Mój żołądek warczał jak bezdomny pies, a dłonie miałam zimniejsze niż grudniowy wiatr. Szłam chodnikiem, wpatrując się w oświetlone witryny restauracji, gdzie zapach świeżego jedzenia bolał bardziej niż mróz. W kieszeni nie miałam ani grosza.
Warszawa była lodowata. To nie był taki zwykły chłód, który da się oszukać szalikiem czy schowanymi w kieszeniach rękami. To był chłód, który wsiąkał w kości, przypominając, iż jestem sama. Bez domu, bez jedzenia bez nikogo.
Byłam głodna.
Nie takim o, nie jadłam od paru godzin, ale głodem, który gnieździ się w ciele przez dni. Który sprawia, iż żołądek huczy jak bęben, a świat kręci się, gdy się schylisz za szybko. Prawdziwy głód. Głód, który boli.
Nie jadłam od dwóch dni. Wypiłam trochę wody z fontanny i ugryzłam kawałek czerstwego chleba, który podarowała mi jakaś starsza pani na ulicy. Buty miałam dziurawe, ubranie brudne, a włosy splątane, jakbym przegrała walkę z wiatrem.
Szłam Alejami Jerozolimskimi, mijając eleganckie restauracje. Ciepłe światła, cicha muzyka, śmiech gości wszystko to było światem, do którego nie należałam. Za szybami rodziny wznosiły toasty, pary się uśmiechały, dzieci bawiły sztućcami, jakby nic złego nie mogło się wydarzyć.
A ja marzyłam o kromce chleba.
Po kilku blokach zdecydowałam się wejść do restauracji, w której unosił się zapach raju. Pachniało pieczonym mięsem, gorącym ryżem i roztopionym masłem. Stoliki były pełne, ale nikt na początku nie zwrócił na mnie uwagi. Zobaczyłam właśnie zwalniany stolik z resztkami jedzenia i serce podskoczyło mi do gardła.
Podeszłam ostrożnie, nie patrząc na nikogo. Usiadłam, jakbym była tu gościem, jakbym miała do tego prawo. Bez zastanowienia złapałam kawałek czerstwego chleba z koszyka i wsunęłam go do ust. Był zimny, ale dla mnie to był przysmak.
Drżącymi palcami wzięłam kilka zimnych frytek, walcząc z łzami. Następnie kawałek prawie suchego mięsa. Przeżuwałam powoli, jakby to był ostatni kęs na świecie. Ale właśnie gdy zaczęłam się odprężać, głos przypominający zimowy podmuch poderwał mnie na równe nogi:
Hej. Nie możesz tego robić.
Zamarłam. Przełknęłam z trudem i spuściłam wzrok.
Przede mną stał wysoki mężczyzna w nienagannie skrojonym garniturze. Buty miał wypastowane na błysk, a krawat leżał idealnie na białej koszuli. Nie był kelnerem. choćby nie wyglądał na zwykłego klienta.
Prz przepraszam, proszę pana wyjąkałam, czując, jak twarz płonie mi ze wstydu. Po prostu byłam głodna
Spróbowałam wsunąć frytkę do kieszeni, jakby to mogło uratować mnie przed upokorzeniem. On nic nie powiedział. Tylko patrzył, jakby nie wiedział, czy ma się gniewać, czy współczuć.
Chodź ze mną rzucił w końcu.
Cofnęłam się o krok.
Nie ukradłam nic błagałam. Niech mi pan pozwoli skończyć i wyjdę. Obiecuję, iż nie zrobię sceny.
Czułam się mała, złamana, niewidzialna. Jakbym nie miała tam prawa być. Jakbym była tylko cieniem, który przeszkadza.
Ale zamiast mnie wyrzucić, skinął na kelnera, po czym usiadł przy stoliku w głębi sali.
Stałam nieruchomo, nie rozumiejąc, co się dzieje. Po chwili kelner podszedł z tacą i postawił przede mną talerz buchający parą: puszysty ryż, soczyste mięso, gotowane warzywa, kromka ciepłego chleba i duża szklanka mleka.
To dla mnie? spytałam drżącym głosem.
Tak odparł kelner z uśmiechem.
Podniosłam wzrok i zobaczyłam, iż tamten mężczyzna obserwuje mnie. Nie było w jego spojrzeniu szyderstwa. Nie było litości. Tylko dziwny spokój.
Podeszłam do niego na nogach jak z galarety.
Dlaczego mi pan dał jeść? szepnęłam.
Zdjął marynarkę i rzucił ją na krzesło, jakby pozbywał się niewidzialnej zbroi.
Bo nikt nie powinien grzebać w resztkach, żeby przeżyć powiedział stanowczo. Jedz spokojnie. Jestem właścicielem tego miejsca. I od dziś zawsze będzie tu dla ciebie talerz.
Zabrakło mi słów. Łzy paliły oczy. Płakałam, ale nie tylko z głodu. Płakałam z wstydu, ze zmęczenia, z upokorzenia bycia nikim i z ulgi, iż ktoś po raz pierwszy od dawna naprawdę mnie zobaczył.
Wróciłam następnego dnia.
I kolejnego.
I jeszcze następnego.
Za każdym razem kelner witał mnie uśmiechem, jakbym była stałą bywalczynią. Siadałam przy tym samym stoliku, jadłam w ciszy, a po skończeniu starannie składałam serwetki.
Pewnego popołudnia znowu się pojawił ten mężczyzna w garniturze. Zaprosił mnie do swojego stolika. Na początku się wahałam, ale coś w jego głosie dało mi poczucie bezpieczeństwa.
Masz imię? spytał.
Kinga odparłam cicho.
A ile masz lat?
Siedemnaście.
Skinię
