*Zapiski z mojego dziennika*
Nawet chodzić nie możesz! drwił. Ale ona zrobiła jeden krok, który wszystko zmienił.
Mówił dalej: No cóż twoje mieszkanie. Nasze stare. To znaczy, było nasze, ale wiesz ty teraz tu jesteś. A ja mam nowe życie.
Głos mu przycichł. Wykonał nieznaczny gest w stronę jej nóg, jakby tłumaczyły wszystko.
Alicja milczała.
Powoli sięgnęła po cienką teczkę leżącą na stole. Wszystko było już przygotowane. Podała mu ją z zimnym, wyćwiczonym spokojem.
Proszę, powiedziała. Wszystko jest w środku.
Wziął ją zdezorientowany.
Co to jest?
Akt własności. Dokumenty przelewu. Testament.
Marek wyglądał na oszołomionego. Oddajesz nam dom? Tak po prostu?
Nawet Kasia cofnęła się lekko. Czekaj mówisz poważnie?
Głos Alicji był jak porcelana. Tak. Teraz jest jej. Mam inne sprawy do załatwienia.
To zdanie *mam inne sprawy do załatwienia* wybrzmiało jak grom w pustce.
Marek roześmiał się. Zbyt głośno. Inne sprawy? Ty? Alicjo, przecież choćby chodzić nie możesz!
Zapadła cisza jak po opadnięciu kurtyny.
Alicja zamknęła oczy. Nie w geście porażki, ale czegoś, co przypominało spokój.
Potem, ruchem tak powolnym, iż wydawał się wyreżyserowany, odsunęła koc z kolan. Pod spodem jej nogi dawniej sztywne i bezwładne były delikatnie owinięte miękkimi, wełnianymi spodniami. Odwiązała złożoną laskę przymocowaną do boku wózka…
I wstała.
Jeden krok.
Drugi.
Cichy stuk laski o podłogę wybrzmiał głośniej niż wszystkie jego obelgi.
Marek zastygł. Kasia otworzyła usta. Powietrze stało się gęste od niedowierzania.
Miałam wypadek, powiedziała Alicja cicho, spokojnie. To nie wyrok.
Postąpiła znowu. Laska uderzyła z pewnością siebie.
Ale lekarze mówiłaś, iż jąkał się Marek.
Mówiłam, iż potrzebuję czasu. I odpoczynku. I żebyście mnie zostawili w spokoju. Jej spojrzenie spotkało się z jego, nieugięte. Niechcący mi to daliście.
Podeszła do drzwi.
Lecz zanim wyszła, odwróciła się. Jej twarz była spokojna. Ton ostateczny.
Zabraliście mi dom, powiedziała.
Chwila ciszy.
Ja zabrałam wam wolność.
Oczy Marka się zwęziły. Kasia podeszła, nagle pełna niepewności.
Co to znaczy? zapytała, głos ściśnięty.
Głos Marka zadrżał. O co ci chodzi, Alicjo?
Alicja uśmiechnęła się zmęczonym uśmiechem nie łagodnym, nie okrutnym. Po prostu pogodzonym.
Przeczytaj ostatnią stronę, powiedziała. Uważnie.
Wyszła.
Dźwięk jej laski oddalał się w korytarzu.
Za nią cisza nie opadła rozprysła się. Echem odbił się dźwięk czegoś cennego, co roztrzaskało się bezpowrotnie.
Dłonie Marka drżały, gdy otwierał teczkę.
Jedna strona.
Druga.
W końcu ostatnia.
Palce mu się zacisnęły. Z twarzy zniknęły kolory.
Nie wyszeptał.
Kasia pochyliła się nad jego ramieniem.
Co? Co tam jest?
Przeczytał na głos, głos łamiąc mu się: Zgodnie z warunkami załączonego dokumentu, przeniesienie własności jest ważne tylko wtedy, gdy nowi prawni właściciele przyjmą pełną i wyłączną opiekę nad dzieckiem z nieprawego łoża.
Podniósł wzrok. Ty nic nie mówiłaś o dziecku.
Kasia też zbladła. Jej idealna fasadę coś rozsadziło. Marek
Spojrzał na nią oskarżycielsko. Dlaczego mi nie powiedziałaś?
Nie nie myślałam, iż
Przerwało im pukanie.
W drzwiach stanęła pielęgniarka z zawiniątkiem w ramionach.
Pani Kowalska? zwróciła się do Kasi.
Tak? odpowiedziała słabo.
Pielęgniarka uśmiechnęła się uprzejmie i podała zawiniątko. Dziecko może już iść do domu. Oto akt urodzenia i tymczasowe dokumenty opieki zgodnie z prośbą. Gratulacje.
Wzrok Marka przeskakiwał od pielęgniarki do dziecka, potem do dokumentów…
Ale ojciec to
Pielęgniarka mrugnęła. Och, to nie jest biologiczny ojciec. Potwierdziły to szpitalne testy na ojcostwo dla celów ubezpieczenia. Wszystko jest udokumentowane.
Alicja nie tylko wyszła z tego pokoju.
Wyszła wolna.
Mijały tygodnie.
Mieszkanie było przestronne, przepełnione światłem i echem wspomnień. Kasia próbowała zrobić z niego dom, ale Marek wyczuwał różnicę. Ściany, dawniej ciepłe, teraz odbijały czyjąś siłę siłę, której nie rozumiał, dopóki nie zobaczył, jak wstaje.
Gdziekolwiek się obrócił, widział ślady Alicji. Nie fotografie te zabrała ale sposób, w jaki szuflady cicho się zamykały, zapach lawendy w szafie na pościel, stary fotel bujany zwrócony w stronę okna.
Dziecko dużo płakało.
Kasia nie radziła sobie. Marek nerwowo chodził.
Pewnego razu stanął przy oknie i cicho powiedział: Ona to zaplanowała.
Kasia nie odpowiedziała.
Innej nocy, gdy sam karmił dziecko w salonie, szepnął: Zabrałaś mi wolność.
I dopiero wtedy dopiero po wszystkim zrozumiał: wolność to nie odejście od kogoś słabego to patrzenie, jak odchodzi, kiedy już cię nie potrzebuje.
Alicja nie potrzebowała zemsty.
Miała zamknięcie.
A dźwięk jej laski? Nigdy nie był kulą u nogi.
To był metronom wyznaczający rytm kobiety, która znała siłę ciszy, spokoju i odpuszczenia na własnych warunkach.
*Dziś zrozumiałem, iż prawdziwa wolność to nie brak kajdan, ale świadomość, iż nikt nie ma już nad tobą władzy. A czasem ta władza znika w jednym cichym stuknięciu laski o podłogę.*
