Dziś piszę te słowa, czując, jak ziemia usuwa mi się spod nóg. Nazywam się Stanisław Kowalski i mam 78 lat.
Nigdy nie sądziłem, iż będę szukał rady u obcych, ale oto jestem.
Większość życia spędziłem jako samotny ojciec. Moja żona, Wanda, odeszła na raka, gdy nasz syn, Bartosz (dziś 35-latek), miał zaledwie dziesięć lat.
To był trudny czas dla nas obu, ale przetrwaliśmy razem. Byliśmy tylko my przeciwko światu. Starałem się być dla niego i matką, i ojcem, harując, by dać mu wszystkie możliwości.
Bartosz wyrósł na dobrego człowieka. Miał oczywiście swoje bunty, ale w gruncie rzeczy był pracowity, rozsądny i dobry. Miał dobre wyniki w szkole, dostał się na studia z częściowym stypendium, a później znalazł solidną pracę w finansach.
Byłem z niego dumny. choćby gdy się wyprowadził, zostaliśmy blisko regularnie dzwoniliśmy, a raz w tygodniu jedliśmy razem obiad.
Tato powiedział, nie patrząc mi w oczy. Przepraszam. Mówiłem, iż to domek, ale to będzie lepsze dla ciebie. Tutaj się tobą zaopiekują.
Zaopiekują? Nie potrzebuję opieki! Jestem samodzielny! Dlaczego mnie okłamałeś?
Tato, proszę. W końcu spojrzał na mnie, a w jego oczach była prośba.
Ostatnio zapominasz różne rzeczy. Boję się, gdy jesteś sam. To miejsce ma świetne warunki, zawsze będzie ktoś w pobliżu, jeżeli będziesz potrzebował pomocy.
Zapominam? Każdy czasem coś zapomina! krzyknąłem, ze łzami wściekłości na policzkach.
To nieprawda, Bartosz. Zabierz mnie natychmiast do domu.
Bartosz pokręcił głową i wtedy rzucił najgorszą wiadomość:
Nie mogę, tato. Już sprzedałem dom.
Zamarłem. Wiedziałem, iż zgodziłem się na sprzedaż, ale myślałem, iż mam czas. Chciałem poznać nowych właścicieli, wybrać dobrą rodzinę, wytłumaczyć, jak dbać o stary dąb w ogrodzie.
Dlatego to, co wydarzyło się ponad rok temu, było dla mnie szokiem. Był wtorkowy wieczór, gdy Bartosz przyszedł do mnie, pełen entuzjazmu.
Tato powiedział mam świetną wiadomość! Kupiłem ci domek na wsi!
Domek? O czym ty mówisz?
To idealne miejsce. Spokój, cisza dokładnie to, czego potrzebujesz. Spodoba ci się!
Byłem zaskoczony. Miałem się wyprowadzić tak daleko? To wydawało mi się zbyt radykalne.
Bartosz, nie musiałeś tego robić. Dobrze mi tu jest.
Ale on nalegał:
Nie, tato, zasługujesz na to. Ten dom jest dla ciebie za duży. Czas na zmiany. Uwierz mi, będzie wspaniale.
Przyznam byłem sceptyczny. Ten dom był naszym rodzinnym gniazdem przez ponad 30 lat. Tu Bartosz dorastał, tu Wanda i ja budowaliśmy wspólne życie. Ale syn wydawał się tak pewny, tak przekonany, iż to adekwatna decyzja. A ja zawsze mu ufałem.
W końcu zawsze byliśmy ze sobą szczerzy.
Więc, mimo wątpliwości, zgodziłem się na przeprowadzkę i sprzedaż domu. W kolejnych dniach pakowałem rzeczy, a Bartosz zajmował się szczegółami. Zapewniał, iż wszystko jest załatwione. Był tak uważny, iż odpuściłem swoje obawy.
Nadszedł dzień wyjazdu. Gdy wsiedliśmy do samochodu, Bartosz mówił o zaletach nowego miejsca. Ale im dalej od miasta, tym bardziej rosło moje zaniepokojenie.
Okolica stawała się coraz bardziej pusta. To nie była sielska wieś, którą sobie wyobrażałem nie było zielonych wzgórz ani pięknych widoków. Zamiast znajomych sąsiadów i ruchliwych ulic tylko puste pola i opuszczona stodoła.
Te domki, które kiedyś podziwialiśmy z Wandą, były przytulne, otoczone naturą. Ale to miejsce było zupełnie inne.
Bartosz spytałem na pewno dobrze jedziemy? To nie wygląda jak wieś, którą pamiętam.
Zapewnił, iż wszystko jest w porządku, ale unikał mojego wzroku.
Po około godzinie skręciliśmy w długą, krętą drogę. Na jej końcu stał ponury budynek. Serce zamarło mi w piersi, gdy przeczytałem napis: Złota Jesień.
To nie był domek. To był dom opieki.
Dziś wiem jedno: zaufanie to delikatna rzecz. Łatwo je stracić, a odbudować już nigdy.