Moja teściowa oblała mnie wiadrem wody, aby mnie obudzić, ale nie spodziewała się takiego obrotu spraw!

Minęły dwa lata od mojego ślubu, ale od samego początku teściowa nigdy mnie nie zaakceptowała. Uważa, iż jej syn zasługuje na kogoś lepszego ode mnie i robi wszystko, by nas rozdzielić.
Na początku starałam się ignorować jej uwagi, ale z czasem krytyka stawała się coraz częstsza i boleśniejsza. Cokolwiek zrobiłam, dla niej nigdy nie było to dość dobre.
Mój mąż przez cały ten czas wiedział, co się dzieje. Powtarzał mi jednak, iż to minie, iż jego matka w końcu mnie zaakceptuje i iż w głębi serca jest dobrą osobą.
Pewnego ranka weszła do mojego pokoju i wylała na mnie wiadro zimnej wody, krzycząc: Wstawaj, leniu!. Obudziłam się w szoku, kompletnie oszołomiona, mokra i zdezorientowana.
Gdy spytałam, dlaczego to zrobiła, odpowiedziała stanowczym tonem: W moim domu nikt nie wyleguje się w łóżku do obiadu! Wszyscy wstają wcześnie!.
Spojrzałam na zegarek: była 6:30, niedziela. Nie mogłam milczeć. Drżącym z irytacji głosem odparłam: Mam prawo do odpoczynku! To mój jedyny wolny dzień..
Nawet nie próbowała zrozumieć. Spojrzała na mnie surowo i oświadczyła: Jakie prawo? Dopóki mieszkasz pod moim dachem, zapomnij o swoich «prawach»! Tutaj obowiązują moje zasady!.
To była ostatnia kropla. Przekroczyła wszelkie granice i tym razem wiedziałam, iż trzeba działać
Opowiadam wam całą historię i chciałabym usłyszeć wasze zdanie w komentarzach. Jak myślicie, czy moja teściowa miała prawo tak się ze mną obchodzić?
Reszta mojej opowieści znajduje się w artykule, którego link jest w pierwszym komentarzu .
Gdy opowiedziałam mężowi całą sytuację, byłam na krawędzi, ale zdecydowana.
Wyjaśniłam mu, jak upokarzające było zachowanie jego matki i jak się przez to czułam.
Powiedziałam, iż nie mogę już tolerować takiego traktowania, zwłaszcza od osoby, która powinna być dla mnie wsparciem, a nie tyranem.
Nie prosiłam go, by wybierał między nią a mną, ale by jasno określił swoje stanowisko.
Potrzebowałam jego wsparcia i ustalenia granic z jego matką.
Przez chwilę milczał.
W końcu spojrzał mi w oczy i rzekł: Masz rację. Jesteśmy najważniejsi. Musimy odejść i żyć własnym życiem..
Zdecydowaliśmy się wyprowadzić i rozpocząć nowe życie, z dala od toksycznego wpływu jego matki.