Przez niemal trzy dekady Susan wychowywała chłopca, który nie był jej biologicznym synem, ale stał się całym jej światem. Była przy nim, gdy zdzierał kolana, przeżywał pierwsze zawody miłosne, kończył szkoły i toczył ciche walki, które rozumie tylko rodzic. Nigdy nie wymagała, by nazywał ją „mamą”, nigdy nie prosiła o uznanie — po prostu kochała. Aż nadszedł dzień, który powinien być najszczęśliwszym w jej życiu — ślub jej syna.Zamiast wdzięczności, spotkał ją chłód. Jednym zwykłym zdaniem wymazano wszystkie te lata nieprzespanych nocy i bezwarunkowej troski, jakby była tylko intruzem na rodzinnej uroczystości. Delikatnie, ale stanowczo odsunięta na bok — niechciana i niewidzialna.Jej historia każe nam zadać sobie pytanie: jak kruche są więzi, które uważamy za nierozerwalne? Jak łatwo miłość może zostać przyćmiona przez ignorancję lub dumę? Poniżej publikujemy list Susan. Potrzebuje waszej rady i opinii.
