„Nie, mamo. Już do nas nie przyjedziesz. Ani dziś, ani jutro, ani w przyszłym roku” — historia, w której cierpliwość się skończyła
Długo zastanawiałam się, jak zacząć tę opowieść, ale w głowie wciąż pojawiały się tylko dwa słowa: bezczelność i bierna zgoda. Pierwsze dotyczyło mojej teściowej, drugie — mojego męża. A pomiędzy nimi byłam ja — kobieta, która starała się być dobra, uprzejma i kulturalna. Aż w końcu zrozumiałam, iż jeżeli dalej będę milczeć, z naszego „wspólnego” domu zostanie tylko puste pudełko.
Nigdy nie pojęłam, jak można po prostu wejść do czyjegoś domu i zabrać cudze rzeczy, jakby wszystko tu do ciebie należało. Moja teściowa robiła właśnie tak. I wszystko to dla… swojej córki, czyli siostry mojego męża.
Każda jej wizyta kończyła się tym, iż z zamrażarki znikało mięso, z kuchenki — garnek schabowych, a raz zabrała choćby mój nowy prostownik do włosów. Nie zdążyłam go choćby raz użyć. Po prostu wzięła. Bo, jak się później okazało, „Agnieszka ma kręcone włosy, a ty i tak tylko w domu siedzisz”.
Cierpliwie znosiłam. Zaciskałam zęby. Próbowałam tłumaczyć mężowi. On tylko rozkładał ręce. Mówił: „No przecież to mama, nie robi tego ze złości. Kupimy nowe”.
Ale ostatnią kroplą okazała się nasza piąta rocznica ślubu. Postanowiliśmy uczcić ją wyjątkowo — pójść do restauracji, jak za dawnych czasów. Z góry wybrałam sukienkę. Brakowało mi tylko odpowiednich butów. Kupiłam je. Piękne, drogie, takie, o jakich marzyłam od zeszłego lata. Zostawiłam je w pudełku w sypialni — chciałam założyć je w dniu święta.
Ale nic nie poszło zgodnie z planem.
Tego dnia zostałam dłużej w pracy i poprosiłam męża, żeby odebrał córkę z przedszkola. Zgodził się. Później jednak okazało się, iż i on miał pilne sprawy, więc zadzwonił do swojej matki. Dał jej klucze do naszego mieszkania, żeby zabrała Zosię i została z nią u nas.
Kiedy wróciłam do domu, pierwszą rzeczą, jaką zrobiłam, było sprawdzenie sypialni. Zamarłam. Pudełka z butami nie było.
— Łukasz, gdzie są moje nowe buty? — zapytałam, chociaż już domyślałam się odpowiedzi.
— Skąd mam wiedzieć? — wzruszył ramionami.
— Była tu twoja mama?
— Tak, odebrała Zosię, posiedziała chwilę i poszła.
— A klucze? — starałam się mówić spokojnie.
— Dałem jej. No co miałem zrobić?
Wzięłam telefon i wybrałam jej numer. Odebrała od razu.
— Dobry wieczór — zaczęłam spokojnie. — Jestem pewna, iż pani wie, dlaczego dzwonię.
— Nie wiem — odpowiedziała bez cienia zażenowania.
— Gdzie są moje nowe buty?
— Dałam je Agnieszce. Ty i tak masz za dużo butów. A ona właśnie nie ma w co się ubrać na studniówkę.
Po tych słowach po prostu… się rozłączyła. Bez skruchy. Bez przeprosin. Po prostu cisza.
Mąż, jak zwykle, powiedział: „Kupimy ci nowe, no co ty? To przecież mama”.
Wstałam. Wzięłam go pod rękę. Zaprowadziłam do galerii handlowej. Tam, przed witryną, wybrałam tę samą parę, o której od miesięcy marzyłam — buty, na których widok Łukaszowi niemal serce stanęło.
— Ola, to prawie połowa mojej pensji! — wykrztusił, widząc cenę.
— Powiedziałeś: kupimy. Więc kupujemy — odpowiedziałam stanowczo.
Kupił. Podpisał się, można powiedzieć, pod ceną swojej biernej zgody.
Ale to nie koniec historii. W drodze do domu dostał wiadomość od matki:
„Dzisiaj wpadnę. Mam worek mrożonek, w mojej zamrażarce nie ma miejsca. Zostawię u was, odbiorę za miesiąc czy dwa.”
Widziałam, jak patrzy w ekran. Jak zaciska usta. A potem, po raz pierwszy od zawsze, wybrał jej numer i powiedział twardo:
— Mamo, już do nas nie przyjedziesz. Ani dziś, ani jutro, ani za rok. Bo twoja ostatnia „uprzejma pomoc” kosztowała nas zbyt drogo.
Rozłączył się. A ja spojrzałam na niego i pierwszy raz od dawna poczułam, iż naprawdę jesteśmy jedną rodziną. Tam, gdzie drzwi otwierają się nie dla tych, którzy kradną, ale dla tych, którzy szanują. Bo granice trzeba stawiać choćby wobec najbliższych — inaczej z naszego życia zostanie tylko puste pudełko.
