Dawno temu, w czasach, gdy świat wydawał się większy, a podróże były jeszcze przywilejem, żył człowiek imieniem Ludwik Nowak. Był człowiekiem, który uwielbiał kontrolę. Kontrolę nad harmonogramami, nad spotkaniami, nad każdym szczegółem, który mógłby zakłócić jego uporządkowany świat.
Pewnego poranka, gdy wsiadał na pokład samolotu lecącego do Warszawy, uśmiechnął się z zadowoleniem, widząc swoje nazwisko na karcie pokładowej miejsca 4A w klasie biznesowej, przy przejściu, z wystarczająco dużo miejsca na laptop, notatki i istotną wideokonferencję z inwestorami z Hongkongu.
Idealnie.
Schował torbę, zdjął marynarkę i zaczął rozkładać swoje małe centrum dowodzenia: laptop, ładowarki, dokumenty, długopis, telefon ustawiony na Nie przeszkadzać. W jego głowie nic nie mogło przerwać skupienia.
Aż nagle ciszę przerwał szmer.
Dziecięce głosy.
Ludwik spojrzał w stronę przejścia i zobaczył ją.
Młodą kobietę, może trzydziestkę, włosy związane w kucyk, w wyblakłej bluzce i znoszonych dżinsach. Jedną ręką trzymała bagaż podręczny, drugą prowadziła małego chłopca, który kurczowo ściskał pluszowego królika. Za nimi szła dziewczynka, około dwunastu lat, ze słuchawkami na szyi, i kolejny chłopiec, może dziewięcioletni, ciągnący plecak z superbohaterem.
Ludwik błyskawicznie spojrzał na numery miejsc na ich kartach pokładowych, gdy zatrzymali się obok niego. Rząd 4. Jego rząd.
Nie próbował choćby ukryć irytacji.
NIE WYGLĄDACIE, JAKBYŚCIE TU PASOWALI powiedział ostro, przesuwając wzrokiem po jej ubraniach i dzieciach.
Kobieta zamrugała, zaskoczona. Zanim zdążyła odpowiedzieć, pojawiła się stewardesa z profesjonalnym uśmiechem.
Panie, to pani Danuta Kowalska z dziećmi. Są na adekwatnych miejscach.
Ludwik nachylił się do niej. Słuchaj, mam międzynarodowe spotkanie w trakcie lotu miliony na stole. Nie mogę pracować, gdy wokół latają kredki i słychać płacz.
Uśmiech stewardesy stał się chłodniejszy, choć głos pozostał spokojny. Panie, zapłacili za te miejsca tak samo jak wszyscy.
Kobieta Danuta odezwała się wtedy, spokojnie, ale stanowczo. W porządku. jeżeli ktoś chce się z nami zamienić, nie mamy nic przeciwko.
Stewardesa pokręciła głową. Nie, proszę pani. Pani i dzieci mają pełne prawo tu być. jeżeli ktoś ma z tym problem, może sam się przenieść.
Ludwik westchnął przesadnie, wcisnął się w fotel i włożył słuchawki. Dobrze.
Danuta pomogła dzieciom usiąść. Najmłodszy, Tomek, dostał miejsce przy oknie, by mógł przycisnąć nos do szyby. Średni, Kacper, usiadł obok matki, a najstarsza, Zosia, zajęła środkowe miejsce z godnością, na jaką stać tylko dwunastolatkę.
Ludwik tymczasem zerkał na ich znoszone ubrania i wytarte buty. Pewnie wygrani w konkursie, pomyślał. Albo marzyciele, którzy wydali ostatnie grosze na bilety.
Silniki zaryczały. Gdy samolot oderwał się od ziemi, Tomek pisnął: Mamo! Patrz! Lecimy!
Kilku pasażerów uśmiechnęło się na ten wybuch radości. Ludwik nie był wśród nich.
Wyjął jedną słuchawkę. Możecie proszę uciszyć dzieci? Zaraz zaczynam rozmowę. To nie jest plac zabaw.
Danuta odwróciła się, przepraszająco się uśmiechając. Oczywiście. Dzieci, mówimy cicho, dobrze?
I przez następną godzinę zajmowała je w ciszy Kacper dostał książkę z łamigłówkami, Zosia kolorowankę, a Tomek wysłuchał szeptanej opowieści o latarni morskiej.
Ludwik choćby nie zauważył. Był zbyt zajęty, pochylając się nad kamerą, mówiąc o prognozach marży i kwartalnych wynikach, rozkładając próbki tkanin na stoliku kaszmir, jedwab, tweed, poukładane jak trofea. Wspominał Mediolan i Paryż, jakby to były jego prywatne podwórka.
Gdy w końcu skończył rozmowę, Danuta spojrzała na próbki. Przepraszam powiedziała uprzejmie czy pan pracuje w branży tekstylnej?
Ludwik uśmiechnął się wyniośle. Tak. Nowak Fashion. Właśnie podpisaliśmy międzynarodową umowę licencyjną. Nie iż pani by to rozumiała.
Danuta skinęła powoli. Prowadzę mały butik w Poznaniu.
Roześmiał się cicho. Butik? No to wszystko wyjaśnia. Projektanci, z którymi współpracujemy, pokazują kolekcje w Mediolanie i Paryżu. Nie na targowiskach.
Jej głos pozostawał spokojny. Podobał mi się ten granatowy wzór w kratkę. Przypomniał mi projekt, który kiedyś stworzył mój mąż.
Ludwik przewrócił oczami. Pewnie. Może kiedyś wam się uda zaistnieć. Na razie trzymajcie się no nie wiem. Pchlich targów?
Palce Danuty zacisnęły się na podłokietniku, ale nie odpowiedziała. Tylko wzięła za rękę Tomka, potem Kacpra, potem Zosię jakby przypominając sobie, co jest ważne.
Gdy byli już nad Warszawą, rozległ się głos kapitana.
Panie i panowie, witamy na lotnisku Chopina powiedział. Zaczynamy podejście do lądowania. Prosimy o zajęcie miejsc i zapięcie pasów.
Ludwik schował laptopa, zadowolony, iż dzień przebiegł zgodnie z planem.
A potem kapitan przemówił ponownie, tym razem cieplejszym tonem.
Zanim wylądujemy, chciałbym powiedzieć coś osobistego. Dziękuję wszystkim za podróż z nami, ale szczególnie jednej pasażerce mojej żonie, Danucie Kowalskiej, i naszym trzem wspaniałym dzieciom, za to, iż ich pierwszy lot ze mną był tak wyjątkowy.
W kabinie rozległy się westchnienia i uśmiechy. Pasażerowie spojrzeli na Danutę, ich twarze złagodniały ze zrozumieniem.
Ludwik zdrętwiał.
Jak niektórzy pewnie wiedzą kontynuuował kapitan latałem przez dziewiętnaście lat, ale nigdy z moją rodziną na pokładzie. Moja żona trzymała cały dom, gdy ja byłem tysiące kilometrów stąd. A dziś po raz pierwszy są tu ze mną, dzieląc niebo.
Stewardesa, która wcześniej uspokajała sytuację, przeszła obok Ludwika, uśmie
