— Wujciu… proszę, zabierz moją siostrzyczkę. Ona jest bardzo głodna…
Ten ledwo słyszalny głos w miejskim zgiełku zaskoczył Piotra Nowaka. Szedł szybko, prawie biegł, pochłonięty myślami o nadchodzącej transakcji. Dzisiaj rozstrzygały się losy kontraktu wartego miliony złotych, a po śmierci Anny – jego żony, jego całego świata – praca była jedyną rzeczą, która jeszcze jakoś go trzymała na powierzchni.
Ale ten głos…
Zatrzymał się i odwrócił.
Przed nim stał chłopiec, może siedmioletni. Chudy, w zniszczonej odzieży, z zapłakanymi oczami. W rękach trzymał zawiniątko – malutką dziewczynkę owiniętą w wyblakły kocyk. Dziewczynka cicho kwiliła, a jej brat przyciskał ją do siebie, jakby od tego uścisku zależało wszystko.
— Gdzie jest wasza mama? — spytał cicho Piotr, kładąc dłoń na ramieniu chłopca.
— Powiedziała, iż zaraz wróci… ale minęły już dwa dni — szepnął chłopiec. — Czekam tu cały czas…
Chłopiec miał na imię Kacper, dziewczynkę – Zosia. Nie było przy nich nikogo więcej. Żadnej kartki, żadnego adresu, tylko niekończące się czekanie i głód. Piotr zaproponował wezwanie policji, zgłoszenie do opieki społecznej, kupienie jedzenia. Ale na dźwięk słowa „policja” Kacper drgnął.
— Proszę, nie oddawajcie nas… Zosię zabiorą…
W tej chwili Piotr zrozumiał – nie będzie mógł odejść. Coś w nim, co skamieniało po stracie, pękło.
Poszli do najbliższej kawiarni. Kacper jadł łapczywie, jakby obawiał się, iż ktoś mu jedzenie zabierze. Piotr karmił Zosię kupioną mieszanką. Po raz pierwszy od dawna poczuł, iż jest potrzebny. Nie jako biznesmen. Jako człowiek.
— Odwołaj wszystkie spotkania — rzucił krótko do asystentki przez telefon.
Policja przyjechała szybko. Procedura wydawała się standardowa: pytania, protokół. Ale gdy Kacper kurczowo ścisnął jego dłoń i szepnął: „Obiecujesz, iż nas nie oddasz?”, Piotr odpowiedział bez wahania:
— Nie oddam. Obiecuję.
Opieka została przyznana tymczasowo. Pomogła dawna znajoma – pracownica socjalna, pani Ewa Kowalska. Jej wstawiennictwo przyspieszyło sprawę. Piotr powtarzał sobie: „To tylko na czas, aż znajdą ich matkę”.
Zabrał dzieci do swojego przestronnego mieszkania. Kacper milczał, tylko mocno trzymał Zosię. W ich oczach był strach – nie przed nim, ale przed życiem. Mieszkanie, zwykle pełne ciszy, nagle wydało się mniej puste. Pojawiły się w nim oddech, ruch, płacz dziecka, cichy śpiew Kacpra, który nucił siostrze kołysankę.
Piotr nie radził się z pieluszkami, zapominał o karmieniu, nie wiedział, jak trzymać butelkę. Ale Kacper pomagał. Był cichy, poważny, dojrzały jak na swój wiek. Wszystko robił bez skargi. Tylko raz powiedział:
— Po prostu nie chcę, żeby się bała…
Pewnej nocy Zosia płakała. Kacper wziął ją na ręce i zaczął śpiewać. Dziewczynka ucichła. Piotr patrzył na to z łomotem serca.
— Świetnie sobie radzisz — powiedział.
— Musiałem się nauczyć — odparł chłopiec, bez goryczy, po prostu stwierdzając fakt.
Wtedy zadzwoniła pani Ewa.
— Znaleźli ich matkę. Żyje, ale jest w ośrodku. Uzależnienie, ciężki stan. jeżeli przejdzie terapię – może odzyska prawa. jeżeli nie – państwo przejmie opiekę. Albo… ty.
Piotr milczał.
— Możesz zostać opiekunem. Albo ich adoptować. To zależy od ciebie.
Tego wieczoru Kacper rysował w kącie. Nie bawił się, nie oglądał bajek – rysował. I nagle spytał cicho:
— Zabiorą nas znowu?
Piotr usiadł obok.
— Nie wiem… Ale postaram się, żebyście byli bezpieczni.
— A jeżeli jednak zabiorą? — głos chłopca zadrżał, delikatny jak nitka.
Piotr objął go mocno.
— Nie oddam. Obiecuję. Nigdy.
Nazajutrz zadzwonił do pani Ewy:
— Chcę zostać ich opiekunem. Na stałe.
Rozpoczęły się kontrole, rozmowy, wizyty. Ale teraz miał cel: chronić te dzieci. Kupił dom pod Warszawą – z ogrodem, ciszą, bezpieczną przestrzenią. Kacper ożył. Biegał po trawie, czytał na głos, piekł ciasteczka. Piotr znów uczył się śmiać.
I pewnego wieczoru, przykrywając Kacpra kołderką, usłyszał:
— Dobranoc, tato…
— Dobranoc, synu — odpowiedział, dusząc łzy w gardle.
Na wiosnę sąd zatwierdził adopcję. W dokumentach pojawił się podpis. Ale w sercu Piotra wszystko było jasne już dawno.
Pierwsze słowo Zosi – „Tata” – stało się najcenniejszym dźwiękiem w jego życiu.
Nie planował być ojcem. Ale teraz nie wyobrażał, jak żył bez nich. Gdyby ktoś spytał, kiedy zaczęło się jego nowe życie, odpowiedziałby bez wahania:
— Od tego cichego „Wujciu, proszę…” w środku miasta.
Czasem życie przerywa nasze plany, by dać nam coś ważniejszego – rodzinę, której choćby nie wiedzieliśmy, iż potrzebujemy.
