Nigdy by nie pomyślał, iż spędzi swoje dni w domu opieki: To o zmierzchu odkrywa się, jaką jakość edukacji otrzymały nasze dzieci.

Nigdy nie pomyślał, iż spędzi dni w domu opieki: dopiero pod wieczór odkrywa się, czy naprawdę udało się wychować dzieci.
Louis Morel patrzył przez okno swojego nowego lokum domu seniora w małej bretońskiej miejscowości Quimper i nie mógł uwierzyć, iż los doprowadził go aż tutaj. Delikatny śnieg okrywał ulice białą kołderką, a w jego wnętrzu panował lodowaty pustkowie. Ojciec trojga dzieci nigdy nie wyobrażał sobie starości w obcym otoczeniu. Kiedyś jego życie tętniło światłem: przytulny dom w centrum, kochająca żona Élodie, trzej wspaniali pociechy, śmiech i stabilność. Pracował jako inżynier w fabryce, posiadał samochód, przestronne mieszkanie i przede wszystkim rodzinę, z której był dumny. Wszystko to dziś jawiło się jedynie jako odległe wspomnienie.
Louis i Élodie wychowali syna Théo oraz dwie córki, Camille i Léę. Dom ich był pełen ciepła, przyciągając sąsiadów, przyjaciół i współpracowników. Dali dzieciom wszystko: edukację, miłość, wiarę w dobro. Jednak dziesięć lat temu Élodie odeszła, zostawiając Louisowi nieuleczalną ranę w sercu. Miał nadzieję, iż to właśnie dzieci będą jego wsparciem, ale czas pokazał, jak bardzo się mylił.
Z biegiem lat Louis stał się dla potomstwa zbędny. Najstarszy, Théo, od dziesięciu lat pracuje w Hiszpanii. Tam ożenił się, założył rodzinę i stał się znanym architektem. Raz w roku wysyła list lub przyjeżdża, ale w ostatnich latach kontakt stał się sporadyczny. Praca, tato, rozumiesz mawiał, a Louis skinął głową, ukrywając smutek.
Córki mieszkały niedaleko, w Quimper, ale ich życie pochłaniał wir codzienności. Camille ma męża i dwoje dzieci, a Léa jest pochłonięta karierą i obowiązkami. Dzwonią raz w miesiącu, odwiedzają rzadko, zawsze pośpiesznie: Tato, przepraszamy, mamy pełne ręce roboty. Louis patrzy na przechodniów niosących choinki i prezenty. Jest 23 grudnia. Jutro święta i jednocześnie jego urodziny pierwszy raz sam. Bez gratulacji, bez czułych słów. Już nie jestem nikim mruknął, zamykając oczy.
Przypominał sobie Élodie ubierającą dom na święta, dzieci otwierające prezenty, dom pełen śmiechu. Dziś cisza przytłacza, a serce ściska melancholia. Myślał: Gdzie popełniłem błąd? My z Élodie zrobiliśmy wszystko dla nich, a teraz leżę jak zapomniana walizka.
Rankiem dom seniora ożył. Dzieci i wnuki przychodziły po swoich starszych, niosąc smakołyki i wymieniając się żartami. Louis, siedzący w pokoju, wpatrywał się w stary rodzinny obraz. Nagle zapukano w drzwi. Zaskoczony, wykrzyknął: Wejdźcie!.
Wesołych Świąt, tato! I wszystkiego najlepszego! rozległ się głos, który wywołał łzy.
Na progu stał Théo. Wysoki, z siwymi kosmykami przy skroniach, ale z tym samym dziecięcym uśmiechem. Rzucił się na ojca i objął go. Louis nie uwierzył własnym oczom. Łzy płynęły, a słowa dławiły się w gardle.
Théo to naprawdę ty? wyszeptał, obawiając się, iż to złudzenie.
Oczywiście, tato! Przyjechałem wczoraj, chciałem cię zaskoczyć odpowiedział syn, trzymając go za ramiona. Czemu nie powiedziałeś, iż twoje siostry cię tu położyły? Wysyłałem co miesiąc pieniądze, sporo! Nic nie słyszałem.
Louis spuścił wzrok, nie chcąc narzekać ani wprowadzać zamieszania. Théo nie dał się zniechęcić.
Tato, spakuj walizkę. Dziś wieczorem jedziemy pociągiem do Hiszpanii. Zostaniemy u rodziców mojej żony, a potem załatwimy formalności. Jedziesz ze mną, zamieszkamy razem!
Co? Synu? wymamrotał Louis. Jestem już za stary Hiszpania?
Nie jesteś stary, tato! Moja Lucía to cudowna kobieta, czeka na ciebie. A nasza córka Sofia marzy o spotkaniu z dziadkiem! Théo mówił tak przekonująco, iż Louis zaczął w to wierzyć.
Théo nie mogę w to uwierzyć to za dużo mruknął stary człowiek, wycierając łzy.
Dość, tato. Nie zasługujesz na tę samotność. Przygotuj się, jedziemy do domu.
Mieszkańcy szeptali: Jaki syn ma Morel! Co za człowiek! Théo pomógł ojcu spakować skromne rzeczy i tej samej nocy wyruszyli. W Hiszpanii Louis rozpoczął nowy rozdział. Wśród kochających ludzi, pod ciepłym słońcem, znów poczuł się potrzebny.
Mówi się, iż dopiero starość pozwala ocenić, czy wychowaliśmy dzieci dobrze. Louis zrozumiał, iż syn stał się człowiekiem, jakim zawsze marzył, a to był najcenniejszy dar, jaki kiedykolwiek otrzymał.