Mój syn i ja widzimy zmarłych. Przez lata przydarzyło nam się mnóstwo paranormalnych historii. Widziałam anioły, ale też demony, a Święta Śmierć kilka razy odwiedziła mnie we śnie. Nie jestem jej wyznawczynią, nigdy nie byłam.
Mój syn też widzi duchy. Czasem, gdy śpi, mówi, iż trafia do nieba i spotyka Boga oraz Jezusa. Po przebudzeniu opowiada wszystko ze szczegółami, jakby naprawdę tam był. Tyle już widzieliśmy i przeżyliśmy, iż ludzie przestali nam wierzyć. Uważają, iż zmyślamy, iż koloryzujemy. Ale to nieprawda. Gdziekolwiek jesteśmy — w domu czy na ulicy — coś słyszymy lub widzimy. Zawsze.
Można by pomyśleć, iż jesteśmy jasnowidzami czy coś w tym stylu, ale ja tego nie akceptuję. Nie chcę tego daru. Raz jakaś kobieta, wyglądająca na wiedźmę, powiedziała mi, iż mam silny dar i iż mogę go rozwijać, jeżeli zechcę. Ale ja nie chcę. Boję się. Mój syn może kiedyś to zaakceptuje. On się nie boi. Kiedy zobaczy jakąś istotę, rozmawia z nią, podąża za nią.
Ja nie. Ja tylko mówię, iż nie mogę pomóc, żeby dały mi spokój. I wtedy zostają… tam, pod drzwiami mojego pokoju, wpatrując się we mnie o świcie. Czasem zostają na dni. Czasem znikają w kilka minut. Ale zawsze wracają.
A ja po prostu chcę spać w spokoju.
