umarli za ciebie.
Stas poprowadził ich wąską alejkę, kroki pewne i szybkie. Dokąd jedziemy? zapytała Grażyna. Na kontynent, mam miejsce. Dotarli do małego mieszkania w Pruszkowie. Ściany pęknięte, żarówka mrugała. Dawid zasnął w ramionach Grażyny. Stas stał przy oknie. Umowa Seagate jest przyczyną, dlaczego chcą cię zabić.
To za dużo władzy, za dużo pieniędzy. Ktoś nie chce, byś podpisał. Gdy prawda rani, nie chowaj się. Stań wyżej. Twoje życie ma sens w walce. Telefon zadzwonił ponownie to Marek, szef ochrony: Wszystko gra?. Stas przejął słuchawkę. Dlaczego znają mój plan? Mój samochód, trasa. Klik. Połączenie zgasło.
Grażyna patrzyła. Myślisz, iż mnie zdradzili? zapytała. Stas przytaknął. Wiedziałem. On wszystko wydał. Czuła mdło. Powierzyłam mu syna. Stas zmarszczył szczękę. Sprzedał cię za pieniądze albo strach. Zamknęła oczy, myśląc o zdradzie większej niż kula. Największe rany przychodzą od bliskich, ale nie pozwól, by ból zatrzymał cel. Idź dalej.
Walczmy powiedział Stas. Złapmy ich raz na zawsze. Grażyna zgodziła się, ale ostrożnie. Nie ma drugiej szansy. Chcą mnie wymazać. Pokażę, iż nie odchodzę. Ogłosiła tajne spotkanie, by podpisać umowę Seagate. Stas dodał: Świat wyczuł to. Dzień będzie pułapką. Politycy w cywilu ukryli się w tle.
Miejsce: opuszczony magazyn przy porcie w Gdańsku. Grażyna czekała w kuloodpornym SUV-ie, Stas stał obok. Nadchodzą szepnął. Najlepszą bronią jest odwaga owinięta w serce. Strach niech się boi nas. Czarny SUV z uzbrojonymi mężczyznami wylądował. W centrum stał wysokiego wzrostu mężczyzna z lodowatymi oczami. Wyprowadź ją na zewnątrz.
Stas wkroczył przed nią. Przejdziesz przez mnie. Strzelec podniósł broń. Miałeś lepiej zostać pod mostem. Nagle eksplodowało światło. Policjanci wybiegli z ciemności, krzycząc: Rzuć broń!. Strzały huczały, napastnicy rozbiegli się. Grażyna odjechała. Stas zaszarpnął jednego z nich, który upadł. Zdradziłaś mnie krzyczał, ale policja go przygasiła.
Grażyna, pośród tłumu, spojrzała w stronę Stasa. On był ranny, ale uśmiechnął się. Wystarczyło, iż jeszcze żyję.
Następnego dnia nagłówki krzyczały. Złapano napastników, miliarderka przetrwała trzecią próbę. Grażyna stała dumnie przy ceremonii podpisania umowy Seagate. Reporterzy krzyczeli, migawki migały, a jej oczy szukały jednego twarzy. Stas już nie było. Później znalazła go pod tym samym mostem, siedzącego ze skrzyżowanymi nogami i obserwującego przejazd samochodów.
Nie zapomnij, kto stał przy tobie, gdy świat się przewracał. Wróć, pamiętaj, nagrodź mnie powiedziała. On podniósł głowę, zdziwiony. Pani Królowo przywitał się. Nie tak mnie nazywaj. Ona uśmiechnęła się: Mów do mnie Grażyna. Wręczyła mu klucz. Dom, praca, nowe życie. Zasłużyłeś więcej niż podziękowania. Stas drżał rękami. Dajesz mi to? szepnął. Grażyna skinęła.
Szef ochrony, mój przyjaciel. Łzy wypełniły jego oczy. Uderzyłeś mnie, a dałeś mi przyszłość. Zaśmiała się cicho. Uderzyłeś mnie z powrotem do życia. Stały w milczeniu, serca pełne, dobro rozdane w ciemności i świetle. Podziel się tym. Zbuduj coś. Ulecz kogoś.
Tydzień później Stas nosił czysty garnitur. Szedł obok Grażyny na konferencji prasowej. Dawid rzucił się w jego ramiona. Wujku Stasie. Tłum patrzył w zachwycie. Bezdomny człowiek stał się bohaterem, a miliarderka jego wierną zwolenniczką. Założyli fundację dla osób bez dachu nad głową, nazwaną imieniem córki Stasia Amary. Grażyna trzymała jego dłoń i mówiła: Budujemy domy, pracę i nadzieję. Reporterzy pytali: Dlaczego on? odpowiedziała: Bo nigdy się nie poddał. Nie na siebie, nie na mnie. Pomagaj innym, w miaręWszyscy razem podnieśli kieliszki, wznosząc toast za siłę ludzkiej solidarności, której nigdy nie da się zgasić.
