O moim czasie
Niedawno przyszedł do mnie kolega na kawę, siedzieliśmy i gadaliśmy o życiu. W pewnym momencie powiedziałem: Pójdę pozmywać, zaraz wrócę.
Spojrzał na mnie, jakbym oznajmił, iż buduję rakietę kosmiczną. Z mieszaniną podziwu i zdumienia dodał: Fajnie, iż pomagasz żonie. Ja nie pomagam, bo jak już coś zrobię, moja nigdy nie pochwali. Na przykład w zeszłym tygodniu umyłem podłogę i choćby nie usłyszałem »dzięki«.
Wróciłem do stołu i wytłumaczyłem, iż nie pomagam żonie. adekwatnie to moja żona nie potrzebuje pomocy, tylko partnera. Ja jestem partnerem w domowych obowiązkach, a nie pomocą, bo też sprzątam.
Nie pomagam żonie w sprzątaniu, bo tu mieszkam i muszę sprzątać.
Nie pomagam żonie w gotowaniu, bo też chcę jeść, więc i ja gotuję.
Nie pomagam żonie w zmywaniu, bo też używam tych talerzy, z których jemy.
Nie pomagam żonie w opiece nad dziećmi, bo to też moje dzieci i moim obowiązkiem jest być ich ojcem.
Nie pomagam żonie w praniu, wieszaniu i składaniu ubrań, bo to też moje i moich dzieci ciuchy.
Nie pomagam w domu. Ja tu mieszkam, to też mój dom. A co do pochwał, zapytałem kolegę, kiedy ostatni raz jego żona posprzątała, pozmywała, powiesiła pranie, wykąpała dzieci, ugotowała obiad, a on podziękował jej zwykłym dziękuję? A może raczej pełnym uznaniem: No nie! Jesteś niesamowita!!!!.
Czy to brzmi dziwnie? Zastanawiasz się teraz? Kiedy ty raz w życiu umyłeś podłogę, od razu oczekiwałeś orderu ale dlaczego? Zastanawiałeś się nad tym, drogi przyjacielu?
Może dlatego, iż w naszej macho kulturze nauczyłeś się, iż to wszystko jej sprawa.
Albo myślisz, iż to wszystko robi się samo, bez wysiłku?
Więc chwal ją tak, jak sam oczekujesz pochwał, z taką samą intensywnością. Wyciągnij rękę, zachowuj się jak prawdziwy partner, a nie jak gość, który przyszedł tylko jeść, spać, myć się i zaspokajać potrzeby seksualne. Czuj się u siebie. To też twój dom.
Prawdziwa zmiana w społeczeństwie zaczyna się w domu: uczmy naszych synów i córki, co to znaczy być prawdziwym partnerem.
