Zastąpił mi ojca… Historia o tym, jak mój teść stał się najbliższą osobą
Czasami los daje ci szansę na zdobycie tego, czego zawsze ci brakowało. Mi brakowało ojca. Straciłem go zbyt wcześnie — jeszcze jako nastolatek. Jego odejście zmieniło wszystko: dzieciństwo się skończyło, a życie stało się walką. Walką o przetrwanie, o pomoc mamie, o jakąkolwiek przyszłość. Za gwałtownie dorosłem. Za bardzo. Wtedy jeszcze nie wiedziałem, iż po latach spotkam kogoś, kto przywróci mi to poczucie wsparcia, które utraciłem wraz ze śmiercią taty.
Poznałem Krystynę — moją przyszłą żonę — jeszcze na kursie prawa jazdy. Skromna, dobra, zdeterminowana. gwałtownie się do siebie zbliżyliśmy, a po roku stałem u progu ich mieszkania, by poznać jej rodziców. Byłem zestresowany jak uczeń — serce waliło, dłonie się pociły. Zwłaszcza gdy na progu pojawił się on — jej ojciec, Andrzej Kowalski.
Spojrzał na mnie surowo, oceniająco, jak powinien patrzeć ojciec, oddając córkę nieznajomemu mężczyźnie. Pierwszy wieczór był niczym egzamin: pytania — jedno po drugim. Kim są moi rodzice, gdzie pracuję, jakie mam plany na przyszłość, jak zamierzam zapewnić przyszłość jego córce. Odpowiadałem szczerze na wszystko, a na koniec on nagle się zaśmiał:
— Żartowałem sobie z tobą, chłopcze. Ale wiesz… teraz wszystko jest dla mnie jasne.
Potem spoważniał, westchnął i dodał:
— Sam straciłem ojca w dzieciństwie. Wcześnie. Dlatego rozumiem cię lepiej, niż się wydaje. jeżeli nie zawiedziesz mojej córki — będę dla ciebie ojcem. Prawdziwym. Tylko pamiętaj: Krystyna to dla mnie wszystko.
Od tego dnia rzeczywiście stał się dla mnie kimś więcej niż tylko teściem. Stał się moim mentorem, wsparciem, osobą, do której zawsze mogłem iść po radę. Kiedy ożeniłem się z Krystyną, Andrzej Kowalski pomagał nam we wszystkim: w remoncie, przeprowadzkach, drobnostkach. Nawiązaliśmy mocną, prawdziwą męską przyjaźń. Razem jeździliśmy na ryby, graliśmy w piłkę na podwórku, robiliśmy grilla na działce. Opowiadał mi o swojej młodości, o tym, jak wychowywał Krystynę sam po śmierci żony, jak pracował na dwóch etatach, by zapewnić jej wszystko, czego potrzebowała. Jego historia była mi bliska — jakbym słuchał opowieści o sobie, tylko sprzed 20 lat.
Minęło kilka lat. Stanęliśmy z Krystyną na nogi, dostałem awans, ona otworzyła własny, mały biznes. Ale nie zapomniałem, ile dla nas zrobił Andrzej Kowalski. I kiedy miał kończyć 60 lat, postanowiłem zrobić mu prezent, który zapamięta na zawsze.
Miał stary „Polonez”, który miał już ze trzydzieści lat. Wciąż jeździł nim na miejskie sprawy, chociaż samochód dawno domagał się emerytury. Wiedziałem: nigdy nie kupiłby sobie nowego — wszystko oddawał dzieciom, wnukom, a o sobie zapominał. Poradziłem się Krystyny i postanowiliśmy — damy mu samochód. Nie drogi, nie luksusowy, ale nowy i niezawodny. Taki, na jaki zasługuje.
Prawie rok odkładaliśmy pieniądze. Oszczędzaliśmy ile mogliśmy. Brałem dodatkowe prace, Krystyna zmniejszała wydatki. I w końcu nadszedł ten dzień. Przyjechaliśmy do niego na uroczystość nowym samochodem — czystym, z pełnym bakiem, ozdobionym dużą czerwoną kokardą.
Kiedy Andrzej Kowalski wyszedł na podwórko i zobaczył go — po prostu znieruchomiał. Potem spojrzał na nas i… zapłakał. Po raz pierwszy widziałem, jak ten silny, opanowany człowiek nie potrafi powstrzymać emocji.
— To co… to dla mnie? — szeptał. — Dla mnie?… Za co, dzieciaki?… Przecież nic takiego…
A ja chciałem krzyknąć: „Dałeś mi coś, czego mi tak brakowało. Byłeś ojcem, kiedy nie było go już obok. Nauczyłeś mnie być mężem, przyjacielem, prawdziwym mężczyzną”.
Objął mnie mocno, tak jak obejmują swoich synów. Wtedy zrozumiałem: nie jestem już sierotą. Bo mam Andrzeja Kowalskiego. I gdyby mój ojciec żył — z pewnością byłby dumny, iż jego syn spotkał takiego człowieka na swojej drodze.
I wiecie, za każdym razem, gdy wsiadam z nim do tego samochodu na kolejną wyprawę na ryby, czuję: nie jestem tylko zięciem. Jestem synem. Prawdziwym. Z wdzięcznością w sercu.
