„Na ślub szwagierki mnie nie zaprosili” – historia, której nie mogę zapomnieć od czterech lat
Dziś każdy z nas nosi całe życie w telefonie – setki, tysiące zdjęć: podróże, święta, zwykłe dni. Tak i my z mężem postanowiliśmy ostatnio uporządkować swoje albumy, posegregować, podpisać. Wydawałoby się nic nadzwyczajnego – ale gdy natrafiłam na jedno zdjęcie, ścisnęło mnie w sercu. Na ekranie mój mąż, roześmiany, odświętny, z kieliszkiem szampana… na ślubie swojej siostry. Sam. Beze mnie. I choć minęły już cztery lata, znów poczułam to samo, co tamtego wieczoru: niechcianą, obcą, jakby wymazaną z rodzinnej historii.
Wtedy dopiero co wzięliśmy ślub. Po pięciu latach związku zarejestrowaliśmy go skromnie, bez hucznego przyjęcia, ale z wielką miłością. Wiedziałam, iż mąż ma liczną rodzinę, wielu krewnych choćby nie znałam twarzą w twarz – tylko z opowieści. Ale z najbliższymi – matką, ojcem, babcią i dwiema siostrami – miałam kontakt. Niewiele, głównie od święta, zwykłe rozmowy przy stole. Jedyną osobą, z którą naprawdę się zżyłam, była teściowa. Od czasu do czasu dzwoniła, pytała, jak nam się wiedzie, zapraszała na herbatę.
Kilka miesięcy po naszym ślubie okazało się, iż starsza siostra męża też wychodzi za mąż. Dowiedziałam się o tym od teściowej. Wspomniała też mimochodem, żebyśmy pomyśleli o prezencie – zdecydowaliśmy więc z mężem, iż wręczymy kopertę z pieniędzmi, jak to u nas bywa. Słyszeliśmy o wszystkich przygotowaniach: restauracja już zarezerwowana, suknia wybrana, zaproszenia wydane, choćby upominki dla gości kupione. „Wkrótce dostaniecie swoje zaproszenie” – powiedziała teściowa z uśmiechem.
I przyszło – na imię mojego męża. Tylko na jego. Mnie w nim nie było.
Przeczytałam je dziesięć razy. Żadnej pomyłki. Imię męża. Bez wzmianki o moim nazwisku. Bez „z małżonką”. Bez „będziemy radzi widzieć was razem”. Po prostu on. Sam.
Zabolało. Bardzo. Nie jestem przecież obca, nie byle jaka dziewczyna – jestem jego żoną. Może nie przyjaźniłam się z jego siostrą, ale nie było między nami konfliktów. Uczestniczyłam we wszystkich rodzinnych spotkaniach, przynosiłam prezenty, dzwoniłam z życzeniami. Otwarcie, szczerze przyjęłam jego rodzinę. A teraz – jakbym przestała istnieć.
Mąż od razu zauważył moje rozgoryczenie i zadzwonił do siostry. Odpowiedź była druzgocąca: „Zaprosiłam ciebie, jesteś moim bratem. A ją ledwo znam. Po co mi ona na weselu?”. Jakbym nie była częścią jego życia. Jakby między nami nie było nic. Ślub to jej dzień, ma prawo wybrać gości. Formalnie – tak. Ale czy po ludzku tak się postępuje?
Na naszym ślubie bawiła się na całego. Piła, śmiała się, tańczyła, jakby była u siebie. A teraz – „nie chcę jej widzieć”. I tyle.
Mąż poważnie rozważał, by nie iść. Ale ja mu nie pozwoliłam. „To twoja siostra. To jej dzień. Musisz być przy niej. A ja… poradzę sobie. I tak nie mamy z kim zostawić syna”. Poszedł. Bez entuzjazmu, ale poszedł.
Wrócił późno, w milczeniu. Nie pytałam, on nie opowiadał. Zawisła między nami cisza. Nigdy nie kłóciliśmy się o jego rodzinę, ale ta rana pozostała niezagojona. Choć od tamtej pory wiele się zmieniło i niby wszystko poszło w niepamięć, teraz znów patrzę na to zdjęcie – i znów czuję się obca.
Teraz rozumiem, iż chodzi nie tylko o ślub. O to, iż po w prostu wymazano. Nie zauważono. Nie uznano za ważną. A szacunek zaczyna się od drobiazgów. Od tego, by nie stawiać człowieka w sytuacji „niepotrzebnego” w cudzym rodzinnym albumie.
I chyba właśnie tego nie potrafię wybaczyć. Nie siostrze męża. Sobie – za to, iż wtedy uśmiechnęłam się i powiedziałam: „Nic się nie stało. Idź”.
