«Nie, mamo. Już nas nie odwiedzisz: ani dziś, ani jutro, ani w przyszłym roku» — historia wyczerpanej cierpliwości

Nie, mamo. Już nas nie odwiedzisz: ani dziś, ani jutro, ani w przyszłym roku historia, w której cierpliwość się skończyła

Długo zastanawiałam się, jak zacząć tę opowieść, ale w głowie kołatały mi tylko dwa słowa: *bezczelność* i *milczące przyzwolenie*. Pierwsze dotyczyło mojej teściowej, drugie mojego męża. A pomiędzy nimi stałam ja. Kobieta, która starała się być dobra, delikatna, uprzejma. Aż zrozumiałam, iż jeżeli dalej będę milczeć, z *naszego* domu zostanie tylko puste pudełko.

Nigdy nie pojęłam, jak można wejść do czyjegoś domu i zabrać to, co nie jest twoje, tak jakby wszystko tam do ciebie należało. Ale moja teściowa robiła dokładnie to. I to wszystko dla swojej córki. Siostry mojego męża.

Każda jej wizyta kończyła się tym, iż z zamrażarki znikało mięso, z kuchenki garnki z pulpetami, a choćby moja nowa prostownica, której nigdy nie zdążyłam użyć. *Aneta ma takie kręcone włosy, a ty siedzisz w domu, nie potrzebujesz tego* wyjaśniła potem, bez cienia wstydu.

Wytrzymywałam. Zaciśnięte zęby. Próbowałam rozmawiać z mężem. Wzruszał ramionami. *To moja matka, nie robi tego ze złośliwości. Kupimy nowe.*

Ale ostatnią kroplą była nasza piąta rocznica ślubu. Postanowiliśmy uczcić ją kolacją we dwoje, jak za dawnych czasów. Wybrałam sukienkę, brakowało tylko butów. Kupiłam je. Piękne, drogie, takie, o których marzyłam od zeszłego lata. Zostawiłam pudełko w sypialni, czekając na wielki dzień.

Ale nic nie poszło zgodnie z planem.

Tego dnia spóźniłam się w pracy i poprosiłam męża, żeby odebrał naszą córkę z przedszkola. Zgodził się, ale potem pojawiła się nagła sprawa i zamiast sam pójść, zadzwonił do matki. Dał jej klucze, żeby weszła do domu i zajęła się małą Zosią.

Gdy wróciłam, od razu poszłam do sypialni. I stanęłam jak wryta. Pudełko zniknęło.

Krzysztof, gdzie są moje nowe buty? zapytałam, choć znałam odpowiedź.

Skąd mam wiedzieć? wzruszył ramionami.

Twoja mama była?

Tak, przyszła po Zosię, posiedziała chwilę i wyszła.

A klucze? mówiłam spokojnie, choć serce waliło mi jak młot.

Dałem jej, i co z tego?

Wzięłam telefon i zadzwoniłam do niej. Odebrała od razu.

Dobry wieczór zaczęłam, powściągliwie. Chyba wiesz, dlaczego dzwonię.

Nie mam pojęcia odpowiedziała, bez cienia zakłopotania.

Gdzie są moje nowe buty?

Dałam je Anetce. Ty masz już za dużo butów. A ona nie ma nic porządnego na sylwestra.

I zanim zdążyłam odpowiedzieć, *pstryk* rozłączyła się. Bez skrupułów. Bez przeprosin. Tylko cisza.

Mój mąż, jak zwykle, tylko mruknął: *Kupimy nowe, nie dramatyzuj. To moja matka.*

Wstałam. Pociągnęłam go za rękę. Zabieram go do galerii handlowej. Tam, przed witryną, wskazałam na jedyną parę, którą widziałam od miesięcy w reklamach buty, na których widok zbladł jak ściana.

Liliana, to połowa mojej pensji! wykrztusił.

Powiedziałeś, iż kupimy. Więc kupujemy. nie ustąpiłam.

Zapłacił. Podpisał w ten sposób cenę swojego milczącego przyzwolenia.

Ale historia się nie skończyła. W drodze do domu jego telefon zadzwonił. To była matka: *Wpadnę dziś do was. Mam siatki świeżych ziół, mój zamrażalnik jest pełny. Zostawię u was i odbiorę za miesiąc czy dwa.*

Widziałam, jak patrzy na ekran. Zaciął usta. A potem, po raz pierwszy, wybrał numer i powiedział głosem, który nie pozostawiał wątpliwości:

Mamo, już tu nie przychodź. Ani dziś, ani jutro, ani w przyszłym roku. Bo twoja ostatnia *pomoc* kosztowała nas za drogo.

Rozłączył się. A ja spojrzałam na niego, czując po raz pierwszy od dawna, iż naprawdę jesteśmy rodziną. Domem, którego drzwi nie otwierają się dla tych, którzy kradną, ale dla tych, którzy szanują.