A nie mówiłam? Gdzie pieniądze poszły, tam i kolację szukaj! Przy okazji, śniadania też! oznajmiła żona i usiadła w fotelu z drutami w rękach.
Ludka! Jesteś w domu? zawołał żonę Władysław, wchodząc do mieszkania.
W kuchni odpowiedziała Ludmiła.
Tego dnia wróciła wcześniej i zabrała się za przygotowanie obiadu. Władek rozebrał się, umył ręce i wszedł do kuchni.
A czemu się nie chwalisz? zapytał.
Ciekawe, a czym mam się chwalić? zdziwiła się żona.
A no spotkałem dziś Ritę z twojego działu. Powiedziała, iż dostaliście dziś premię kwartalną. Sporą.
Dostaliśmy, prawda. Ale co cię to tak cieszy?
Jak to co? Wczoraj mówiłem, iż matka dzwoniła, prosiła, żeby pomóc Zosi z kredytem. Ty powiedziałaś, iż nie mamy pieniędzy. No to teraz są. Przelejmy jej dziesięć tysięcy zaproponował Władysław.
Z jakiej okazji? spytała Ludmiła.
Nie udawaj, wiesz dobrze, iż Zosi ciężko samodzielnie spłacać kredyt. Zaraz zadzwonię do matki, powiem, iż prześlemy pieniądze rzekł Władek i sięgnął po telefon.
Stój! Hamuj! Czy ja powiedziałam, iż zamierzam spłacać kredyt za twoją siostrę? zatrzymała go Ludmiła.
A dlaczego by nie pomóc, skoro mamy?
Po pierwsze, to nie my mamy, tylko ja. To premia, którą zarobiłam, harując dzień w dzień przez trzy miesiące!
Jak myślisz, Władku, czy ja się tak męczyłam po to, żeby twojej siostrze zrobić przyjemność? I nic innego mi nie przyświecało?
Ludka, ale ona ma dzieci!
Władku, ja też mam dziecko. Weronika nasza córka. O ile pamiętasz, studiuje na drugim roku i mieszka w akademiku w innym mieście.
I co miesiąc przesyłam jej pieniądze. A ty przez te dwa lata dałeś jej choćby złotówkę?
No bo wiem, iż ty wysyłasz.
Może byłoby jej miło dostać od ojca choć tysiąc złotych na rajstopy? spytała Ludmiła. A twoja siostra, zanim wzięła kredyt, powinna była policzyć, czy ją na niego stać.
Ale bank jej zatwierdził przypomniał Władysław.
Właśnie. W banku pracują mądrzy ludzie, którzy umieją liczyć. Więc policzyli, iż Zosia powinna dać radę. A jeżeli nie daje, to znaczy, iż źle wydaje.
Na przykład chodzi do salonów i kawiarn
