Długo zastanawiałem się, jak zacząć tę historię, i za każdym razem w głowie pojawiały się tylko dwa słowa: bezczelność i milczące przyzwolenie. Pierwsze – od teściowej, drugie – od żony. A między nimi – ja. Mężczyzna, który starał się być dobry, cierpliwy i wyrozumiały. Aż w końcu zrozumiałem, iż jeżeli dalej będę milczał, z naszego domu zostanie tylko puste pudełko.
Nigdy nie pojmę, jak można tak po prostu wejść do czyjegoś domu i zabrać cudze rzeczy, jakby wszystko tu do ciebie należało. Moja teściowa robiła właśnie tak. I to wszystko… dla swojej córki. Siostry mojej żony.
Każda jej wizyta kończyła się tym, iż z zamrażarki znikało mięso, z kuchenki – garnek schabowych, a raz zabrała choćby nową prostownicę do włosów. Jeszcze choćby nie zdążyłem jej użyć – po prostu wzięła. Bo, jak później wyjaśniła, „u Kasi włosy się kręcą, a ty i tak w domu siedzisz”.
Znosiłem to. Zaciśnięte zęby. Próbowałem tłumaczyć żonie. Ona tylko rozkładała ręce. Mówiła: „To tylko mama, nie robi tego ze złości. Kupimy nowe”.
Ale ostatnią kroplą była nasza piąta rocznica ślubu. Umówiliśmy się, iż spędzimy ją wyjątkowo – pójdziemy do restauracji, jak za dawnych czasów. Już wcześniej wybrałem garnitur. Brakowało tylko odpowiednich butów. Więc je kupiłem. Eleganckie, drogie, takie, o jakich marzyłem od zeszłego lata. Zostawiłem je w pudełku w sypialni – chciałem założyć w dniu święta.
Ale nic nie poszło zgodnie z planem.
Tego dnia zostałem w pracy dłużej i poprosiłem żonę, żeby odebrała córkę z przedszkola. Zgodziła się. Ale jak się później okazało, ona też miała pilne sprawy i zadzwoniła do swojej mamy. Dała jej klucze do mieszkania, by odebrała Zosię i posiedziała z nią u nas.
Gdy wróciłem do domu, pierwsze, co zrobiłem, to zajrzałem do sypialni. Zamarłem. Pudełka z butami nie było.
— Magda, gdzie moje nowe buty? — spytałem, choć już przeczuwałem odpowiedź.
— A skąd mam wiedzieć? — wzruszyła ramionami.
— Była tu twoja mama?
— Tak, odebrała Zosię, posiedziała chwilę i poszła.
— A klucze? — starałem się mówić spokojnie.
— Dałam jej. No co miałam zrobić?
Wziąłem telefon, wybrałem jej numer. Odebrała od razu.
— Dobry wieczór — zacząłem powściągliwie. — Jestem pewien, iż pani wie, dlaczego dzwonię.
— Nie wiem — odparła teściowa bez cienia zakłopotania.
— Gdzie moje nowe buty?
— Dałam je Kasi. Ty i tak masz za dużo butów, a ona akurat nie ma w czym iść na studniówkę.
Po tych słowach po prostu… rozłączyła się. Bez skruchy. Bez przeprosin. Po prostu cisza.
Żona, jak zwykle, powiedziała: „Kupimy ci nowe, no co się tak spinasz? To przecież mama”.
Wstałem. Wziąłem ją za rękę. Zaprowadziłem do galerii. I tam, przed witryną, wybrałem właśnie tę parę, którą od miesięcy widziałem tylko w internecie – buty, na których widok ona chyba dostała zawału.
— Piotr, to połowa mojej pensji! — westchnęła, widząc cenę.
— Powiedziałaś – kupimy. Więc kupujemy — odparłem spokojnie.
Kupiła. Podpisała się, iż tak powiem, pod ceną swojego milczącego przyzwolenia.
Ale historia się nie skończyła. W drodze do domu żona dostała SMS od mamy:
„Wpadnę dziś. Mam worki z zieleniną, w mojej zamrażarce nie ma miejsca. Zostawię u was, odbiorę za miesiąc-dwa.”
Widziałem, jak patrzy na ekran. Jak zaciska usta. A potem, po raz pierwszy, wybrała numer i powiedziała stanowczo:
— Mamo, nie przyjeżdżaj do nas. Ani dziś, ani jutro, ani za rok. Bo twoja ostatnia „pomoc” kosztowała nas zbyt wiele.
Rozłączyła się. A ja spojrzałem na nią i pierwszy raz od dawna poczułem, iż naprawdę jesteśmy jedną rodziną. Gdzie drzwi otwierają się nie dla tych, którzy kradną, ale dla tych, którzy szanują.
