Nigdy by nie pomyślał, iż zakończy swoje dni w domu opieki: To o zmroku odkrywamy, jaką jakość edukacji dał swoim dzieciom

Nigdy nie przypuszczał, iż spędzi ostatnie lata w domu opieki: dopiero pod koniec drogi oceniamy, czy dobrze wychowaliśmy dzieci.
Louis Morel patrzył przez okno swojego nowego mieszkania domu seniora w małym bretońskim miasteczku Quimper i nie mógł uwierzyć, iż życie zaprowadziło go właśnie tutaj. Delikatne płatki śniegu opadały, okrywając ulice białym kołderzem, a w jego duszy panował lodowaty chłód. Jako ojciec trojga dzieci nigdy nie wyobrażał sobie samotnej starości w obcym otoczeniu. Kiedyś jego życie tętniło światłem: przytulny dom w centrum miasta, kochająca żona Élodie, trójka cudownych pociech, śmiech i dostatnie warunki. Pracował jako inżynier w zakładzie, posiadał samochód, przestronne mieszkanie i, co najważniejsze, rodzinę, z której był dumny. Teraz wszystko jawiło mu się jedynie jako odległy sen.
Louis i Élodie wychowali syna Théo oraz dwie córki Camille i Léę. Ich dom przepełniony był ciepłem, przyciągając sąsiadów, przyjaciół i współpracowników. Dali dzieciom wszystko: edukację, miłość, wiarę w dobro. Dziesięć lat temu Élodie odeszła, pozostawiając Louisowi niewyleczoną ranę w sercu. Liczył, iż to właśnie dzieci staną się jego podporą, ale czas pokazał, jak bardzo się mylił.
Z biegiem lat stał się dla potomstwa zbędny. Najstarszy, Théo, od dziesięciu lat pracuje w Hiszpanii. Tam ożenił się, założył rodzinę i stał się uznanym architektem. Raz w roku pisze list, czasem odwiedza, ale ostatnio rozmowy stały się rzadkością. Praca, tato, rozumiesz, mówi, a Louis kiwa głową, starając się ukryć rozczarowanie.
Córki mieszkają niedaleko, w Quimper, ale ich życie pochłania wir codzienności. Camille ma męża i dwoje dzieci, a Léa jest pochłonięta karierą i obowiązkami. Dzwonią raz w miesiącu, przyjeżdżają sporadycznie, zawsze w pośpiechu: Tato, przepraszamy, nie damy rady. Louis patrzy na przechodniów wracających do domów z choinkami i prezentami. Jest 23 grudnia. Jutro Boże Narodzenie i jednocześnie jego urodziny pierwszy raz, kiedy będzie je spędzał sam, bez gratulacji i czułych słów. Nie jestem już nikim, szepcze, zamykając oczy.
Wspomina Élodie, jak ozdabiała dom na święta, dzieci rozpakowujące prezenty i beztroski śmiech. Wtedy ich dom pulsował życiem. Dziś cisza przytłacza, a serce ściska melancholia. Myśli: Gdzie popełniłem błąd? Élodie i ja zrobiliśmy wszystko dla nich, a teraz jestem jak zapomniana walizka.
Rankiem dom seniora ożywa. Dzieci i wnuki przychodzą po swoich starszych, przynosząc słodkości i wymieniając się śmiechami. Louis siedzi w swoim pokoju, wpatrzony w starą fotografię rodziny. Nagle ktoś puka do drzwi. Skacze ze zdumienia. Wejdźcie! mówi z niedowierzaniem.
Wesołych Świąt, tato! I wszystkiego najlepszego! rozbrzmiewa głos, który wywołuje łzy.
Na progu stoi Théo. Wysoki, z siwą skrawek przy skroniach, ale z tym samym dziecinnym uśmiechem. Rzuca się na ojca i obejmuje go mocno. Louis nie może uwierzyć własnym oczom. Łzy leją się, a słowa zaplątują się w gardle.
Théo to naprawdę ty? szepcze, obawiając się, iż to złudzenie.
Oczywiście, tato! Przyszedłem wczoraj, chciałem cię zaskoczyć odpowiada syn, trzymając go za ramiona. Dlaczego nie powiedziałeś, iż twoje siostry umieściły cię tutaj? Wysyłałem im co miesiąc pieniądze, sporo! One nic nie wspomniały. Nie wiedziałem!
Louis spuszcza wzrok. Nie chce narzekać ani wywoływać konfliktu, ale Théo nie daje za wygraną.
Tato, spakuj walizkę. Wieczorem jedziemy pociągiem. Zabiorę cię ze sobą. Najpierw zatrzymamy się u rodziców żony, potem załatwimy formalności. Jedziesz ze mną do Hiszpanii. Będziemy mieszkać razem!
Co? Synu? wypluwa Louis. Jestem już za stary Hiszpania?
Nie jesteś stary, tato! Moja Lucía jest wspaniała, ona już na ciebie czeka. A nasza córka Sofia marzy, by poznać swojego dziadka! Théo mówi tak pewnie, iż Louis zaczyna w to wierzyć.
Théo nie mogę w to uwierzyć to za dużo szepcze starzec, ocierając łzy.
Dość, tato. Nie zasługujesz na tę samotność. Przygotuj się, wracamy do domu.
Mieszkańcy szeptają: Jaki to syn ma Morel! Co za człowiek! Théo pomaga ojcu spakować skromne rzeczy i tego samego wieczoru wyruszają. W Hiszpanii Louis zaczyna nowe życie. Wśród kochających ludzi, pod przyjaznym słońcem, znów czuje się potrzebny.
Mówi się, iż dopiero starość pozwala ocenić, czy dobrze wychowaliśmy dzieci. Louis zrozumiał, iż jego syn stał się człowiekiem, o jakim zawsze marzył. To był najpiękniejszy prezent, jaki mógł otrzymać.