Moja babcia nie miała telefonu komórkowego, ale potrafiła słuchać jak nikt inny…
Nie znała WhatsAppa, nie wiedziała, co to selfie, a wideorozmowa byłaby dla niej czarną magią.
Lecz gdy mówiłam, patrzyła mi w oczy… i czułam, iż cały mój świat ma dla niej znaczenie.
Nie miała filtrów, ale jej twarz promieniała bardziej niż jakikolwiek ekran.
Nie potrzebowała emoji, bo jedno mocne ściśnięcie dłoni mówiło: „Wszystko będzie dobrze”.
Nigdy nie nosiła słuchawek, bo zawsze miała dla mnie czas i otwarte uszy.
Nigdy nie napisała „kocham cię” w sms-ie. Mówiła mi to każdego ranka przy kubku parującej herbaty i w ciszy, którą dzieliłyśmy.
Dziś tęsknię za nią bardziej niż za jakimkolwiek dźwiękiem.
Bo choć współczesność dała nam tysiące sposobów na rozmowę,
czasem zapominamy, jak naprawdę słuchać.
Ten wpis nie stanie się viralem. To po prostu szczera prawda.
