Nie rozumiecie, widziałam syna żywego we śnie!”, krzyczała zrozpaczona matka, ale nikt jej nie wierzył – wtedy wzięła łopatę i zaczęła kopać grób swojego dziecka

Nie rozumiecie, widziałam mojego syna żywego we śnie! krzyczała biedna matka, ale nikt jej nie wierzył. Wtedy wzięła łopatę i zaczęła rozkopywać grób swojego dziecka.
Zaledwie miesiąc wcześniej kobieta była zupełnie inna pełna życia, silna, aktywna. ale po pogrzebie jedynego syna, coś jakby wypaliło ją od środka.
Wszystko zmieniło się w kilka tygodni. Jej włosy zrobiły się niemal zupełnie siwe, dłonie drżały, a wzrok stał się pusty. Przestała jeść, rozmawiać z sąsiadami, nie wychodziła z domu. Czas jakby stanął w miejscu, a każdy dzień przynosił trudniejszą walkę z wstaniem z łóżka.
Ale pewnej nocy wszystko się odmieniło. Kobieta śniła o synu. Stał przed nią nie w bieli, nie jako anioł, ale żywy. W zwykłych ubraniach, trochę zdezorientowany i przestraszony. Wziął ją za ręce i cicho szepnął:
Mamo, ja żyję. Pomóż mi.
Obudziła się zlana zimnym potem, serce waliło jak oszalałe. To nie był zwykły sen. Coś w jego głosie, w jego oczach całe jej wnętrze krzyczało, iż on żyje, gdzieś blisko, i woła o pomoc.
Poszła do zarządu cmentarza, potem na policję, do lekarzy sądowych. Prosiła o ekshumację tłumaczyła, błagała, iż widziała syna we śnie. Nikt nie potraktował jej poważnie.
To żałoba przemawia przez ciebie mówili urzędnicy ze współczuciem. Potrzebujesz czasu i wsparcia, nie rozkopywania grobów.
Ale czas nie pomagał. Wręcz przeciwnie każdej nocy słyszała głos syna. Każdej nocy wzywał ją.
Pewnego ranka, przed świtem, wzięła łopatę. Tę samą, którą niegdyś sadziła drzewa razem z synem. Napisała do przyjaciółki i poszła na cmentarz.
Grób nie był tak głęboki, jak sądziła. Ziemia ustępowała łatwo. Kopała powoli, z trudem łapiąc oddech, z bólem w plecach ale z jakąś niemal mistyczną siłą.
Po godzinie dotarła do wieka trumny. Zatrzymała się, położyła na nim dłoń jakby słyszała oddech.
Otworzyła je. I zastygła w bezruchu na widok tego, co ujrzała.
Trumna była pusta.
Nie było ciała. Nie było ubrań. Żadnych śladów.
Najpierw myślała, iż oszalała. Ale niedługo rozpoczęto śledztwo. Nie dało się tego dłużej ignorować. Policja przejrzała nagrania, dokumenty z sekcji, zeznania świadków pogrzebu.
Im głębiej śledczy wnikali w sprawę, tym dziwniejsze okazywały się fakty. Okazało się, iż ciało chłopca nigdy nie trafiło do kostnicy.
Dokumenty były sfałszowane. Jeden z pracowników szpitala zrezygnował z pracy dzień po pogrzebie. A syna widziano po raz ostatni w prywatnej klinice pod miastem.
Tydzień później wyszła na jaw straszliwa prawda: chłopiec nie umarł. Stał się ofiarą mistyfikacji.
Cel? Wypłata ubezpieczenia na życie i zniknięcie jako część eksperymentu w zamkniętym szpitalu psychiatrycznym, współpracującym z firmą farmaceutyczną. Został porwany, a wszyscy uwierzyli, iż nie żyje.
Kobieta stała się bohaterką. Nie załamała się, nie pozwoliła, by żałoba zagłuszyła jej instynkt macierzyński. Dzięki niej syn został odnaleziony żywy choć w złym stanie. Teraz są znów razem.
Często powtarza:
Nie pochowałam syna. Pochowałam sw