Niespodziewany Przyjazd i Prawda, Której Nigdy Nie Chciałem Poznać

Nieoczekiwana wizyta i prawda, której wolałabym nie poznać

Zdarza mi się myśleć, iż szczęście to po prostu zdrowe, dorosłe dzieci, które założyły własne rodziny. Zawsze uważałam się za szczęściarę: kochający mąż, dorosła córka, ukochane wnuki. Nie bogacze, ale żyliśmy w harmonii. Czego chcieć więcej?

Maja wyszła za mąż młodo miała 21 lat, on przekraczał trzydziestkę. Ja i mąż aprobowaliśmy: dojrzały mężczyzna, stała praca, własne mieszkanie. Żadnych tam nieodpowiedzialnych studentów. On sfinansował wesele, miesiąc miodowy, zasypywał ją drogimi prezentami. choćby kuzynki komentowały: Maja wpadła jak śliwka w kompot.

Przez pierwsze lata wszystko wyglądało idealnie. Urodzili się Kuba i Zosia, przeprowadzili do domu pod Warszawą, odwiedzali nas w weekendy. Z czasem zauważyłam, iż Maja stała się cicha. Rzadko się uśmiechała, odpowiadała monosylabami. Mówiła, iż wszystko w porządku, ale w głosie czuć było pustkę. Serce matki nie myli się.

Pewnego ranka dzwoniłam cisza. Wiadomości bez odpowiedzi. Postanowiłam wpaść niespodziewanie. Tęskniłam, wyjaśniłam.

Zmarszczyła brwi, otwierając drzwi, nie uśmiechnęła się. Przytuliłam wnuki, posprzątałam w kuchni. Zostałam na noc. Wieczorem Krzysztof wrócił późno. Biały ślad na kołnierzu, drogie perfumy na ubraniu. Zbliżył się, by ją pocałować odwróciła głowę.

Nad ranem usłyszałam go na balkonie: Załatwię to, kochanie ona nic nie podejrzewa. Ścisnęłam szklankę tak mocno, iż mało nie pękła.

Rano spojrzałam jej w oczy: Wiesz o wszystkim, prawda?. Spuściła wzrok: Mamo, daj spokój. Jest pod kontrolą. Wymieniłam każdy szczegół. Powtórzyła mechanicznie: To tylko twoje wrażenie. Jest dobrym ojcem. Zapewnia nam wszystko. Miłość zmienia się z czasem.

Łzy ukryłam w łazience. W tej chwili straciłam nie tylko zięcia, ale i córkę. Ona zamieniła miłość na bezpieczeństwo. On korzystał z jej milczenia.

Wieczorem postawiłam go pod ścianą. choćby się nie zawahał:

No i co? Nie porzucam rodziny. Płacę rachunki, jestem obecny. Ona woli to tak. Niech pani się nie wtrąca.

A jeżeli wszystko opowiem?

Ona już wie. Udaje, żeby przetrwać.

Wróciłam do Krakowa pociągiem, z duszą w kawałkach. Mąż ostrzega: Nie mieszaj się, stracisz ją. Ale już ją tracę, dzień po dniu. Wszystko przez to, iż chciała żyć jak z magazynu. Teraz płaci za to duszą.

Modlę się, żeby pewnego dnia spojrzała w lustro i zrozumiała, iż zasługuje na więcej. Że szacunek jest ważniejszy niż markowe torebki. Że wierność to nie luksus, ale podstawa. Może wtedy spakuje walizki, złapie dzieci za ręce i wyjdzie.

Ja będę tu. Chociaż teraz się oddala. Będę czekać. Matka nie rezygnuje. choćby gdy świat się wali.