*Dziennik osobisty*
„Nie pasujesz tutaj” – drwił z matki w klasie biznesowej, aż głos pilota sprawił, iż jego uśmieszek zniknął.
Łukasz Nowak żył w świecie kontroli. Nad harmonogramami. Nad spotkaniami. Nad każdą zmienną, która mogła go spowolnić.
Tego ranka, gdy wsiadał do samolotu do Warszawy, poczuł satysfakcję, widząc swoje nazwisko wyraźnie wydrukowane na karcie pokładowej – miejsce 4A w klasie biznesowej, z wystarczająco dużo przestrzeni na laptopa, notatki i trzygodzinną wideokonferencję z inwestorami z Szanghaju.
Idealnie.
Włożył bagaż do schowka, zdjął marynarkę i zaczął rozkładać swoją podróżną „strefę władzy”: laptop, ładowarki, dokumenty, długopis, telefon ustawiony na „Nie przeszkadzać”. W jego głowie nic nie mogło zakłócić jego skupienia.
Aż nagle ciszę przerwał szmer.
Dziecięce głosy.
Łukasz spojrzał w kierunku przejścia – i zobaczył *ją*.
Młodą kobietę, może trzydziestkę, z włosami spiętymi w kucyk, w wyblakłej bluzce i znoszonych dżinsach. Jedną ręką trzymała bagaż podręczny, drugą prowadziła chłopca ściskającego pluszowego królika. Za nimi szła dziewczynka, około dwunastu lat, ze słuchawkami na szyi, i kolejny chłopiec, może dziewięcioletni, wlecący plecak z superbohaterem.
Łukasz prześlizgnął wzrokiem po numerach miejsc na ich kartach pokładowych, gdy zatrzymali się obok niego. Rząd 4. *Jego* rząd.
Nie próbował choćby ukryć irytacji.
„NIE WYGLĄDACIE, JAKBYŚCIE TU PASOWALI” – powiedział sucho, przesuwając wzrokiem po jej ubraniach i dzieciach.
Kobieta zmrużyła oczy, zaskoczona. Zanim zdążyła odpowiedzieć, pojawiła się stewardesa z profesjonalnym uśmiechem.
„Proszę pana, to pani Dominika Kowalska z dziećmi. Mają poprawne miejsca”.
Łukasz pochylił się do niej. „Słuchaj, mam międzynarodowe spotkanie podczas lotu – w grę wchodzą miliony. Nie mogę pracować wśród kredek i płaczu”.
Uśmiech stewardesy stał się chłodniejszy, choć głos pozostał spokojny. „Proszę pana, zapłacili za te miejsca, tak jak wszyscy”.
Kobieta – Dominika – odezwała się wtedy, spokojnie, ale stanowczo: „W porządku. jeżeli ktoś zechce się z nami zamienić, nie mamy nic przeciwko”.
Stewardesa pokręciła głową. „Nie, proszę pani. Pani i dzieci mają pełne prawo tu być. jeżeli ktoś ma problem, może sam się przenieść”.
Łukasz westchnął przesadnie, wcisnął się w fotel i włożył słuchawki. „Dobrze”.
Dominika pomogła dzieciom usadowić się. Najmłodszy, Kuba, dostał miejsce przy oknie, by mógł przykleić nos do sło
