Mój syn stworzył rodzinę, w której nie znajduję dla siebie miejsca

Nazywam się Jean, mam 72 lata i mieszkam sam w starej chacie na skraju małej wioski, kiedyś tętniącej życiem. W tej samej podwórku mój syn biegał boso po trawie, wzywał mnie, byśmy razem budowali szałasy z podniszczonych koców, piekli ziemniaki nad żarem i marzyli o przyszłości. Wtedy wierzyłem, iż ten szczęśliwy czas będzie trwał wiecznie i iż jestem niezbędny, ważny. ale los płynie dalej, a dom stał się cichy kurz pokrywa czajnik, w kącie słychać drobne szmery, a od czasu do czasu zza okna słyszę szczekanie sąsiedniego psa.
Mój syn to Antoine. Jego matka, moja zmarła żona Marie, odeszła prawie dziesięć lat temu. Od tamtej chwili Antoine jest jedyną osobą, z którą wciąż mam bliski kontakt jedynym łącznikiem z przeszłością, w której panowała ciepła atmosfera i sens.
Wychowaliśmy go z miłością i troską, ale i z dyscypliną. Pracowałem nieustannie, moje ręce nie znały odpoczynku. Marie była sercem domu, a ja jej rękami. Nie zawsze byłem przy nim, ale gdy trzeba było, pojawiałem się. Byłem pod presją pracy, ale jednocześnie ojcem w domu. Uczyłem go jazdy na rowerze, naprawiłem jego pierwszą 2CV, dzięki której wyjechał studiować do Toulouse. Zawsze byłem z niego dumny.
Kiedy Antoine wziął ślub, czułem ogromną radość. Jego narzeczona, Élodie, wydała mi się cicha i skromna. Para przeprowadziła się na drugi koniec miasta. Pomyślałem, iż niech żyją po swojemu i budują własne życie, a ja będę im wsparciem. Liczyłem, iż będą mnie odwiedzać, iż będę mógł czytać moim wnukom bajki wieczorem. Rzeczywistość jednak potoczyła się inaczej.
Na początku przychodzą krótkie telefony, później jedynie życzenia na święta. Sam przychodziłem z ciastem i cukierkami. Raz otworzyli drzwi, ale Élodie miał migrenę. Innym razem dziecko spało. Trzeci raz nie zostali choćby otworzyć. Po tym przestałem przychodzić.
Nie robiłem scen, nie narzekałem. Siadałem i czekałem, myśląc, iż ich problemy i praca w końcu się rozwiążą. Czas mijał, a ja zrozumiałem, iż nie mam w ich życiu miejsca. choćby w rocznicę śmierci Marie nie przyjechali jedynie jednorazowy telefon, i to wszystko.
Ostatnio natknąłem się przypadkowo na Antoinea na ulicy. Trzymał rękę swojego syna, niosąc torby. Zawołałem go serce zabiło mi szybciej. Odwrócił się, spojrzał na mnie obojętnie, jakby nie znał mnie. Tato, wszystko w porządku? zapytał. skinąłem głową. On skinął również, po czym pośpieszył i odszedł. Tak wyglądało nasze spotkanie.
Długo szedłem do domu. Rozmyślałem: co zawiodło? Dlaczego mój własny syn stał się dla mnie obcym? Czy byłem zbyt surowy? A może za bardzo pobłażliwy? Czy po prostu stałem się uciążliwy z moimi wspomnieniami, starością, milczeniem
Teraz jestem swoją własną rodziną i własnym wsparciem. Parzę herbatę, czytam listy od Marie, czasem siadam na ławce i obserwuję bawiące się dzieci. Sąsiadka Léa co jakiś czas macha do mnie ręką, a ja odpowiadam skinieniem. Tak toczy się moje życie.
Wciąż kocham swojego syna ponad wszystko, ale nie oczekuję niczego. Być może tak jest z przeznaczeniem rodziców zostawić dzieci na własną drogę. Nikt nie przygotowuje nas na moment, w którym stajemy się zbędni w życiu tych, dla których kiedykolwiek żyliśmy.
A może właśnie to jest prawdziwa dojrzałość. Nie dziecinna, ale rodzicielska.