Noch niespodziewana wizyta i wstrząs zakazanego odkrycia
Przyjechałam do córki bez zapowiedzi i zobaczyłam to, czego nie chciałam wiedzieć.
Czasem myślimy, iż szczęście to zdrowie i stabilność naszych dzieci. Uważałam się za szczęściarę: kochający mąż, dorosła córka, ukochane wnuki. Nie byliśmy bogaci, ale w naszym domu panowała harmonia. Czego więcej można chcieć?
Kinga wyszła za mąż młodo, w wieku dwudziestu jeden lat, za mężczyznę trzydziestopięcioletniego. Nie protestowaliśmy: miał stałą pracę, mieszkanie w Warszawie, spokojny charakter. Nie był nieodpowiedzialnym studentem, tylko opoką. Wszystko opłacił suknię ślubną, podróż poślubną nad morze, drogie prezenty. Rodzina szeptała: Kinga znalazła swojego księcia.
Pierwsze lata były sielankowe. Narodziny Kacpra, potem Zosi, przeprowadzka do domu w Konstancinie, rodzinne weekendy A potem, powoli, Kinga zaczęła się zamykać. Jej uśmiech znikał, odpowiedzi stawały się wymijające. Wszystko w porządku mówiła pustym głosem. Mój instynkt macierzyński wiedział swoje.
Pewnego ranka, nie wytrzymując, dzwonię. Cisza. Wysyłam SMS przeczytany, bez odpowiedzi. Wsiadam w pociąg do Konstancina. Niespodzianka, mówię. To było kłamstwo.
Wzdryga się, otwierając drzwi. Żadnej radości, tylko zakłopotanie. Chowa się w kuchni. Bawię się z dziećmi, przygotowuję kolację, zostaję na noc. Tego wieczoru jej mąż wraca późno. Blond kosmyk przyklejony do marynarki, obcy zapach. Całuje ją odruchowo. Kinga odwraca wzrok.
W nocy wstaję napić się wody. Na balkonie słyszę, jak szepcze do telefonu: Wkrótce, kochanie Ona nic nie wie. Szklanka drży mi w dłoni. Ogarnia mnie mdłość.
Przy śniadaniu stawiam ją pod ścianą: Wiesz o tym?. Spuszcza oczy. Mamo, daj spokój. Wszystko gra. Opisuję, co widziałam i słyszałam. Powtarza jak mantrę: To dobry ojciec. Zapewnia nam wszystko. Miłość czasem mija.
Zamykam się w łazience, żeby popłakać. Moja córka to już tylko cień, który godzi się na wszystko. Wymienia godność na torebki Louis Vuitton i wakacje w Sopocie.
Wieczorem staję oko w oko z jej mężem. Wzrusza ramionami: Nie odchodzę. Płacę rachunki. Ona woli nie wiedzieć. Nie wtrącaj się.
A jeżeli jej wszystko powiem?
Ona wie. Zamyka oczy.
Wstrząs. W pociągu powrotnym ledwie łapię oddech. Mój mąż błaga: Nie naciskaj, stracisz ją. Ale ja już ją straciłam. Gasnie z dnia na dzień u boku człowieka, który kolekcjonuje kochanki.
Modlę się, żeby pewnego ranka, patrząc w lustro, przypomniała sobie, iż zasługuje na więcej. Że honor jest ważniejszy niż pieniądze. Żeby wzięła dzieci i wyszła.
A ja? Będę tam. choćby jeżeli mnie odtrąci. Matka nigdy nie rezygnuje. choćby gdy ból rozrywa jej serce.
