Kilka miesięcy przed naszym ślubem, Kacper pokazał mi viralowy filmik, gdzie pan młody wrzuca pannę młodą do basenu podczas sesji zdjęciowej.
Śmiał się jak szalony. „Wyobrażasz sobie, jakbyśmy tak zrobili na naszym weselu?” mówił, ocierając łzy z oczu.
Ja się nie śmiałam.
Spojrzałam mu prosto w oczy i powiedziałam: „Jeśli kiedykolwiek mi to zrobisz, odejdę. Mówię poważnie.”
Roześmiał się, objął mnie i pocałował w czoło. „Nigdy bym tak nie zrobił, nie martw się, Jagodo.”
Uwierzyłam mu.
Nasz ślub był dokładnie taki, o jakim zawsze marzyłam ciepły, elegancki, pełen osobistych akcentów. Dłonie Kacpra lekko drżały, gdy wymienialiśmy pierścionki.
Zapach piwonii unosił się w powietrzu. Mój tata, Witold, mocno ścisnął moją dłoń, zanim poprowadził mnie do ołtarza.
Miałam suknię projektowaną na zamówienie, nad którą pracowałam pół roku warstwy kremowej tiulowej koronki, delikatne hafty i perłowe guziki, które szeleściły przy zapinaniu.
W miejscu przyjęcia był basen tuż za ogrodowym tarasem.
Gdy między ceremonią a weselem zrobiła się chwila przerwy, fotograf zaproponował, żebyśmy zrobili kilka zdjęć przy wodzie.
Kacper wziął mnie za rękę, przysunął się i szepnął: „Ufasz mi, prawda?”
Uśmiechnęłam się. „Oczywiście. Żadnych niespodzianek, pamiętasz?”
Skinął głową i zaczęliśmy pozę klasyczne pochylenie, gdzie pan młody odchyla pannę młodą. Ale wtedy puścił.
Celowo.
Wpadłam do wody, suknia napęczniała, makijaż spłynął, a chłód uderzył jak policzek.
Gdy wynurzyłam się, kaszląc i ociekając wodą, zobaczyłam Kacpra, który śmiał się i przybijał piątki kolegom. „To będzie hit internetu!” krzyczał.
Żadnego zmartwienia. Żadnych przeprosin. Tylko radość.
Moje serce pękło. Nie głośno, ale wyraźnie. Coś we mnie się przesunęło nagła jasność.
Człowiek, który miał mnie chronić, wybrał upokorzenie mnie, mimo iż wyraźnie go o to prosiłam.
Wtedy usłyszałam spokojny głos.
„Jagodo, chodź, kochanie.”
To był mój tata. Przeszedł przez oniemiałych gości, zdjął marynarkę i wyciągnął rękę w moją stronę.
Bez wahania złapałam jego dłoń. Oto, na czym polega prawdziwe zaufanie pojawia się, gdy jest potrzebne.
Wyciągnął mnie delikatnie, owinął swoją marynarką i dotknął mojego policzka, żebym się uspokoiła.
Potem odwrócił się do Kacpra nie ze złością, ale z pewnością i powiedział: „To koniec. Dla was obojga.”
Nie krzyczał. Po prostu stwierdził fakt.
Przyjęcie zostało cicho odwołane. Mama dogadała się z obsługą sali i w ciągu dwudziestu minut zaczęto sprzątać stoły.
W pokoju dla pań młodych przebrałam się w ciepłe ubranie i oddałam przemokniętą suknię pracownicy, która wyglądała, jakby chciała płakać.
Rodzice Kacpra próbowali rozmawiać z moimi. Nie wyszło im to.
Tej nocy, w moim dawnym pokoju, choćby nie płakałam.
Tylko patrzyłam na przygotowane wcześniej podziękowania dla gości i myślałam: Jak do tego doszło?
Wtedy zadzwonił telefon.
Wiadomość od Kacpra: „Naprawdę nie umiesz zażartować? Jesteś taka sztywna.”
Patrzyłam na ekran, po czym zablokowałam jego numer bez odpowiedzi.
Następnego ranka tata poprosił, żebym była obecna przy jednej rzeczy. „Zasługujesz, żeby to usłyszeć”, powiedział.
Kacper pracował w firmie mojego taty od roku, na początkowym stanowisku.
Tata dał mu szansę, wierząc w człowieka, którego wybrałam. Ale ta cierpliwość miała granice.
O 10:00 Kacper przyszedł do naszego domu. Wszedł z tym samym pewnym siebie uśmieszkiem i powiedział do taty: „Nie możesz mnie zwolnić. To sprawa osobista.”
„Jest osobista”, odparł tata. „I zawodowa. Złamałeś zaufanie, na którym opiera się ta firma.”
Kacper prychnął. „Zniszczysz mi karierę przez głupi żart? Jesteśmy małżeństwem. To daje mi prawo do”
„Nie jesteście małżeństwem”, przerwał mu tata.
„Nie złożyliście dokumentów. Jagoda chciała podpisać je po miodowym miesiącu. Prawnie nic się nie stało.”
Kacper się zachwiał. „Blefujesz.”
Wtedy podeszłam. „Dzisiaj rano dzwoniłam do urzędu. Brak dokumentów. Nic nie zostało zarejestrowane. Sprawdziłam.”
Tata dodał: „Straciłeś żonę. Straciłeś pracę. I nie wyjdziesz stąd z groszem. To nie była pomyłka, Kacprze. To był twój wybór. Wybrałeś okrucieństwo.”
Potem otworzył drzwi. Kacper choćby nie próbował dyskutować. Wyszedł, nie mogąc znaleźć słów.
Później siedziałam w kuchni, gdy nasza gosposia, Marysia, robiła pomidorową i kanapki z żółtym serem.
„Gdybym była na weselu”, powiedziała, „wrzuciłabym go do basenu pierwsza.”
Roześmiałyśmy się. I po raz pierwszy od tamtej chwili poczułam się znów bezpiecznie.
W kolejnych tygodniach odebrałam suknię z pralni. Była czysta, ale nie taka sama. Tkanina się zmieniła wyblakła, sztywniejsza, jak wspomnienie, które chce zniknąć.
Oddałam ją. Niech ktoś inny stworzy z niej coś pięknego.
Gdy pytają, co bolało najbardziej suknia, upokorzenie, zdrada zawsze odpowiadam tak samo: żadne z tego.
Najbardziej bolało to, iż postawiłam granicę a on ją przekroczył dla śmiechu.
Zrozumiałam, iż podstawą miłości nie są wielkie gesty. To szacunek. Bez niego reszta to tylko pusty dźwięk.
Firma świetnie sobie radziła bez niego.
A ja?
Wynajęłam słoneczne, ciche mieszkanie. Wróciłam do pracy redaktorki.
Zaczęłam mówić „tak” na brunchi, spacery i małe, radosne rzeczy.
A jeżeli kiedyś jeszcze wyjdę za mąż, nie będzie żadnych zdjęć z pochyleniem nad basenem tylko mężczyzna, który usłyszy mnie, gdy pierwszy raz powiem: „Proszę, nie rób tego.”
