Myślała, iż córka kłamie… Dopóki tajna kamera nie zarejestrowała PRZERAŻAJĄCYCH słów żony milionera przy łóżku męża w śpiączce!

Przypuszczała, iż córka kłamie aż ukryta kamera nie uchwyciła PRZERAŻAJĄCYCH słów żony milionera przy łóżku męża w śpiączce!
Przez zapylone szyby widać było skromny, ale nieskazitelnie czysty pokój, lśniący po porządkach. W powietrzu unosiły się zapachy wczorajszego barszczu i coś dziecięcego mieszanka papieru, kredek i niewinności. Margarita, kobieta o zmęczonym spojrzeniu i lekkim cieniu niepokoju w oczach, zapinała swoje znoszone palto. Jej siedmioletnia córka Alona siedziała przy stole, podpierając policzek piąstką, i w skupieniu przewracała strony grubej książki bez ilustracji.
Mamo, wiedziałaś, iż ośmiornice mają trzy serca? zapytała nagle, nie odrywając wzroku od tekstu. Byłoby fajnie, gdybyś też miała trzy. Jedno dla mnie, drugie do pracy, a trzecie, żebyś mogła odpocząć.
Margarita się uśmiechnęła. Ta drobna dziewczynka o poważnym, niemal dorosłym spojrzeniu była jej podporą, latarnią na wzburzonym morzu samotności. Ojciec temat, który poruszały rzadko i zawsze w ten sam sposób: wyjechał i się zgubił. Kiedyś rzucone w chwili rozpaczy, stało się ich rodzinną legendą wygodną i zrozumiałą.
Od tamtej pory były tylko we dwie przeciwko wszystkiemu i wszystkim. W dzień Margarita sprzątała oddziały w rejonowym szpitalu, wykonując ciężką, mało prestiżową pracę sanitariuszki. W nocy, gdy Alona zasypiała, siadała do laptopa i tłumaczyła suche dokumenty techniczne, walcząc z przemęczeniem i uczuciem, iż życie ucieka.
No co, moja mała filozofko, gotowa? Margarita poprawiła córce czapkę, gładząc wymykające się pasemka.
Gotowa westchnęła Alona, zamykając książkę. Mamo, a może rozejrzysz się za wujkiem Walerą? Tym hydraulikiem. Tak, śmierdzi olejem, ale wszystko naprawi. I ma wąsy jak kot z kreskówki.
Alonko, dość uśmiechnęła się łagodnie Margarita.
No co? Po prostu chcę, żebyś była szczęśliwa. Wujek Walera odpada, dobrze. A listonosz? On się do ciebie codziennie uśmiecha!
Margarita pokręciła głową, powstrzymując śmiech. Ostatnio Alona przebadała wszystkich okolicznych mężczyzn, ale żaden nie przeszedł jej wewnętrznego testu na godnego bycia tatą. I znów, jak każdego dnia, wyszły razem z domu Margarita na nocną zmianę, Alona do maleńkiego pomieszczenia obok punktu medycznego, bo nie było komu jej zostawić.
Szpital powitał ich zgrzebną atmosferą przygaszone światło, zapach środków dezynfekujących, szept kroków na korytarzu. W półmroku Margarita natknęła się na Sanię dwudziestotrzyletnią pielęgniarkę z bujną, rudą grzywką i wiecznym uśmiechem. Marzyła o zostaniu chirurgiem i dorabiała w szpitalu, by opłacić studia.
Rito, cześć! Słyszałaś o nowym pacjencie w sali piątej? zaczęła gwałtownie szeptać. Dymitr Siergiejewicz, jakiś bogaty biznesmen. W śpiączce po wypadku. A jego żona, Marina, to dopiero koszmar! Wypachniona, ubrana jak na pokaz, a płacze, jakby serce miało jej pęknąć. Fałsz, sam fałsz.
Margarita skinęła głową, podziękowała za informację i zabrała Alonę do ich tymczasowej kryjówki maleńkiego pomieszczenia za mopami, gdzie stała stara kanapa. Dziewczynka rozsiadła się na niej z książką, ale dziś nie miała ochoty czytać. Litery rozmazywały się przed oczami, a szpitalna cisza przytłaczała. Kredki zostały w domu, i to była ostatnia kropla. Westchnęła, zeszła z kanapy i na palcach wyruszyła szukać mamy.
Po drodze minęła salę piątą. Drzwi były uchylone, a z wnętrza dobiegał cichy kobiecy głos. Ciekawość zwyciężyła ostrożność. Alona wślizgnęła się do środka i schowała za parawanem. Na łóżku leżał mężczyzna opleciony kablami i rurkami. Obok stała elegancka kobieta z nienaganną fryzurą i drogim paltem Marina. Alona zamarła, wstrzymując oddech.
No i co, śpisz, kochanie? szepnęła kobieta, a w jej głosie nie było śladu smutku, tylko chłodna, wyrachowana nuta. niedługo odejdziesz na zawsze. A ja wreszcie będę wolna i bardzo bogata. Wystarczy jeszcze trochę poczekać.
Alona z przerażeniem zobaczyła, jak kobieta wyjmuje z torebki strzykawkę i wstrzykuje płyn do kroplówki. Jej serce waliło, jakby chciało wyrwać się z piersi.
Marina schowała strzykawkę, poprawiła włosy, a w jednej chwili jej twarz się zmieniła. Usta zadrżały, oczy wypełniły się łzami. Wyszła z sali, głośno szlochając i przyciskając do twarzy jedwabną chusteczkę, odgrywając stroskaną wdowę przed mijającą pielęgniarką.
W drodze do domu Alona milczała. Siedziała przy oknie w autobusie, wpatrując się w ciemność, a jej zwykle żywe, ciekawskie oczy stały się puste i smutne. Coś w niej pękło. Po raz pierwszy zobaczyła zło nie w bajce, nie w książce, ale naprawdę zimne, bezwzględne, ukryte za maską żalu. Margarita od razu wyczuła zmianę.
Alonko, co się stało? Dlaczego jesteś taka cicha? zapytała, gdy weszły do mieszkania.
Dziewczynka w milczeniu zdjęła buty, przeszła do pokoju i usiadła na łóżku. Dopiero po długim namawianiu, drżąc i szlochając, opowiedziała, co widziała. Jej słowa były chaotyczne, dziecinne, ale czuć w nich było panikę.
powiedziała, iż on umrze, a ona będzie bogata i wstrzyknęła coś do rurki, mamo widziałam to
Na początku Margarita chciała ją uspokoić: to sen, straszny sen, jesteś zmęczona. Ale Alona opisywała wszystko z przerażającą dokładnością strzykawkę bez igły, jak kobieta wstrzykiwała płyn do portu kroplówki, a choćby jak zmieniała wyraz twarzy po zbrodni.
Margarita zastygła. Wątpliwości rozwiały się. Wzrok córki nie kłamał. Był w nim horror, nie fantazja horror świadka czegoś niewiarygodnego. Matka nie wiedziała, co robić, ale jedno było pewne nie mogła milczeI tego dnia, trzymając się za ręce, ruszyli w stronę parku, gdzie na ławce czekał na nich listonosz z uśmiechem i dwiema lodowymi gałkami, bo dobre serce zawsze znajdzie drogę.