Myślała, iż córka kłamie… Dopóki ukryta kamera nie uchwyciła STRASZNYCH słów żony milionera przy łóżku męża w śpiączce!

Pomyślała, iż córka kłamie Dopóki ukryta kamera nie uchwyciła STRASZNYCH słów żony milionera przy łóżku męża w śpiączce!
Przez zakurzone szyby widać było prosty, ale nieskazitelnie czysty pokój, lśniący po sprzątaniu. W powietrzu unosiły się zapachy wczorajszego barszczu i coś dziecięcego mieszanka papieru, kredek i niewinności. Margarita, trzydziestoczteroletnia kobieta o zmęczonym spojrzeniu i lekkim cieniu niepokoju w oczach, zapinała zniszczony płaszcz. Jej córka, siedmioletnia Alona, siedziała przy stole, podpierając policzekiem piąstkę, i w skupieniu przewracała strony grubej książki bez żadnych obrazków.
Mamo, wiedziałaś, iż ośmiornice mają trzy serca? nagle zapytała, nie odrywając wzroku od tekstu. Byłoby super, gdybyś też miała trzy. Jedno dla mnie, drugie do pracy, a trzecie, żebyś mogła odpocząć.
Margarita uśmiechnęła się. Ta drobna dziewczynka o poważnym, niemal dorosłym spojrzeniu była jej oparciem, latarnią w burzliwym morzu samotności. Ojciec temat, który poruszały rzadko i zawsze tak samo: wyjechał i zaginął. Kiedyś rzucone w chwili rozpaczy, stało się ich rodzinną legendą wygodną i zrozumiałą.
Od tamtej pory były tylko we dwie przeciwko wszystkim i wszystkiemu. W dzień Margarita sprzątała sale w rejonowym szpitalu, wykonując ciężką, mało prestiżową pracę sanitariuszki. Nocą, gdy Alona zasypiała, siadała do laptopa i tłumaczyła suche dokumenty techniczne, walcząc ze zmęczeniem i uczuciem, iż życie przecieka jej przez palce.
No co, moja mała myślicielko, gotowa? Margarita poprawiła córce czapkę, gładząc wymykające się kosmyki.
Gotowa westchnęła Alona, zamykając książkę. Mamo, a może przypatrzysz się wujkowi Waleremu? No, temu hydraulikowi. Tak, śmierdzi olejem, ale wszystko naprawi. A wąsy ma jak kot z kreskówki.
Alonka, starczy uśmiechnęła się łagodnie Margarita.
No co? Po prostu chcę, żebyś była szczęśliwa. Wujek Walery odpada, okej. A listonosz? On się do ciebie codziennie uśmiecha!
Margarita pokręciła głową, powstrzymując śmiech. Ostatnio Alona przebadała wszystkich mężczyzn w okolicy, ale żaden nie przeszedł jej wewnętrznego testu na wartość bycia tatą. I znów, jak wczoraj i jak będzie jutro, wyszły z domu razem Margarita na nocną zmianę, Alona do maleńkiej izdebki obok punktu medycznego, bo nie miała jej z kim zostawić.
Szpital powitał je znajomą atmosferą przygaszone światło, zapach środków dezynfekujących, szept kroków na korytarzu. W półmroku Margarita natknęła się na Sanię dwudziestotrzyletnią pielęgniarkę z bujną, rudą grzywką i wiecznym uśmiechem. Marzyła o zostaniu chirurgiem i dorabiała w szpitalu, by opłacić studia.
Rit, cześć! Słyszałaś o nowym pacjencie na piątej sali? gwałtownie szepnęła. Dymitr Siergiejewicz, jakiś bogaty biznesmen. W śpiączce po wypadku. A jego żona, Marina koszmar! Wypachniona, ubrana jak na pokaz, a płacze, jakby serce miało jej pęknąć. Fałsz, sam fałsz.
Margarita skinęła głową, podziękowała za informację i zaprowadziła Alonę do ich tymczasowej kryjówki maleńkiej komórki za szczotkami, gdzie stała stara sofa. Dziewczynka rozsiadła się na niej z książką, ale dziś nie miała ochoty czytać. Litery rozpływały się przed oczami, a cisza szpitala uwierała. Kredki zostały w domu i to był ostatni gwóźdź do trumny. Westchnąwszy, Alona zeskoczyła z sofy i na palcach wyruszyła na poszukiwanie mamy.
Po drodze minęła piątą salę. Drzwi były uchylone, a z wnętrza dobiegał cichy kobiecy głos. Ciekawość zwyciężyła ostrożność. Alona wślizgnęła się do środka i schowała za parawanem. Na łóżku leżał mężczyzna opleciony przewodami i rurkami. Obok stała kobieta elegancka, z perfekcyjną fryzurą i drogim płaszczem. To była ta Marina. Alona zamarła, wstrzymując oddech.
No cóż, śpisz, kochanie? szepnęła kobieta, a w jej głosie nie było śladu smutku, tylko chłodny, wyrachowany ton. niedługo odejdziesz na zawsze. A ja wreszcie będę wolna i bardzo bogata. Jeszcze tylko chwila cierpliwości.
Przerażona Alona zobaczyła, jak kobieta wyjmuje z torebki strzykawkę i wstrzykuje płyn do kroplówki. Serce dziewczynki zabiło tak gwałtownie, jakby chciało wyrwać się z piersi.
Marina schowała strzykawkę, poprawiła włosy, a w następnej chwili jej twarz się zmieniła. Wargi zadrżały, oczy wypełniły się łzami. Wyszła z sali, głośno szlochając i przyciskając do twarzy jedwabną chłostę, odgrywając zrozpaczoną wdowę przed przechodzącą pielęgniarką.
W drodze do domu Alona milczała. Siedziała przy oknie w autobusie, wpatrując się w ciemność, a jej zwykle żywe i interesujące oczy stały się puste i smutne. Coś w niej pękło. Po raz pierwszy zobaczyła zło nie w bajce, nie w książce, ale naprawdę zimne, bezwzględne, ukryte pod płaszczem żalu. Margarita od razu wyczuła zmianę.
Alonuszko, co się stało? Dlaczego jesteś taka cicha? zapytała, gdy weszły do mieszkania.
Dziewczynka w milczeniu zdjęła buty, przeszła do pokoju i usiadła na łóżku. Dopiero po długich namowach, drżąc i łkając, opowiedziała, co widziała. Jej słowa były chaotyczne, dziecięce, ale czuć w nich było panikę.
powiedziała, iż umrze, a ona będzie bogata i wstrzyknęła coś do rurki, mamo wszystko widziałam
Na początku Margarita chciała ją uspokoić: to sen, straszny sen, jesteś zmęczona. Ale Alona opisała wszystko z przerażającą dokładnością strzykawkę bez igły, sposób, w jaki kobieta wstrzykiwała płyn do portu kroplówki, choćby to, jak zmieniała wyraz twarzy po zbrodni.
Margarita zastygła. Wątpliwości rozwiały się. Wzrok córki nie kłamał. Był w nimNa stole, obok niedojedzonego ciasta, leżała koperta z napisami „Podziękowanie” i „Nowy Dom”.