No więc, wyobraź sobie, iż wpadłam do córki bez zapowiedzi i odkryłam to, czego wcale nie chciałam wiedzieć.
Czasem myślimy, iż szczęście to zdrowie i stabilność naszych dzieci. Uważałam się za szczęściarę: kochający mąż, dorosła córka, urocze wnuki. Nie byliśmy bogaci, ale w naszym domu panowała harmonia. Czego więcej można chcieć?
Kinga wyszła młodo za mąż, mając zaledwie 21 lat, za 35-letniego mężczyznę. Nie protestowaliśmy miał stałą pracę, mieszkanie w Warszawie, spokojny charakter. Nie był żadnym nieodpowiedzialnym studentem, tylko opoką. Wszystko opłacił suknię, podróż poślubną w Bieszczady, drogie prezenty. Rodzina szeptała: Kinga znalazła swojego księcia.
Pierwsze lata były sielanką. Narodziny Kuby, potem Zosi, przeprowadzka do domu w Konstancinie, rodzinne weekendy A potem, powoli, Kinga zaczęła się zamykać. Jej uśmiech gasł, odpowiedzi stawały się wymijające. Wszystko w porządku mówiła pustym głosem. Mój instynkt matki wiedział swoje.
Pewnego ranka, nie wytrzymując, dzwonię. Cisza. Wysyłam SMS przeczytany, bez odpowiedzi. Wsiadam w pociąg SKM do Konstancina. Niespodzianka mówię. To było kłamstwo.
Podskoczyła, gdy mnie zobaczyła. Żadnej radości, tylko zakłopotanie. Schowała się w kuchni. Bawiłam się z dziećmi, przygotowałam obiad, zostałam na noc. Tego wieczoru jej mąż wrócił późno. Blond włos przyklejony do marynarki, obcy zapach. Pocałował ją od niechcenia. Ona odwróciła wzrok.
W nocy wstałam napić się wody. Na balkonie szeptał do słuchawki: Wkrótce, kochanie Ona nic nie wie. Szklanka zadrżała mi w dłoni. Zalała mnie fala mdłości.
Rano postawiłam ją pod ścianą: Wiesz o tym? Spuściła oczy. Mamo, daj spokój. Wszystko gra. Opisałam, co widziałam i słyszałam. Powtarzała jak mantrę: Jest dobrym ojcem. Zapewnia nam wszystko. Miłość to mija.
Zamknęłam się w łazience, żeby płakać. Moja córka stała się tylko cieniem, który godzi się na wszystko. Wymienia godność na torebki Louis Vuitton i wakacje w Zakopanem.
Wieczorem stanęłam przed jej mężem. Wzruszył ramionami: Nie odchodzę. Płacę rachunki. Ona woli nie wiedzieć. Zajmij się swoimi sprawami.
A jeżeli jej wszystko powiem?
Ona wie. Zamyka oczy.
Szok. W pociągu do domu brakowało mi tchu. Mój mąż błagał: Nie naciskaj, stracisz ją. Ale ja już ją straciłam. Gasła dzień za dniem, u boku człowieka, który zbiera kochanki jak znaczki.
Modlę się, iż pewnego ranka, patrząc w lustro, przypomni sobie, iż zasługuje na więcej. Że honor jest ważniejszy niż pieniądze. Że weźmie dzieci i wyjdzie.
A ja? Będę tam. choćby jeżeli mnie odtrąci. Matka nigdy nie rezygnuje. choćby gdy ból rozrywa jej serce.
