Mój syn zawsze był moim przyjacielem i opoką. Ale po ślubie wszystko się zmieniło.
Nigdy nie uwierzyłabym, iż moje dziecko może się tak przemienić pod wpływem innej osoby. Mój jedyny syn, Wojciech, był złotym chłopcem uprzejmy, dobry, zawsze gotów pomóc. Takim wyrósł, takim pozostał jako dorosły. Dopóki się nie ożenił, byliśmy nierozłączni: spotykaliśmy się często, godzinami rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym, dzieliliśmy smutki i radości, wspieraliśmy się wzajemnie. Oczywiście w rozsądnych granicach nie wtrącałam się w jego życie bardziej, niż to konieczne. Ale wszystko runęło, gdy w jego życiu pojawiła się ona Dagmara.
Na ślub Dagmara i Wojciech dostali od jego rodziców w prezencie kawalerkę w samym środku Krakowa, świeżo wyremontowaną. Stała się ich własnością, ich przytulnym gniazdkiem. Nigdy nie zostałam tam zaproszona, ale syn pokazał mi zdjęcia na telefonie: jasne ściany, nowe meble, ciepły nastrój. Po śmierci męża nie miałam grosza przy duszy, więc postanowiłam oddać młodym prawie całą swoją biżuterię złote łańcuszki, pierścionki, kolczyki zbierane przez lata. Powiedziałam Dagmarze: jeżeli chcesz je przetopić, nie mam nic przeciwko. Chciałam im pomóc, wesprzeć ich na początku wspólnej drogi.
Ale Dagmara… Od razu pokazała, jaka jest. Kobieta z charakterem twarda jak stal. Zauważyłam, jak przeliczała koperty ślubne wypchane złotówkami jej ciekawość, ile w nich było, mnie zaniepokoiła. Z jednej strony taka cecha mogłaby uczynić z niej dobrą żonę, ale z drugiej trzeba było mieć się na baczności. Dzisiejsze kobiety często widzą w mężu tylko portfel, wydają jego pieniądze jak swoje, potem się rozwodzą, zabierają połowę i szukają nowej ofiary. Nie życzę Wojtkowi takiego losu, ale niepokój toczy mnie od środka.
Pół roku po ślubie Dagmara oświadczyła, iż nie chce dzieci. Na razie nie mówiła w tej kawalerce to niemożliwe. Rozkładała ręce: Co poradzę? Nie chcę brać kredytu, a nie wiadomo, kiedy będziemy mogli kupić większe mieszkanie. Wojtek jeszcze nie został wielkim szefem. Rozważała na głos, ale słyszałam w jej głosie wyrachowanie. A ja mieszkam w domu, który zaczynał budować mój nieżyjący mąż. Pozostał niedokończony, z dziurami w ścianach. Zimą panuje tam siarczysty chłód emerytury nie starcza na ogrzanie. I wtedy Dagmara rzuciła: Sprzedaj dom, kup sobie kawalerkę, a resztę daj nam na nowe mieszkanie. Wtedy pomyślimy o dzieciach.
Rozumiecie, o co chodzi? Chce, żebym ja, stara i schorowana, wcisnęła się do klitki, podczas gdy oni zabraliby wszystko, co najlepsze. A potem, kto wie, może jeszcze zagarnęliby i to mieszkanie, by wysłać mnie do domu starców. Na początku myślałam, żeby się zgodzić gdyby tylko pomagali mi finansowo choć raz w miesiącu. Ale teraz? Ani mowy! Z kimś takim jak Dagmara trzeba być ostrożnym po niej można spodziewać się wszystkiego.
Po tej rozmowie Wojtek odwiedził mnie kilka razy. Delikatnie sugerował, iż jej pomysł nie był taki zły: Po co ci duży dom? W mieszkaniu byłoby łatwiej, mniejsze opłaty. Stałam twardo: Miasto się rozrasta, za 5-10 lat domy będą warte więcej. Mój teren już nie jest na obrzeżach, sprzedaż teraz to głupota. Pewnego dnia zaproponowałam: zamieniamy się. Oni wprowadzają się do mojego domu, a ja do ich kawalerki. W końcu to przecież to samo, prawda? Ale Dagmara odmówiła. Nie podobało jej się, iż dom wymaga remontu, inwestycji, podczas gdy ja miałabym żyć wygodnie w ich mieszkaniu. Ona potrzebuje komfortu, choćby jeżeli moja propozycja byłaby dla nich lepsza. Taka już jest i nic na to nie poradzisz.
Potem ciężko zachorowałam. Do szpiku kości. Leżałam w łóżku, nie mogąc wstać gorączka, kaszel, rozdzierający ból głowy. Zadzwoniłam do Wojtka, błagając, żeby przyszedł, przyniósł jedzenie, leki. Wiedziałam, iż młodzi mają mało czasu, ale nie miałam siły choćby zagotować wody. Kiedyś nie wyobrażałam sobie, iż mógłby mnie zostawić samą w takiej chwili. A teraz? Przyszedł dopiero następnego dnia. Zostawił mi saszetkę Gripostadu, na stole położył przeterminowane tabletki przeciwbólowe, wzruszył ramionami i wyszedł. Na szczęście przyjaciółka mnie uratowała przyniosła zupę, leki, wszystko, co potrzebne. A gdyby jej nie było? Co by się ze mną stało?
Mój syn był moim światłem, moją podporą przez całe życie. Ufałam mu bezgranicznie był więcej niż synem, przyjacielem, częścią mnie. Ale ślub wszystko wymazał. Staliśmy się obcymi ludźmi, a ja jestem bezsilna, by to zmienić. To moje jedyne dziecko, moja miłość, moja duma, ale teraz widzę: jego serce już do mnie nie należy. Wybrał ją. Dagmara stanęła między nami jak mur, a ja zostałam po drugiej stronie sama, opuszczona, niepotrzebna. Rozum mówi: więź jest zerwana. Czas, by wybrał matkę czy żonę. A wybór jest jasny jak słońce. Ale moje serce wciąż ma nadzieję, iż przypomni sobie, kim dla niego byłam, iż wróci. Tyle iż z każdym dniem ta nadzieja topnieje jak śnieg pod obcym słońcem.
