Wszyscy inni przyjechali eleganckimi samochodami. Jedni limuzynami, inni sportowymi autami, które rodzice wynajęli specjalnie na tę noc. A ja? Pojawiłam się w zardzewiałej starej furgonetce, która wydawała dziwne odgłosy przy każdym nierównym przejeździe. Zamiast wysiąść w wysokich obcasach w towarzystwie przystojnego partnera, pomógł mi wyjść jedyny mężczyzna, który zawsze przy mnie stał — mój tata. Na wózku inwalidzkim.
A to była najlepsza noc w moim życiu.
Nazywam się Zosia Kowalska i nigdy nie myślałam, iż opowiem tę historię publicznie. Ale po tamtej niezapomnianej studniówce i wszystkim, co się później wydarzyło, zrozumiałam, iż czasami najbardziej zwyczajni ludzie są tak naprawdę najniezwyklejsi.
Dorastałam w biedzie. Mama odeszła, gdy miałam pięć lat, i odtąd było tylko nas dwoje — tata i ja. Pracował długie godziny w sklepie budowlanym, ledwo starczało mu na opłacenie rachunków i jedzenie. Ale zawsze znajdował dla mnie czas. Niezdarnie zaplatał mi warkocze przed szkołą, pakował kanapki z słodkimi notatkami na serwetkach i przychodził na każde zebranie z nauczycielami, choćby jeżeli musiał kuleć od przystanku autobusowego.
Gdy miałam 14 lat, przewrócił się w pracy. Uraz kręgosłupa, mówili. Ale to był dopiero początek — powoli tracił zdolność chodzenia. Najpierw była laska, potem balkonik, w końcu wózek inwalidzki. Składał wnioski o rentę, ale proces był powyolny, pełen dokumentów, których nie umiał wypełnić. Straciliśmy samochód, potem dom. Wyprowadziliśmy się do maleńkiego mieszkania, a ja zaczęłam pracować dorywczo po lekcjach, żeby pomóc w opłaceniu zakupów.
Mimo wszystko nigdy się nie skarżył. Ani razu.
Kiedy nadeszła pora studniówki, choćby nie planowałam iść. Suknia, bilet, makijaż — wszystko było zbyt drogie. A z kim miałabym pójść? Nie byłam popularną dziewczyną. Byłam tą cichą, w ubraniach z second-handu i podręcznikach po starszych kolegach. Ale w tajemnicy marzyłam o tym. Chociaż raz chciałam poczuć się piękna. Chociaż raz chciałam być częścią czegoś wyjątkowego.
Tata się dowiedział, oczywiście. Zawsze wszystko wiedział.
Pewnego wieczoru wróciłam ze szkoły i zobaczyłam na kanapie pokrowiec na sukienkę. W środku była granatowa kreacja — prosta, elegancka, idealnie na mnie pasująca.
„Tato, jak ty…?”
„Trochę oszczędzałem” — odparł, starając się brzmieć obojętnie. — „Znalazłem na wyprzedaży. Uznałem, iż moja dziewczyna zasługuje, żeby choć raz poczuć się jak księżniczka.”
Przytuliłam go tak mocno, iż prawie wywrócił się na wózku.
„Ale kto mnie zabierze?” — szepnęłam.
Spojrzał na mnie tymi zmęczonymi, ale ciepłymi oczami i powiedział: „Może i jestem trochę wolniejszy, ale byłbym zaszczycony, gdybyś pozwoliła mi zawieźć cię na ten bal jak najdumniejszy ojciec pod słońcem.”
Śmiałam się i płakałam jednocześnie. „Naprawdę byś to zrobił?”
Uśmiechnął się. „Córeczko, nie ma miejsca, w którym wolałbym być.”
Przygotowania ruszyły pełną parą. Pożyczyłam buty od koleżanki, a makijażu uczyłam się z YouTube’a. W noc balu pomogłam tacie włożyć jego najlepszą koszulę — tę samą, którą zakładał na szkolne przedstawienia i moje zakończenie podstawówki. Ułożyłam włosy, włożyłam granatową suknię i gdy spojrzałam w lustro, po raz pierwszy od dawna poczułam… iż jestem wartościowa.
Nasza podróż na miejsce nie była zbyt glamour. Sąsiad pożyczył nam starą furgonetkę, która po każdym wyboju trzeszczała, jakby lada chwila odpadł zderzak. Ale dojechaliśmy.
Pamiętam, jak zawahałam się przed szkołą. Muzyka grzmiała ze środka, a błyski światła przez drzwi ukazywały migawki z bajecznej scenerii: żyrandole, brokat, wirujące suknie. Dziewczęta wysiadały z wypolerowanych aut, śmiejąc się z idealnie ubranymi partnerami. Potem spojrzałam na tatę.
Obrócił się do mnie na wózku, wyciągnął dłoń i zapytał: „Gotowa na efektowne wejście?”
Skinęłam głową, serce waliło mi jak młotem.
Gdy wjechaliśmy do środka, muzyka nie ucichła. Ale coś innego tak. Szepty.
Ludzie gapili się.
Widziałam, jak kilka dziewczyn szturcha się łokciami i krzywi z politowaniem. Niektórzy chłopcy tylko mrugali, zaskoczenAle wtedy podeszła do nas nauczycielka, pani Nowak, i zaczęła klaskać, a za nią reszta sali, aż cała hala rozbrzmiała oklaskami, a tata ścisnął moją dłoń i szepnął: “Wiedziałem, iż będziesz królową”.
