„Nie pozwolę, by moja ślubna ceremonia była skompromitowana!” — krzyczała córka, gdy błagałam ją o zaproszenie babci.

«Nie pozwolę, żeby ktoś się ze mnie śmiał na moim własnym weselu!» — krzyczała moja córka, gdy błagałam, żeby zaprosiła babcię.

Moja córka, Weronika, ma 25 lat. Ostatnio oznajmiła, iż wychodzi za mąż. Przygotowania do ślubu wciągnęły nas w wir spraw: suknia już wybrana, menu ustalone, zaproszenia prawie wszystkie rozesłane. Ale jeden temat uderzył we mnie jak grom z jasnego nieba.

Moja mama, babcia Weroniki, w tym roku skończyła 80 lat. Wiek odcisnął na niej swoje piętno: porusza się powoli, wzrok już nie ten, a wygląd, mówiąc szczerze, zdradza jej lata. Siwe włosy spięte w kok, pomarszczona twarz i ulubiona bluzka z wyblakłym wzorem, którą nosi chyba od zawsze. Mama nie goni za modą i często powtarza:

— Po co mi nowe ubrania? Jestem już stara. Lepiej wam z Weroniką pomogę finansowo.

Pewnego wieczoru omawiałyśmy z córką ostatnie szczegóły wesela. Zapytałam, czy wysłała zaproszenie babci. Weronika nagle się zmieszała, jej twarz wykrzywił grymas. Zaczęła mówić coś niewyraźnie: iż babci będzie ciężko dojechać do sali weselnej w centrum Krakowa, iż długie siedzenie przy stole, iż dzień będzie męczący. Ale czułam, iż chodzi o coś innego.

— Weronika, o co tak naprawdę chodzi? — spytałam wprost.

I wtedy rzuciła słowa, które wbiły mi się w serce jak nóż:

— Mamo, nie chcę, żeby tam była. Wygląda… no, nie pasuje. Moje przyjaciółki są stylowe, zadbane, z dobrych rodzin. Nie chcę, żeby ktoś wyśmiewał moją babcię.

Zamarłam jak rażona piorunem. Jak to? Moja córka, moja Weronika, którą wychowywałam z miłością, może mówić coś takiego? Tej nocy nie zmrużyłam oka. Jak wytłumaczyć jej, iż wartość człowieka nie tkwi w modnych ciuchach? Że babcia to nie tylko staruszka w starej sukience, ale część naszej rodziny, jej korzenie? Piekła dla Weroniki ciasta, kołysała ją na rękach, cieszyła się z jej pierwszych kroków, pierwszych piątek w szkole…

Wesele to nie tylko święto młodych. To hymn rodzinie, tym, którzy byli obok przez całe życie, którzy uczynili cię tym, kim jesteś. I co to za przyjaciółki, jeżeli potrafią śmiać się z czyjejś babci?

Rano postanowiłam podejść do tematu inaczej — nie z wyrzutami, ale z czułością. Opowiedziałam Weronice, jak babcia siedziała przy niej nocami, gdy ja pracowałam. Jak szyła jej lalki ze starych szmatek. Jak martwiła się o każdą jej gorączkę. Zapytałam: czy naprawdę zasłużyła na to, by się jej wstydzić?

Weronika milczała, tylko czasem kiwała głową. A potem wybuchnęła płaczem:

— Mamo, tak wstydzę się tych myśli. Ale same wchodzą mi do głowy i nie potrafię nad tym zrobić…

— Nic się nie martw, kochanie. Po prostu wyślijmy babci zaproszenie, a wszystko się ułoży — próbowałam ją uspokoić.

— Zaproszenie?! — łzy natychmiast wyschły. — Przecież mówiłam: jej tam nie będzie! Nie chcę, żeby ktoś się ze mnie śmiał na moim weselu!

— A ja to dla ciebie też wstyd? — wyrwało mi się.

Kłótnia ciągnęła się długo, ale wszystko na próżno. Oświadczyłam Weronice, iż nie pojawię się na weselu, jeżeli tak traktuje naszą rodzinę. Machnęła tylko ręką, nie biorąc moich słów na poważnie. Dotrzymałam słowa. Nie poszłam ani do urzędu stanu cywilnego, ani do restauracji. choćby nie odbierałam telefonu.

Tego dnia pojechałam do mamy, do jej małego mieszkania na obrzeżach miasta. Przywiozłam jej smakołyki, pomogłam w sprzątaniu, wyszłam po zakupy, wyniosłam śmieci. Cały czas rozdzierało mnie w środku: jak tam Weronika? Jak wygląda jej suknia? Czy jest szczęśliwa w ten wyjątkowy dzień?

Ale wraz z tym bólem w piersi narastał inny — gorzki, ciężki. Czy i mnie kiedyś będą się wstydzić moje wnuki? Nie za charakter czy czyny, ale po prostu za to, iż się zestarzałam?

Wieczorem piłyśmy z mamą herbatę na jej przytulnej kuchence. Nagle ożywiła się:

— Kasia, czy ty zapomniałaś? Dzisiaj przecież wesele Weroniki! Nie spóźnimy się? Może jeszcze zdążymy do restauracji? Ubieraj się szybko!

Spojrzałam w jej oczy. Paliła się w nich szczera nadzieja. Mama ruszyła do szafy, by wyciągnąć swoją najlepszą sukienkę. A ja… nie byłam w stanie powiedzieć jej prawdy. Nie potrafiłam złamać jej serca.

— Mamo, zapomniałam ci powiedzieć. Przenieśli termin. W USC kolejki, sama rozumiesz…

Mama roześmiała się, mruknęła coś o młodzieży i ich zamieszaniu, i wróciliśmy do herbaty.

Ale w mojej duszy leżał ciężki kamień.

Nie wiem, jak teraz spojrzę córce w oczy. I jak ona spojrzy w oczy babci. Jak z dziecka, które wychowywaliśmy w miłości i trosce, wyrósł taki zimny egoizm? Ta myśl nie daje mi spokoju.

Dziś zrozumiałem, iż czasem najbardziej boli nie to, co nam zrobią obcy, ale to, co potrafią wyrządzić ci, których kochasz najbardziej.