To historia o mnie, kobiecie, która w wieku 27 lat marzyła o dziecku, ale mogła je mieć tylko z żonatym mężczyzną, którego głęboko kochała. Niestety, jego przekonania nie pozwoliły mu zostać ze mną i rozwieść się z żoną. W rezultacie zaszłam w ciążę. Mój kochanek mnie wspierał, moja rodzina również z wyjątkiem mojego ojca. Dla niego posiadanie nieślubnego dziecka było hańbą i nie akceptował mojej córki jako swojej wnuczki. To nie pozwoliło mi zabierać córki do domu rodziców, wiedziałam, iż nie będzie tam mile widziana.
Moja matka błagała mnie, żebym przyjechała, ale wiedziałam , iż tylko ona chciała nas zobaczyć. Z drugiej strony, mój brat bardzo mnie kochał i uwielbiał moją córkę. Kiedy moja córka skończyła dwa lata, brat postanowił się ożenić i zaprosił nas na ślub. Na początku wahałam się, czy pójść, ponieważ nie chciałam psuć mu uroczystości. Spodziewałam się, iż mój ojciec nie zaakceptuje mnie i mojego dziecka. Ale mój brat, matka i przyszła bratowa przekonali mnie, żebym przyszła.
Wesele było pełne dzieci, a moja córka wyróżniała się wśród dzieci ze względu na swoją urodę. Obserwowałam ją uważnie przez cały wieczór. Wiedziałam, iż mój ojciec bardzo lubi dzieci, ale nigdy nie spodziewałam się tego, co się wydarzyło. Odwróciłam się i zobaczyłam ojca trzymającego moją córkę w ramionach. Przytulali się i prowadzili rozmowę. Postanowiłam się nie wtrącać i pozwoliłam im spędzić razem czas. Cały wieczór upłynął w tak wzruszający sposób.
Pod koniec wieczoru mój ojciec podszedł do mnie i przytuliliśmy się. Szczerze przeprosił i poprosił, abym wróciła do domu z wnuczką. Goście wiedzieli o naszym konflikcie i szeptali między sobą, ale dla mnie nie miało to już znaczenia. Wybaczyłam ojcu, a teraz moja córka ma dziadka. Czyż nie jest to esencja prawdziwego szczęścia?
