„Nikt mi nie wierzył, ale widziałam syna żywego we śnie!”, krzyczała zrozpaczona matka. Wzięła łopatę i zaczęła kopać grób swojego dziecka

Nie rozumiecie, widziałam mojego syna żywego we śnie! krzyczała biedna matka, ale nikt jej nie wierzył. Wtedy wzięła łopatę i zaczęła rozkopywać grób swojego dziecka.
Zaledwie miesiąc wcześniej kobieta była zupełnie inna pełna życia, silna, zaradna. ale po pogrzebie jedynego syna coś w niej wypaliło się od środka.
Wszystko zmieniło się w kilka tygodni. Jej włosy posiwiały niemal całkowicie, dłonie drżały, a wzrok stał się pusty. Przestała jeść, rozmawiać z sąsiadami, nie wychodziła z domu. Czas jakby stanął w miejscu, a każdy dzień przynosił nową trudność, by wstać z łóżka.
Ale pewnej nocy wszystko się odmieniło. Kobieta śniła o synu. Stał przed nią nie w bieli, nie jako anioł, ale żywy. W zwykłych ubraniach, trochę zmieszany, trochę przestraszony. Wziął jej dłonie i szepnął cicho:
Mamo, ja żyję. Pomóż mi.
Obudziła się zlana zimnym potem, z sercem łomoczącym jak młot. To nie był zwykły sen. Coś w jego głosie, w jego oczach całe jej jestestwo krzyczało, iż on żyje, gdzieś blisko, i woła o pomoc.
Poszła do zarządu cmentarza, potem na policję, do biegłych sądowych. Prosiła o ekshumację tłumaczyła, błagała, powtarzała, iż widziała syna we śnie. Nikt nie potraktował jej poważnie.
To żałoba tak mówi mówili urzędnicy ze współczuciem. Potrzebuje pani czasu i wsparcia, nie rozkopywania grobów.
Lecz czas nie przynosił ulgi. Wręcz przeciwnie każdej nocy znów słyszała głos syna. Każdej nocy wołał ją.
Pewnego poranku, przed świtem, wzięła łopatę. Tę samą, którą niegdyś sadziła drzewa razem z synkiem. Napisała do przyjaciółki i poszła na cmentarz.
Grób nie był tak głęboki, jak sądziła. Ziemia ustępowała łatwo. Kopała powoli, z zadyszką, z bólem w plecach ale z jakąś niemal mistyczną siłą.
Po godzinie dotarła do wieka trumny. Zatrzymała się, położyła na nim dłoń jakby słyszała oddech.
Otworzyła je. I zastygła w miejscu, widząc to, co ujrzała.
Trumna była pusta.
Ani ciała, ani ubrań, ani śladu.
Najpierw myślała, iż oszaleje. Ale niedługo rozpoczęto śledztwo. Nie dało się już tego zignorować. Policja przejrzała nagrania, dokumenty z sekcji, zeznania świadków pogrzebu.
Im głębiej śledczy wnikali w sprawę, tym dziwniejsze okazywały się fakty. Okazało się, iż ciało chłopca nigdy nie dotarło do kostnicy.
Dokumenty były sfałszowane. Jeden z lekarzy zrezygnował z pracy dzień po pogrzebie. A syna widziano po raz ostatni w prywatnej klinice pod miastem.
Tydzień później wyszła na jaw straszliwa prawda: chłopiec nie umarł. Był ofiarą mistyfikacji.
Cel? Wyłudzenie polisy na życie i zniknięcie chłopca jako część eksperymentu prowadzonego przez zamknięty ośrodek psychiatryczny we współpracy z firmą farmaceutyczną. Został porwany, a wszyscy uwierzyli, iż nie żyje.
Kobieta stała się bohaterką. Nie załamała się, nie dała stłumić instynktu matki. Dzięki niej syn został odnaleziony choć w złym stanie. Dziś są znów razem.
Często powtarza:
Nie pochowałam syna. Pochowałam swój strach. A wykopałam prawdę.