Moja mama zawsze miała wiele obowiązków domowych, choć pracowała. Nigdy nie zapomnę jej niebieskich oczu. Mama starała się wszystkim dogodzić, ale jej się to nie udawało, nikt choćby jej nie dziękował

Wiedziałam dawno, iż nie będę mieszkać z rodzicami męża, ponieważ widziałam przykład mojej mamy i nie chciałam dla siebie takiego życia. Była gospodynią domową i udało jej się pracować, ale nie otrzymywała żadnej wdzięczności, wszyscy byli jej niezadowoleni. Kiedy rodzice męża stali się niezdolni do samodzielnego życia, ona się nimi opiekowała, ponieważ nikt inny nie mógł tego zrobić. Mama zachowywała się godnie, niezależnie od trudności.

Całe moje dzieciństwo pamiętam, iż mama była smutna i zmęczona. Mój Michał mieszkał z rodzicami, i kiedy zaprosił mnie do małżeństwa, od razu powiedziałam, żeby szukał mieszkania do osobnego zamieszkania.

Ale potem podeszła do mnie jego matka, Anna Kowalska, przytuliła mnie jak własną córkę i zaczęła prosić, żebym została. Opowiedziała, iż przez całe życie pracowali dla swojego jedynego syna, dlatego chcą go często widywać i mieszkać blisko. Z euforią będą opiekować się naszymi dziećmi. Obiecała, iż będzie mi pomagać w domu, mówiła, iż u nich będę się bardzo dobrze mieszkać i nie usłyszę od niej ani jednego złośliwego słowa.

Ale nie zawahałam się ani sekundy, od razu jej odmówiłam. Przed oczami miałam zmęczoną mamę i zrozumienie, iż nie chcę tak żyć.

Wszyscy obiecują złote góry i na początku wszystko jest dobrze, ale jestem pewna, iż w jednym domu dwie gospodynie nie będą mogły żyć razem bez konfliktów.

Z tego powodu rodzice męża na jakiś czas ogłosili nam bojkot, nie dzwonili, nie odwiedzali, słowem, bardzo się obrażali. Jednak z czasem zrozumieli i pogodzili się.

Mamy już dwoje dzieci, moje relacje z rodziną męża są bardzo dobre. Jesteśmy jak najbliżsi ludzie, gotowi pomóc sobie w trudnych chwilach, odwiedzamy się nawzajem. Jesteśmy dobrą i przyjacielską rodziną tylko dlatego, iż mieszkamy osobno, jestem tego pewna. A czy nie tak?