Mój brzuch warczał jak bezpański pies, a dłonie miałam tak zmarznięte, iż ledwo czułam palce. Szłam chodnikiem, wpatrując się w oświetlone witryny restauracji, gdzie zapach świeżego jedzenia bolał bardziej niż mróz. W kieszeni nie miałam ani grosza.
NIKT NIE POWINIEN JEŚĆ RESZTEK
Warszawa była zimna. Nie taką zwykłą zimą, którą da się oszukać szalikiem czy rękami w kieszeniach. To był chłód, który wsiąkał w kości i przypominał, iż jesteś sam bez domu, bez jedzenia bez nikogo.
Byłam głodna.
Nie takim zwykłym o, nie jadłam od paru godzin, ale głodem, który gnieździ się w tobie przez dni. Który sprawia, iż brzuch gra ci marsza, a głowa kręci się, gdy się zbyt gwałtownie schylisz. Prawdziwy głód. Głód, który boli.
Dwa dni nic nie jadłam. Tylko trochę wody z fontanny i kawałek czerstwego chleba, który podarowała mi jakaś starsza pani na ulicy. Buty miałam podarte, ubranie brudne, a włosy splątane, jakbym przegrała walkę z wiatrem.
Szłam Alejami Jerozolimskimi, mijając eleganckie restauracje. Ciepłe światła, cicha muzyka, śmiech gości wszystko to był obcy świat. Za szybami rodziny wznosiły toasty, pary się uśmiechały, dzieci bawiły się sztućcami, jakby nic w życiu nie mogło zaboleć.
A ja marzyłam o kromce chleba.
Po kilku blokach zdecydowałam się wejść do restauracji, która pachniała jak niebo. Aromat pieczonego mięsa, gorącego ryżu i roztopionego masła ślinił mnie na samą myśl. Stoliki były pełne, ale nikt na początku nie zwrócił na mnie uwagi. Zobaczyłam właśnie sprzątnięty stolik z resztkami jedzenia i serce podskoczyło mi do gardła.
Podeszłam ostrożnie, nie patrząc na nikogo. Usiadłam, jakbym była gościem, jakbym też miała prawo tam być. Bez zastanowienia wzięłam kawałek czerstwego chleba z koszyka i wsunęłam do ust. Był zimny, ale dla mnie to był przysmak.
Drżącymi rękami włożyłam do ust kilka zimnych ziemniaków, starając się nie płakać. Kawałek suchej kiełbasy był następny. Przeżuwałam powoli, jakby to był ostatni kęs na świecie. Ale gdy zaczęłam się rozluźniać, niski głos wyrwał mnie jak policzek:
Hej. Nie możesz tego robić.
Zamarłam. Przełknęłam z trudem i spuściłam wzrok.
Był to wysoki mężczyzna w nienagannie skrojonym garniturze. Buty miał wypastowane jak lustra, a krawat idealnie leżał na białej koszuli. Nie był kelnerem. choćby nie wyglądał na zwykłego gościa.
P-przepraszam, proszę pana wyjąkałam, z twarzą płonącą ze wstydu. Po prostu byłam głodna
Spróbowałam wsunąć kawałek ziemniaka do kieszeni, jakby to mogło uratować mnie przed upokorzeniem. On nic nie powiedział. Tylko patrzył, jakby nie był pewien, czy ma się gniewać, czy współczuć.
Chodź ze mną rozkazał w końcu.
Cofnęłam się o krok.
Nic nie ukradłam błagałam. Niech mi pan da skończyć i pójdę. Obiecuję, iż nie zrobię sceny.
Czułam się tak mała, tak złamana, tak niewidzialna. Jakbym nie miała tam prawa być. Jakbym była tylko irytującym cieniem.
Ale zamiast mnie wyrzucić, skinął na kelnera i usiadł przy stoliku w głębi sali.
Stałam nieruchomo, nie rozumiejąc, co się dzieje. Po chwili kelner przyniósł tacę i postawił przed mnie talerz pełen pachnącego jedzenia: puszysty ryż, soczyste mięso, gotowane warzywa, kromka ciepłego chleba i duża szklanka mleka.
To dla mnie? zapytałam drżącym głosem.
Tak odpowiedział kelner z uśmiechem.
Podniosłam wzrok i zobaczyłam, iż tamten mężczyzna obserwuje mnie z daleka. Nie było w jego oczach szyderstwa. Nie było litości. Tylko dziwny spokój.
Podeszłam do niego, z nogami jak z galarety.
Dlaczego mi pan dał jeść? szepnęłam.
Zdjął marynarkę i rzucił ją na krzesło, jakby pozbywał się niewidzialnej zbroi.
Bo nikt nie powinien grzebać w resztkach, żeby przeżyć powiedział stanowczo. Jedz spokojnie. Jestem właścicielem tego miejsca. Od dziś zawsze będzie tu dla ciebie talerz.
Zabrakło mi słów. Łzy paliły oczy. Płakałam, ale nie tylko z głodu. Płakałam ze wstydu, ze zmęczenia, z upokorzenia bycia nikim i z ulgi, iż ktoś po raz pierwszy od dawna naprawdę mnie zobaczył.
Wróciłam następnego dnia.
I kolejnego.
I jeszcze następnego.
Za każdym razem kelner witał mnie uśmiechem, jakbym była stałą bywalczynią. Siadałam przy tym samym stoliku, jadłam w ciszy, a gdy kończyłam, starannie składałam serwetki.
Pewnego popołudnia znów się pojawił ten mężczyzna w garniturze. Zaprosił mnie do swojego stolika. Z początku wahałam się, ale coś w jego głosie dało mi poczucie bezpieczeństwa.
Masz imię? zapytał.
Kasia odparłam cicho.
Wiek?
Siedemnaście.
Skinął powoli. Nie pytał o więcej.
Po chwili powiedział:
Jesteś głodna, tak. Ale nie tylko jedzenia.
Spojrzałam zmieszana.
Jesteś głodna szacunku. Godności. Żeby ktoś zapytał, jak się czujesz, a nie traktował cię jak śmieć na chodniku.
Nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Ale miał rację.
Co stało się z twoją rodziną?
Nie żyją. Mama od choroby. Tata odszedł do innej. Nigdy nie wrócił. Zostałam sama. Wyrzucili mnie z mieszkania. Nie miałam dokąd iść.
A szkoła?
Rzuciłam w drugiej klasie gimnazjum. Wstydziłam się chodzić brudna. Nauczyciele traktowali mnie jak dziwadło. Klasa wyzywała.
Znów skinął.
Nie potrzebujesz litości. Potrzebujesz szansy.
Wyjął wizytówkę z kieszeni i podał mi ją.
Przyjdź jutro pod ten adres. To ośrodek dla młodzieży w twojej sytuacji. Dajemy wsparcie, jedzenie, ubrania, ale przede wszystkim narzędzia. Chcę, żebyś tam poszła.
Dlaczego pan to robi? zapytałam przez łzy.
Bo gdy byłem dzieckiem,
