Moja córka wstydziła się naszych wiejskich korzeni i nie zaprosiła nas na swój ślub…

Moja córka wstydziła się naszych wiejskich korzeni i nie zaprosiła nas na swój ślub
Moja córka wstydziła się nas, bo pochodziliśmy ze wsi. Nie zaprosiła nas na swoje wesele

Mój mąż i ja zawsze żyliśmy skromnie, ale uczciwie. Nasz dom, ogródek, krowy, troskicałe nasze życie poświęcone było jednemu celowi: wychować naszą jedyną córkę na porządnego człowieka. Dla niej bylibyśmy gotowi na wszystko. Najlepsze? Dla niej. Nowe buty? Oczywiście. Płaszcz, żeby nie odstawała od miejskich dziewczyn? Naturalnie. Oszczędzalibyśmy na wszystkim, byle tylko ona miała to, co trzeba. Wyrosła na piękną, mądrą dziewczynę. Świetna uczennica, marzyła o życiu w mieście. A my? Cieszyliśmy sięnasza Kinga miała mieć los lepszy od naszego.

Mój mąż, dzięki starym znajomościom, załatwił jej miejsce na prestiżowym uniwersytecie w Warszawie. Bez opłat. Byliśmy dumni, jakby to była nasza własna zasługa. Wspieraliśmy ją, jak tylko mogliśmysłowem i groszem. Za każdym razem, gdy przyjeżdżała do domu, było święto. Słuchaliśmy jej opowieści jak baśni: praca w biurze, narzeczony z dobrej rodzinyMarcin, syn biznesmena. Promieniała, mówiąc o nim. A my myśleliśmy tylko jedno: oby ślub był jak najszybciej

Lecz lata mijały, a oficjalnych oświadczyn nie było. Pewnego dnia mój mąż nie wytrzymał: Zaproś Marcina do domu, niech go poznamy!. Wahała się, wymawiała się pracą. Raz, drugi. Rosły w nas podejrzenia. Coś było nie tak. W końcu zebraliśmy się na odwagę: pojedziemy do Warszawy sami. Adres znaleźliśmy w starych papierach. Kupiliśmy prezenty, włożyliśmy odświętne ubrania i ruszyliśmy.

Dom był przepiękny. Kamień, szkło, ochroniarz. Uprzejmy mężczyzna wpuścił nas do środka. Luksus jak z filmu. Staliśmy, nie wiedząc, gdzie spojrzeć, aż zaproszono nas do salonu. I wtedy to zobaczyłam. Na stoleduże, oprawione zdjęcie ślubne. W białej sukni, z bukietemnasza Kinga. Mój mąż zdrętwiał, jakby zamienił się w posąg. A ja poczułam, jak ugina się pode mną podłoga.

A tak w ogóle, czemu nie przyszliście na wesele? nagle zapytał Marcin.

Wymieniliśmy z mężem spojrzenia. Co mu odpowiedzieć? Że choćby nie wiedzieliśmy? Wtedy pojawiła się ona. Kinga. Jej twarz spochmurniała, usta zadrżały. Skinęłam, żeby podeszła porozmawiać. Zaczęła bełkotać wymówki, aż w końcu wyrzuciła z siebie:

Nie zaprosiłam was bo jesteście ze wsi. Wstydziłam się. Nie chciałam, żeby wszyscy wiedzieli, iż moi rodzice to chłopi

Te słowa przeszyły mnie jak nóż. Jak to? My? Wstyd? My, którzy dla niej poświęciliśmy wszystko? Którzy harowaliśmy bez wytchnienia, by dać jej przyszłość?

A Marcin? spytałam, ledwo łapiąc oddech. Wiedział?

Tak. Chciał, żebyście byli. choćby wysłał zaproszenie, ale powiedziałam mu, iż odmówiliście

I tyle. Byliśmy tym wstydem, który ukryła. Nie zostawiła nam choćby miejsca na najważniejszy dzień w jej życiu. Bez słowa, bez wyjaśnienia. Po prostuwykreśliła.

Wyjechaliśmy jeszcze tego samego dnia. Bez łez, bez krzyku. Tylko pustka w sercu. Jak żyć dalej, gdy własne dziecko odwraca się plecami? Jak wierzyć, iż to wszystko nie poszło na marne? Że nie wychowaliśmy obcej?

Od tamtej pory Kinga nie zadzwoniła. My też nie. Nie z zemstyz bólu. Bo nie wiemy, co powiedzieć do kogoś, kto zdradził nas tak łatwo.