„O nie, Krzysiu, twoja mama z nami mieszkać nie będzie” – postawiłam mężowi ultimatum.
W małym miasteczku pod Krakowem, gdzie wieczorne zmierzchy przynoszą spokój, moja rodzinna sielanka w wieku 30 lat stanęła pod znakiem zapytania przez teściową. Nazywam się Agata, jestem żoną Krzysztofa i wczoraj powiedziałam mu wprost: jeżeli jego mama zamieszka z nami, podam się do rozwodu. Wychodziłam za mąż w czerwonej sukni, a teściowa wiedziała, iż nie jestem z tych, które milczą. Ale jej zachowanie doprowadziło mnie do granic wytrzymałości i już dłużej nie zniosę.
**Miłość wystawiona na próbę**
Poznałam Krzysztofa, gdy miałam 24 lata. Był opiekuńczy, z uśmiechem, od którego serce biło mi szybciej. Pobraliśmy się dwa lata później i byłam pewna, iż stworzymy szczęśliwy dom. Teściowa, Barbara Nowak, na weselu wydawała się miła – przytulała mnie, życzyła szczęścia, choć zauważyłam jej kąsane spojrzenie na moją czerwoną suknię. „Agatka, jesteś odważna” – powiedziała wtedy, ale dopiero później zrozumiałam, iż widziała we mnie zagrożenie.
Mieszkamy z Krzysiem w dwupokojowym mieszkaniu, które kupiliśmy razem. Nasz czteroletni synek, Jakub, to nasze największe szczęście. Pracuję w marketingu, Krzyś jest hydraulikiem i zawsze dzieliliśmy obowiązki po równo. Ale rok temu Barbara owdowiała i jej życie zaczęło się przeplatać z naszym. Najpierw przychodziła w gości, potem zostawała na noc, aż w końcu oznajmiła, iż chce się do nas wprowadzić na stałe. Jej obecność jest jak cień, który gasi światło w naszym domu.
**Teściowa, która rujnuje wszystko**
Barbara Nowak to kobieta z charakterem. Nie daje rad – ona rządzi. „Agatka, źle karmisz Kubę”, „Krzysiu, jesteś zbyt miękki dla żony”, „W domu brudno, co ty za gospodyni?” – jej słowa tną jak brzytwa. Próbowałam znosić to z uśmiechem, ale ona nie odpuszcza. Przestawia moje rzeczy, krytykuje moje potrawy, a choćby wychowuje Jakuba po swojemu, ignorując moje zdanie. Czuję się jak intruzka we własnym domu.
Ostatnią kroplą była jej decyzja o przeprowadzce. „Jestem starsza, sama sobie nie poradzę, a wy młodzi, dacie radę” – oświadczyła w zeszłym tygodniu. Krzyś milczał, a we mnie zagotowała się złość. Ma swoje mieszkanie w tym samym mieście, jest zdrowa i ma emeryturę, ale chce kontrolować każdy nasz krok. Wyobrażam sobie, jak wydaje rozkazy, jak Kuba rośnie pod jej wpływem, jak nasze małżeństwo pęka przez jej ingerencję. Nie mogę na to pozwolić.
**Ultimatum, które zmieni wszystko**
Wczoraj, gdy Kuba zasnął, usiedliśmy z Krzysiem w kuchni. Ręce mi się trzęsły, ale powiedziałam: „Krzysiu, twoja mama z nami mieszkać nie będzie. Albo to, albo rozwód. I nie żartuję.” Patrzył na mnie jak na obcą. „Agatka, to przecież moja matka, jak mam ją wyrzucić?” – odpowiedział. Przypomniałam mu, jak szłam do ołtarza w czerwonej sukni i obiecałam sobie, iż zawsze będę walczyć o to, co ważne. „Nie chcę stracić naszej rodziny, ale nie będę żyć z twoją mamą” – dodałam.
Krzyś milczał długo, w końcu powiedział, iż się zastanowi. Ale widziałam w jego oczach wahanie. Kocha mnie, ale więź z matką to jak łańcuch, który go trzyma. Barbara już wcześniej wspominała, iż „nie taką synową sobie wymarzyła”, i wiem, iż jeżeli nie ustąpię, namówi go przeciwko mnie. Ale ja nie ustąpię. Nie chcę, żeby Jakub dorastał w domu, gdzie jego mama jest tylko cieniem teściowej.
**Strach i nadzieja**
Boję się. Boję się, iż Krzyś wybierze matkę, a nie mnie. Boję się, iż rozwód zostawi mnie samą z Kubą, w mieście, gdzie będę „tą, która porzuciła męża”. Ale jeszcze bardziej boję się stracić samą siebie. Moje koleżanki mówią: „Agata, trzymaj się, masz rację”. Moja mama, gdy się dowiedziała, dodała otuchy: „Nie musisz tego znosić”. Ale decyzja należy do mnie, i wiem: jeżeli teraz się ugnę, Barbara będzie nami rządzić do końca.
Dałam Krzysiowi tydzień. jeżeli nie postawi granic, zacznę szukać adwokata. Moja czerwona suknia ślubna nie była kaprysem – to symbol mojej siły i gotowości do walki o siebie. Kocham Krzysztofa, kocham Jakuba, ale nie poświęcę siebie dla teściowej, która widzi we mnie tylko przeszkodę.
**Moje wołanie o wolność**
Ta historia to mój krzyk o prawo do decydowania o sobie. Barbara może nie chce źle, ale jej kontrola niszczy mój dom. Krzyś pewnie mnie kocha, ale jego niezdecydowanie to jak zdrada. W wieku 30 lat chcę żyć w miejscu, gdzie mój głos ma znaczenie, gdzie mój syn widzi silną matkę, gdzie miłość nie tonie pod presją teściowej. Niech to ultimatum będzie moim wybawieniem – albo końcem.
Jestem Agata i nie pozwolę, by ktokolwiek przyćmił moje życie. choćby jeżeli będę musiała odejść, zrobię to z podniesioną głową – tak jak w tej czerwonej sukni, która tak drażniła moją teściową.
