Mój syn był moim przyjacielem i opoką przez całe życie, ale po ślubie staliśmy się obcymi ludźmi.
Zawsze mogłam na niego liczyć. Ale kiedy się ożenił, wszystko się zmieniło.
Nigdy nie przypuszczałam, iż moje dziecko może się aż tak zmienić pod wpływem drugiej osoby. Mój jedyny syn, Krzysztof, zawsze był złotym chłopcem uprzejmy, pomocny, dobry. Takim wyrósł i takim pozostał jako dorosły mężczyzna. Aż do ślubu byliśmy nierozłączni: spotykaliśmy się często, godzinami rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym, dzieliliśmy smutki i radości, wspieraliśmy się. Oczywiście, z umiarem nie wtrącałam się w jego życie ponad potrzebę. Ale wszystko runęło, gdy pojawiła się ona Kinga.
Na wesele Kinga i Krzysztof dostali od jej rodziców w prezencie odnowione kawalerko w centrum Krakowa. Stało się ich własnością, ich przytulnym gniazdkiem. Nigdy mnie nie zaprosili, ale syn pokazał mi zdjęcia na telefonie: jasne ściany, nowe meble, przytulną atmosferę. Po śmierci męża nie miałam oszczędności, więc postanowiłam przekazać młodym prawie całą swoją biżuterię złote łańcuszki, pierścionki, kolczyki, które zbierałam latami. Powiedziałam Kindze: jeżeli wolicie je przetopić, nie mam nic przeciwko. Chciałam im pomóc, wesprzeć na starcie.
Ale Kinga Od razu pokazała, jaka jest. Kobieta z charakterem twarda jak stal. Zauważyłam, jak przeszukiwała koperty z weselnymi gotówkami, sprawdzając, ile w nich pieniędzy. To mnie zaniepokoiło. Z jednej strony, taka cecha mogłaby uczynić z niej dobrą żonę, ale z drugiej trzeba było mieć się na baczności. Dzisiejsze kobiety często traktują mężów jak portfele, wydają ich pieniądze jak własne, a potem biorą rozwód, zabierają połowę i szukają następnej ofiary. Nie życzę tego Krzysztofowi, ale niepokój gryzie mnie od środka.
Pół roku po ślubie Kinga oznajmiła, iż nie chce dzieci. Nie teraz, mówiła, w tej kawalerce to niemożliwe. Rozkładała ręce: Co poradzę? Nie chcę brać kredytu, a nie wiadomo, kiedy nas stać na większe mieszkanie. Krzysztof jeszcze nie awansował. Rozważała to głośno, ale w jej głosie słyszałam wyrachowanie. A ja mieszkam w domu, który zaczął budować mój zmarły mąż. Niedokończony, z dziurami w ścianach. Zimą mróz przechodzi przez wszystkie szczeliny emerytury nie starcza na ogrzewanie. I wtedy Kinga rzuciła: Sprzedaj dom, kup sobie kawalerkę, a resztę daj nam na nowe mieszkanie. Wtedy pomyślimy o dzieciach.
Rozumiesz, o co jej chodzi? Żebym ja, stara i słaba, cisnęła się w klitce, a oni wzięli wszystko, co najlepsze. A potem, kto wie, może jeszcze by mi zabrali i wsadzili do domu opieki. Na początku choćby się zastanawiałam gdyby tylko pomagali mi finansowo raz w miesiącu. Ale teraz? Nigdy w życiu! Z kimś takim jak Kinga trzeba być czujnym można się spodziewać wszystkiego.
Po tej rozmowie Krzysztof odwiedził mnie kilka razy. Delikatnie sugerował, iż jej pomysł nie jest taki zły: Po co ci takiego duży dom? W mieszkaniu byłoby łatwiej, niższe opłaty. Ja byłam stanowcza: Miasto się rozrasta, za 5-10 lat nieruchomości tu podrożeją. Mój teren już nie jest na obrzeżach, sprzedaż teraz to głupota. Pewnego dnia zaproponowałam zamianę: oni wprowadzają się do mojego domu, a ja do ich kawalerki. Przecież to to samo, prawda? Ale Kinga odmówiła. Nie podobało jej się, iż dom wymaga remontu, inwestycji, podczas gdy ja miałabym wygodę w ich mieszkaniu. Ona chce komfortu, choćby jeżeli moja propozycja jest lepsza. Taka już jest i nic na to nie poradzisz.
Potem ciężko zachorowałam. Leżałam w łóżku, bez sił, żeby wstać gorączka, kaszel, potworny ból głowy. Zadzwoniłam do Krzysztofa, błagając, żeby przyszedł, przywiózł zakupy, leki. Wiedziałam, iż młodzi mają mało czasu, ale nie miałam siły choćby zagotować wody. Dawniej nie wyobrażałam sobie, iż by mnie zostawił. A teraz? Przyszedł dopiero następnego dnia. ZostawTeraz siedzę sama w tym niedokończonym domu, patrząc w okno i zastanawiając się, czy kiedykolwiek znów zobaczę tego chłopca, którego kiedyś tak dobrze znałam.
