Nieoczekiwana wizyta: Jak spotkanie z rodziną przerodziło się w prawdziwy skandal

Dzisiaj postanowiłam spisać swoje myśli, bo ta sytuacja wciąż nie daje mi spokoju. Nazywam się Katarzyna Kowalska i mieszkam w Warszawie z mężem, Jackiem. Nasza historia zaczęła się dwanaście lat temu, gdy przyjechałam do stolicy na studia. Po ukończeniu uczelni dostałam pracę i poznałam Jacka. Spotykaliśmy się około roku, zanim wzięliśmy ślub.

Pierwsze lata małżeństwa spędziliśmy w mieszkaniu jego rodziców, oszczędzając każdy grosz na własne lokum. W końcu udało nam się kupić przytulne dwupokojowe mieszkanie, choć z kredytem, który jeszcze długo będziemy spłacać. Ale to był nasz dom, nasza mała twierdza.

Wydawałoby się – spełnione marzenie, żyj i ciesz się. Jednak razem z własnym mieszkaniem spadła na nas lawina niespodziewanych gości. Rodzina – a jakże! – jeden po drugim zaczęli przyjeżdżać do Warszawy, „w odwiedziny” i „żeby zwiedzić miasto”. Naturalnie nikt nie myślał o płaceniu za hotel, skoro mamy „dwa pokoje”, to przecież wszyscy się zmieścimy…

Tego lata, po latach bez prawdziwego urlopu, w końcu udało nam się z Jarkiem zgrać terminy. Od zawsze marzyliśmy o wyjeździe nad morze. Kupiliśmy bilety na 15 lipca, a ja wpadłam w wir pakowania – walizki, rezerwacje, plany.

I wtedy, 10 lipca, dzwoni do mnie moja kuzynka, Agnieszka. Radosnym tonem:

„Kasia, tak sobie pomyśleliśmy i zdecydowaliśmy – 20 lipca przyjeżdżamy do ciebie! Ja, mąż i syn! Przyjmiesz nas?”

Przez chwilę stałam jak wryta, potem spokojnie wyjaśniłam:

„Agnieszko, wyjeżdżamy z Jarkiem nad morze. Nie będzie nas w domu.”

Jej odpowiedź była, delikatnie mówiąc, zaskakująca:

„Jakie morze?! Oddawajcie bilety! Przecież nie widzieliśmy się prawie rok! Rodzina jest ważniejsza!”

Westchnęłam i stanowczo odpowiedziałam:

„Nie. Wyjeżdżamy wypocząć, tak jak planowaliśmy. Bilety kupione, walizki spakowane. choćby dla ciebie, Agnieszko, nie zrezygnuję z urlopu.”

Kuzynka rzuciła słuchawką. Wzruszyłam ramionami i wróciłam do pakowania. 15 lipca wylecieliśmy zgodnie z planem. Słońce, plaża, błogie lenistwo.

A wieczorem 20 lipca dzwoni telefon. Numer Agnieszki. Automatycznie odbieram i słyszę wrzask:

„Katarzyna! Gdzie wy się włóczycie?! Stojemy pod waszymi drzwiami, dzwonimy, a was nie ma! To skandal!”

Odpowiedziałam spokojnie:

„Jesteśmy nad morzem, Agnieszko. Przecież cię uprzedzałam.”

„Myślałam, iż żartujesz! Żeby nas zniechęcić!”

„Nie, mówiłam poważnie.”

„I co my teraz mamy zrobić?!”

„Wynajmijcie hotel. Albo wracajcie do domu.”

„Nie mamy pieniędzy na hotel!”

„To już wasza sprawa. Jesteście dorośli. Zrobiłam, co do mnie należało – uprzedziłam.”

Na tym rozmowa się skończyła – Agnieszka znów rzuciła słuchawką. Od tamtej pory już nie dzwoniła.

Później dowiedziałam się, iż kuzynka rozpuściła wśród rodziny „straszną wieść”: jaka to ja niewdzięcznica i bez serca, zostawiłam bliskich bez dachu nad głową! Najgorsze, iż prawie wszyscy stanęli po jej stronie. Uważają, iż postąpiłam źle, iż powinnam była „jakoś się dostosować” dla gości.

A ja pozostaję przy swoim: cóż ja zawiniłam? Że po latach ciężkiej pracy zapragnęłam pojechać z mężem nad morze? Że uprzedziłam o swoim wyjeździe z wyprzedzeniem?

Agnieszka miała wszystko: informację, czas na zmianę planów, możliwość dostosowania się. A brak pieniędzy na hotel to jej problem, nie mój obowiązek.

I wiesz, co zrozumiałam po tej historii? Że choćby najbliżsi czasem nie szanują twoich granic. Oczekują, iż zawsze poświęcisz się dla ich wygody. A jeżeli nie – stajesz się „zdrajcą”.

Nie, już nie będę przepraszać za to, iż wybrałam siebie. Przed nikim.

A ty jak myślisz – czy miałam rację?