Stałam na werandzie naszego nowego domu, wieczorne słońce malując białe ściany złotym blaskiem. Dłoń oparłam na pomalowanej framudze, wciąż czując subtelny zapach świeżego lakieru. Po trzech latach oszczędzania w ciasnym jednopokojowym mieszkaniu, po nocach, gdy rezygnowaliśmy z jedzenia na wynos, by odłożyć choć trochę więcej, po każdym małym poświęceniu — wreszcie tu byliśmy.
Marek stał za mną, jego ramiona otulały moją talię, a broda spoczywała lekko na moim ramieniu. „Jest idealny, Kinga”, szepnął, przesuwając dłoń w dół, by delikatnie położyć ją na moim brzuchu.
Byłam w szóstym tygodniu ciąży, jeszcze prawie niewidocznej, ale ta świadomość sprawiała, iż każde uderzenie serca brzmiało głośniej. „Nie wierzę, iż w końcu jest nasz”, wyszeptałam, łamiącym się głosem.
Dom nie był duży. Nie był wystawny. Ale był nasz. Słońce wpadało przez wysokie okna, drewniane podłogi lśniły, a w piwnicy — ach, ta piwnica — była mała aneks kuchenny, który przyprawiał mnie o marzenia o rodzinnych wizytach, wieczorach z filmami i śmiechu rozbrzmiewającym po ścianach.
Marek pocałował mnie w skroń. „Zbudowaliśmy to razem”.
Mówił poważnie. Choć jego pensja starszego kierownika projektów pokrywała większą część kredytu niż moje dochody z freelancingu w marketingu, nigdy nie dał mi odczuć, iż mój wkład jest mały.
Ale nie byłam pewna, czy wszyscy to tak widzą.
W tę sobotę rodzina Marka po raz pierwszy odwiedziła nasz dom. Jego rodzice, Anna i Jan, weszli z butelką szampana, ich twarze promieniały. „Kochanie, jest przepiękny!”, wykrzyknęła Anna, obejmując mnie mocno.
Potem pojawiła się Ola.
Siostra Marka, trzydziestokilkuletnia samotna matka trzynastoletniego syna, Kacpra, nie była otwarcie wroga, ale miała w sobie coś ostrego, nieprzyjemnego. Nasze relacje zawsze były… grzeczne, ale chłodne.
Kacper wpadł pierwszy, szeroko się uśmiechając. „Ciociu Kinga! To naprawdę wasz dom?”.
„Tak, kochanie”, zaśmiałam się, muskając jego włosy. Spędzał z nami wakacje i uwielbiałam go.
Ola weszła wolniej, jej wzrok przesuwając się po salonie. „No proszę”, powiedziała w końcu. „Jest… większy, niż się spodziewałam”.
Pokazywaliśmy im dom. Anna zachwycała się kuchni
